Merhabalar,
Ben 28 yaşında - hatta 1 ay sonra 29 - aklı başında, kariyer sahibi, maddi manevi herhangi bir sıkıntısı olmayan bir bayanım. Bunu yazmamdaki amaç, sorunumu okurken bu hususları da göz önünde bulundurup daha doğru yorumlar yapmanız.
Hayatımda biri var. Bugüne kadar hiç sevilmediğim kadar sevildiğim, çok çok sevdiğim, kibar, iyi bir ailesi olan, merhametli, haddinden fazla vicdan sahibi, düzgün biri. Benden 10 yaş büyük. 10 aydan fazladır da birlikteyiz. Biz tanışmadan 1 buçuk 2 yıl kadar önce boşanmış ve bu evliliğinden de bir kızı var. 8 yaşında bir kız çocuğu. Haftaiçleri annede kalıyor, haftasonları babada. Anne sorunlu biraz, burnu havalarda, kızına da bir anne gibi şefkatle değil, daha çok ev arkadaşı gözüyle bakıyor, babanın annesi ve babası çok merhametli olduğu için çocuk haftaiçi bile annesi geç geldiğinden babaanne dede gözetiminde, eski gelinleriyle görüşmüyorlar, eski karısı beddualar ederek gitmiş, yaşadığım yer de kücük bir yer olduğu için bir sürü eski ortak arkadaşlarımız var, hepsinin de hemfikir olduğu şey kadının hatalı ve arızalı olduğu. Benim sevgilim o kadınla tanıştığında henüz öğrenciymiş o kadın ve okutmuş, iş bulmuş, yedirmiş içirmiş, yani babasının yapmadığını yapmış sahip çıkmış. Ne zaman her anlamda özgürlüğünü ilan etmiş, o zaman kaçmış gitmiş kadın. Giderken de yüklü nafaka vs alarak.
Şimdi, ben hiç evlenmemiş bekar biri olarak, önceleri afalladım baya. Zorluk çektim, bu düzene alışmaya çalıştım. Ama şimdi yavaş yavaş oturdu bazı şeyler ve ben de artık alıştım ve zorlanmıyorum çoğu şeyde. Sevgilim de zaten özenli davranıyor bir çok konuda, hallediyoruz.
Evlenme teklifi edecek bu aralar biliyorum, konuşuyoruz zaten. En çok istediğimiz şey hep yanyana olmak.
Geçen hafta konuşurken, seneye yaza evli olacağımızı, kızına da geçen yazdan sözü olduğunu, kendisi gibi boşanmış bir arkadaşı ve onun kızı ile ( çocuklar 8 ve 11 yaşındalar) Antalya'ya tatile gitmek istediklerini söyledi. Vicdanımla kalbim arasında sıkıştım ama bu kabullenebileceğim bir şey değil. Yani gitse bile burnundan getiririm o tatili hem ona hem kendime biliyorum. Kabul etmedim. Yani, evet kızı var ve sorumlulukları var ama ben tek başıma tatile gidiyorum desem asla kabul etmez, ve sırf kızı var diye bu hakkı kendinde görmesine de kızdım. Üzülecek, kızı üzülecek diye aşırı vicdan yapacak sanıyordum ama 1 haftadır burnumdan getirdi her şeyi. Hasta oldum resmen. Ben de en sonunda, zaten 10 aydır her konuda fazlasıyla fedakarlık yaptığımı ( haftasonu kızı var diye görüşememe, aileme ayıracağım vakti sırf kızı o vakitte onda değil diye ona ayırma vs vs bir dolu şey) ama bir de 2 kişilik bir ilişkimiz olduğunu ve bu ilişkideki ben olarak bu tatile müsade etmeyeceğimi anlattım. Onu karar noktasında bıraktım. 1 haftadır yıldırmaya çalıştı beni her şekilde ama ben dik durdum ve dün tamam gitmiyorum üzüyorum kızımı vs dedi kapadı telefonu ama şuanda çok kötüyüz ve uzunca bi süre de kötü olacağız gibi duruyor.
Sizden tarafsız ve sağduyulu fikir duymak istiyorum. Ben mi abartıyorum yoksa o mu? Yani evet kızı üzülecek diye ben de üzüldüm ama en fazla 2 gün üzülür, yazlığa gider, sinemaya, tiyatroya, lunaparka, bir şekilde tolere edilir bu durum diye düşünüyorum, ama diğer türlü ikimizin de kabullenemeyeceği bir şeyi sırf kızı üzülecek diye yapması ne bilim bana hiç adil gelmedi. Bugüne kadar onu hiç böyle bir ikilemde bırakmadım hatta tam tersi, ben kimsenin hayatını zorlaştırmaya gelmiyorum lütfen kızınla ilgilen dedim o yanıma gelmek istese dahi.
Hepinizi sevgiyle kucaklıyorum. Allah ne yazıyorsa hayırlısını yazsın hepimiz için...