Çocuklarınızı dövmeyin...

yummymummy .!.:

Herkese tekrar merhabalar,

Tum destekler ve iyi niyet dilekleri icin cok cok tesekkur ediyorum. :)

ekrulum_mor ametist!!!! Tum yorumlarin desteklerin ozetini buldum senin yazinda. Seyma icin yazdiklarini da dikkatlice okudum. Ogullarinin ne kadar sansli oldugunu dusundum ve ne mutlu onlara deyip gulumsedim...

Anne olmak ve anneligi yasamak farkli seyler. Cocugu olan her kadina anne diyoruz ama her anne olan anneligi yasamiyor maalesef.

Benim annem dogum yaptiginda ben cok ufak, burusuk ve sis dogmusum. Babam zaten orada degilmis, akraba islerinin pesinde kosuyormus. Annem besigin ustunu ortuyle kapatmis .Yan yatakta yatan kadinin "topac gibi oglu!" olmus. Kadinin esi, oglunu gormeye geldiginde beni de izin isteyip gormek istemis. Annem nasil ezildigini ve utandigini soylerdi hep. Sonra adam anlamis buyuk ihtimalle ve " bu kiz ileride cokk akilli ve guzel bir kiz olacak" demis. :)) Annemin yuzunde nasil bir ifade varsa artik onu rahatlatmaya calismis herhalde... Bu arada akil kismini tutturmus sanirim canim amcam :) kim oldugunu hic bilmedim ama ilk gordugu anda beni boylesine seven ve deger veren o kisi hep hayatimda oldu. Ne ilginc degil mi????

Bu hikayeyi dinleyerek buyudum ben. Kendime degil de, dunyaya getirdigi cocuktan utanan, hayatin en buyuk mucizesini bile reddedecek kadar annelik duygusundan uzak olan anneme acidim hep. Babam zaten belli ki hic heyecanla beklememis beni... Hangi akrabasinin ayak islerini yapiyordu allah bilir. Hic sormadim sormam da...

Ben kucucukken hep keske annemle babamdan once ben olsem de, bi daha dunyaya gelirsek annem babam olma ihtimalleri olmasa diye dusunurdum. Komsularin kucaklarinda gezdirdikleri kopeklere bile icin icin bakardim. Etrafimizdaki insanlar hep cocuklarini el ustunde tutarlardi. Onlara imrenirdim. Kimseyle arkadas olamadim. Gunluk yazayim dedim. Yazilarimdaki cigliktan korktu annem besbelli, ona bile tahammul edemedi. 3 yasimdayken bir dayak sonrasi tamamen susmusum . 2 ay boyunca bir kelime bile konusmamisim. Hep sindirmeye calisilmis belli ki.

Cocukken bile kitap kurduydum ben. Deli gibi okurdum. Benim icin herseyden uzak kalma yoluydu. Oyle oyuncaklarim falan yoktu. Bana ait sadece kitaplarim vardi. Defalarca okurdum. Kucucuk gazete parcasini bile yerden alir okurdum. Baska dunyalardi kitaplar. Dayagin, asagilamanin olmadigi, cocuklarin neseyle oyun oynadiklari, kesifler yaptiklari, sevildikleri bir dunyaydi. Herseyi kitaplardan ogrendim ben... Cocuklunu ozleyenleri, cocukluga donebilsek keske diyenleri iyi niyetle kiskanirim ben.. Ben istemem cocukluguma donmeyi. Kitaplari bu halimle daha iyi okuyorum....

Annemin de zor bir hayati olmus. Ananem de dovmus onlari. Onun da ruhu kanamistir elbet. Ama boyle bir kotu cocuklugu olan birinin, boyle bir hayati kendi cocuguna tasimasini hicbir zaman anlamadim. Neden kendi ruhundaki yaralari bana verebilecegi sevgiyle sarmadi hicbir zaman anlayamayacagim. Oysa ben ne cok isterdim onun yaralarina merhem olayim... Cocuklarin bedenleri kucuktur ama kalpleri tum dunyayi saracak kadar genistir, tum yaralari iyilestirir. Kucucuk bir cocuk eli yanaginizi oksasa, tum dertleriniz ucar gider. Onlarin sevgileri masumdur, kirlenmemistir ve karsiliksizdir. Onca kapanmamis yaraya ragmen hala "annecim nasilsin?" diyebilmenin ozunde o masum sevgi yatar.

Diyorum ya onun kirginliklarini anliyorum ama beni neden acittigini anlamiyorum. Ve vazgectim artik. Cocuk masumlugumu kaybettim belki ondan oldu bu bosluk... Belki sevgi yoktu ama cocuk masumlugum tasiyordu bu iliskiyi buyuk ihtimalle. ekrulum_mor ametist demissin ya dolar diye. Dolar tabi.. Zaman herseyin ilaci... Bu yasimda anladim ki benim ruhumu anca cocugum iyilestirir. Bir gulusuyle dunyalar benim olur... Cok istiyorum anneligi yasamak...

Allahimdan tek dilegim anneligi yasayabileceklere anneligi vermesi. Bir yanda cocugunu sokaga atanlar, boganlar, eziyet edenler, peskes cekenler, dovenler.... Ve bir yanda da anne olabilmek icin varini yogunu ruhunu ortaya koyanlar.... Allah herseyi daha iyi bilir. Vardir bir sebebi....

Benzer durumu yasayan arkadaslarim varmis. Sizler de acik gonullulukle paylasmissiniz dertlerinizi. Boyle bir aile nasil olur diye soran arkadaslarimizin saskinligi ne kadar normal degil mi?? Uzucu seyler yasandi belki. Ama hayat devam ediyor. Ben burdan aldigim destekle oyuna tekrar katilmaya karar verdim. Sizler de ayni seyi yapin lutfen. Kim olursak olalim, seklimiz, rengimiz ne olursa olsun hepimiz insaniz ve sadece bu nedenle bile sevgi ve saygiyi hakediyoruz. Herseyin bir sebebi var, mutlaka guzel gunler gelecek...

Cocugu olan sevgili arkadaslarim. Nasil bir mucize yasadiginizi cocugu olmayanlara sorun birde... :)) Ve bu mucizeye hakettigi onemi degeri verin lutfen... Birakin cocuklariniz sizi doyasiya sevsin, sarilsin. Kucaklayin ve yaninda oldugunuzu hissettirin. Dunyada herseyi secebiliyoruz. Annemiz ve babamiz disinda....

Herkese tekrar tesekkurler ve sevgiler.....

Genişletmek için tıkla...