devamini okumadim, sadece 1nci maddeye cevap vereyim; kendinle celisme konu sahibi.. hem bunu diyorsun, hem de 'bensiz antalya da olmasini kabul edemiyorum, kiziyla bile olsa.. bu benim hassas noktam' diyorsun.. hangisi gercek dusuncen?Kendisi biz evliyken kızının böyle bir şey isteyemeyeceğini, planlarını benimle yapacağını ve bensiz böyle bir talebinin olamayacağını söylüyor. Sen demek ben demek ve sen olmadan zaten ben gitmem ama şuanda seninle de gidemiyoruz ve istiyor diyor...
Yanlış anlaşılmalar olmuş galiba.
1) Ben eğer 1 numara olmak isteseydim boşanmış bir adamla birlikte olmazdım, evliliği düşünmezdim.
2) Eğer ben onun kızını kabullenip benimsemeseydim, çoğu haftasonları yanımızda olacağını bildiğim halde bu evliliği yine düşünmezdim.
3) Eğer ben günahsız bir çocuğun babasıyla geçireceği kaliteli vakti kıskansaydım, 10 aydır şımarıklık yapar ve haftasonları benimle de ilgilenmesini isterdim. Kendi hayatımı onun hayatına uydurmaya çalışmaz, onu buna zorlardım. Tam tersi bazen aksini yapmak istediğinde ben müsade etmiyorum ortada bir kız çocuğu var diye.
4) Ama sevdiğim adamın çocuğu da olsa, ben bir kadınım ve benim de kıskançlık dürtülerim, kabul edemeyeceğim durumlar var. Sadece kızı var diye de kendime çok ters gelen şeyleri tolere edersem, hayatımı mahvederim, mutsuz bir kadın olurum. Zaten hayati önem taşıyan, olmazsa olmaz ve vicdanen de olması gereken her şeyde ben onu motive ediyorum. Aksi takdirde kızına bu kadar düşkün olan bir adam benimle evlenmeyi asla düşünmezdi takdir edersiniz ki..
Yaşamadan konuşmak yorumlamak kolay, keşke biraz daha yapıcı ve şekillendirici yorumlar yapılsa, kardeşinize yorumluyor gibi.
benden de sana bi dipnot: senin sevdigin adam olmaktan ote, o cocugun BABASİ bu adam.. herkesten daha yakin yani.. anlatabildim mi, bilemedim..Babası biraz rahatsız bu aralar ve bu rahatsızlığından ötürü gidemeyeceklerini sanıyor çocuk, babası öyle söyledi. Benimle alakalı olduğunu tabi ki de söylemedi. Çocuğun gözündeki imajını düşün diyenler için bir dip not.
Peki :))Ben anne olsam dahieşimin gözünde ikinci konumda olmak istemezdim.Eşit konumda olmak isterdim.Ki karşıya sa bunu sağlardım.Haksızlıktan kaçınmak gerek.
Ne güzel yazmışsın. Nakış gibi işlenmiş milyarlarca yıllık evrime bir noktaya kadar kafa tutabilirsin.Ben aslinda bunu yazmak istedim. Siz tolereli olmaya calisarak, zaten kendinizi bastiriyorsunuz.
Kadinligin dogasinda paylasmak, 2.sirada olmayi kabul etmek yok kardesim, dogamizda herifin gozunde 1.olmak , en onemli olmak var. Buna karsi koyamazsiniz, bu ilkel durtuye karsi koymaya calistikca kendiniz mutsuz olursunuz. Kendinizi kandirmayin.
2 cocuklu baba ne edecekler . cocuklariyla ugrasacaklar. Sizin durumunuz kiskanmak degil, uzun suredir bastirdiginiz , kafanizi cevirdiginiz naturanin ortaya cikmasi.Insan kendi dogasina bir noktaya kadar karsi koyabilir, bir noktadan sonra o is patlar. Bakin sizde de yavasca patlamaya baslamis, bu konuyu neden takiyorsunuz saniyorsunuz??
Cunku icguduleriniz 2. olmak istemiyor. Baska birinin sizden daha onemli olmasini istemiyorsunuz, hazmedemiyorsunuz icten ice, cunku insan dogasinda var bu. Beyin, naturaya bir noktaya kadar karsi koyabilir. Milyon yillik evrimsel icguduye karsi koyamazsiniz. Sizin kafaniz 50-50 formulunu sindirememis, sindirememsi de zaten normal.
Arti beyniniz, simdiden gelecek planlari yapmaya baslamis. Sizin cocugunuz oldugunda ne olacak? Adam cumartesi sizinleyse, pazar diger cocuguna ayiracak. 5 yil sonra bu kiz ergenlige girecek, sizden ayrica nefret edecek, o zaman da sizin kucaginizda bir bebek olacak, kolay olacak dersem yalan soylemis olurum.
Ben siz hatalisiniz demem. Hatali oldugunuz yer kendinizi bastirmaya calismak olur, kendinize haksizlik etmek olur. 2. aile olmayi kabullenmek bence zaten kendinize yeterince haksizlik. Kizkardesimin 2. aile olmasini istemezdim.
Ya tamam annesiniz empati yapıyorsunuz.Benim çocuğum kocam olsaydı ya bu diyorsunuz ama aşırı hassasiyetler bunlar.Tek yönlü bskmayın.Biraz da bu bayanın yerine koyun kendinizi.
Kardeşim olsanız daha ağır konuşurdum.Kendisi biz evliyken kızının böyle bir şey isteyemeyeceğini, planlarını benimle yapacağını ve bensiz böyle bir talebinin olamayacağını söylüyor. Sen demek ben demek ve sen olmadan zaten ben gitmem ama şuanda seninle de gidemiyoruz ve istiyor diyor...
Yanlış anlaşılmalar olmuş galiba.
1) Ben eğer 1 numara olmak isteseydim boşanmış bir adamla birlikte olmazdım, evliliği düşünmezdim.
2) Eğer ben onun kızını kabullenip benimsemeseydim, çoğu haftasonları yanımızda olacağını bildiğim halde bu evliliği yine düşünmezdim.
3) Eğer ben günahsız bir çocuğun babasıyla geçireceği kaliteli vakti kıskansaydım, 10 aydır şımarıklık yapar ve haftasonları benimle de ilgilenmesini isterdim. Kendi hayatımı onun hayatına uydurmaya çalışmaz, onu buna zorlardım. Tam tersi bazen aksini yapmak istediğinde ben müsade etmiyorum ortada bir kız çocuğu var diye.
4) Ama sevdiğim adamın çocuğu da olsa, ben bir kadınım ve benim de kıskançlık dürtülerim, kabul edemeyeceğim durumlar var. Sadece kızı var diye de kendime çok ters gelen şeyleri tolere edersem, hayatımı mahvederim, mutsuz bir kadın olurum. Zaten hayati önem taşıyan, olmazsa olmaz ve vicdanen de olması gereken her şeyde ben onu motive ediyorum. Aksi takdirde kızına bu kadar düşkün olan bir adam benimle evlenmeyi asla düşünmezdi takdir edersiniz ki..
Yaşamadan konuşmak yorumlamak kolay, keşke biraz daha yapıcı ve şekillendirici yorumlar yapılsa, kardeşinize yorumluyor gibi.
benım esımde benden once bır evlılık yapmış, su an 9 yasında bır oglu var , onlar anlaşmalı boşanmış çocuk haftada ıkı gun bızde bır haftaıcı bırde cmtesı aksam gelır pazar gıder , bende bastan cok zorlandım bırde maddı sıkıntılarda vardı..Merhabalar,
Ben 28 yaşında - hatta 1 ay sonra 29 - aklı başında, kariyer sahibi, maddi manevi herhangi bir sıkıntısı olmayan bir bayanım. Bunu yazmamdaki amaç, sorunumu okurken bu hususları da göz önünde bulundurup daha doğru yorumlar yapmanız.
Hayatımda biri var. Bugüne kadar hiç sevilmediğim kadar sevildiğim, çok çok sevdiğim, kibar, iyi bir ailesi olan, merhametli, haddinden fazla vicdan sahibi, düzgün biri. Benden 10 yaş büyük. 10 aydan fazladır da birlikteyiz. Biz tanışmadan 1 buçuk 2 yıl kadar önce boşanmış ve bu evliliğinden de bir kızı var. 8 yaşında bir kız çocuğu. Haftaiçleri annede kalıyor, haftasonları babada. Anne sorunlu biraz, burnu havalarda, kızına da bir anne gibi şefkatle değil, daha çok ev arkadaşı gözüyle bakıyor, babanın annesi ve babası çok merhametli olduğu için çocuk haftaiçi bile annesi geç geldiğinden babaanne dede gözetiminde, eski gelinleriyle görüşmüyorlar, eski karısı beddualar ederek gitmiş, yaşadığım yer de kücük bir yer olduğu için bir sürü eski ortak arkadaşlarımız var, hepsinin de hemfikir olduğu şey kadının hatalı ve arızalı olduğu. Benim sevgilim o kadınla tanıştığında henüz öğrenciymiş o kadın ve okutmuş, iş bulmuş, yedirmiş içirmiş, yani babasının yapmadığını yapmış sahip çıkmış. Ne zaman her anlamda özgürlüğünü ilan etmiş, o zaman kaçmış gitmiş kadın. Giderken de yüklü nafaka vs alarak.
Şimdi, ben hiç evlenmemiş bekar biri olarak, önceleri afalladım baya. Zorluk çektim, bu düzene alışmaya çalıştım. Ama şimdi yavaş yavaş oturdu bazı şeyler ve ben de artık alıştım ve zorlanmıyorum çoğu şeyde. Sevgilim de zaten özenli davranıyor bir çok konuda, hallediyoruz.
Evlenme teklifi edecek bu aralar biliyorum, konuşuyoruz zaten. En çok istediğimiz şey hep yanyana olmak.
Geçen hafta konuşurken, seneye yaza evli olacağımızı, kızına da geçen yazdan sözü olduğunu, kendisi gibi boşanmış bir arkadaşı ve onun kızı ile ( çocuklar 8 ve 11 yaşındalar) Antalya'ya tatile gitmek istediklerini söyledi. Vicdanımla kalbim arasında sıkıştım ama bu kabullenebileceğim bir şey değil. Yani gitse bile burnundan getiririm o tatili hem ona hem kendime biliyorum. Kabul etmedim. Yani, evet kızı var ve sorumlulukları var ama ben tek başıma tatile gidiyorum desem asla kabul etmez, ve sırf kızı var diye bu hakkı kendinde görmesine de kızdım. Üzülecek, kızı üzülecek diye aşırı vicdan yapacak sanıyordum ama 1 haftadır burnumdan getirdi her şeyi. Hasta oldum resmen. Ben de en sonunda, zaten 10 aydır her konuda fazlasıyla fedakarlık yaptığımı ( haftasonu kızı var diye görüşememe, aileme ayıracağım vakti sırf kızı o vakitte onda değil diye ona ayırma vs vs bir dolu şey) ama bir de 2 kişilik bir ilişkimiz olduğunu ve bu ilişkideki ben olarak bu tatile müsade etmeyeceğimi anlattım. Onu karar noktasında bıraktım. 1 haftadır yıldırmaya çalıştı beni her şekilde ama ben dik durdum ve dün tamam gitmiyorum üzüyorum kızımı vs dedi kapadı telefonu ama şuanda çok kötüyüz ve uzunca bi süre de kötü olacağız gibi duruyor.
Sizden tarafsız ve sağduyulu fikir duymak istiyorum. Ben mi abartıyorum yoksa o mu? Yani evet kızı üzülecek diye ben de üzüldüm ama en fazla 2 gün üzülür, yazlığa gider, sinemaya, tiyatroya, lunaparka, bir şekilde tolere edilir bu durum diye düşünüyorum, ama diğer türlü ikimizin de kabullenemeyeceği bir şeyi sırf kızı üzülecek diye yapması ne bilim bana hiç adil gelmedi. Bugüne kadar onu hiç böyle bir ikilemde bırakmadım hatta tam tersi, ben kimsenin hayatını zorlaştırmaya gelmiyorum lütfen kızınla ilgilen dedim o yanıma gelmek istese dahi.
Hepinizi sevgiyle kucaklıyorum. Allah ne yazıyorsa hayırlısını yazsın hepimiz için...