• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Çocuklarınızı dövmeyin...

evet çoçuklukta yaşanan lar asla unutulmuyor aslaaaa..
rabbim hayırlı aile kurmayı nasip etsin cümlemizee
en çok korktuğum şet..
çoçuklarımı üzmek
 
kesinlikle annenin psikologa ihtiyacı varmıs kızamıyorum onada vaktinde benim annemde yaptı seninki kadar olmasada şimdi yaşadığım çoğu şeye bakıp bazılarını bende yaşıyor bende yaşatıyorum bu dünyada kadın olmak çok zor arkadaşım:50:
 
Ben de 18 yaşına dek annem den şiddet gördüm, bedenimden çok ruhum acıdı.. Beni hiç sevmediğini düşündüm sanırım hala öyle düşünüyorum bir insanın annesi onu sevmezse kim sevebilir derdim hep? Kimsenin beni sevebilceğine inanamazdım.. Ben hala büyüyemedim büyümek için annemin beni sevmesini bekledim hep.. Terapistlere gittim evet faydası oldu herkese tavsiye ederim tamamen geçmiyor sadece kabullenmene yardımcı oluyor..
 
yazını daha yeni okudum biraz geç olacak ama bende benzer durumları yaşadığım için yorum yapmak istedim bende ailemeden çok şiddet gördüm sürekli hergün annem beni oklavayla canımı çıkarana kadar dövdü babam işini bilmez aylağın tekiydi yoksulluk çektik annem babama kızdı beni dövdü birde ablam vardı onuda döverdi ama ona 1 bana 3 vururdu çünkü abalam çok zayıftı afrikalı gibi ona kıyamazdı bu nedenle ben daha çok şiddet gördüm.annem çok acımasızdı birde gurur duyardı bizi dövmekle etrafa ben öyle anneyim böyle eğitiyorum terbiye ediyorum havalarında dolanırdı kuzenlerimin hiçbiri böle şiddet görmedi şimdi hepsi ailelerine çok düşkün ama biz değiliz.yani sonunda zararlı çıkan onlar oldu babamda döverdi hemde karşısındaki rakibi gibi dalardı tüm gücüyle döverdi her işide yüzüne gözüne bulaştıdı iyi niyetliyim der gezer ortalıkta ama enayilik boyutunda milleti yedirir bizim dışımızda yedirmediği adam yoktur bizden aldı dağıttı .istediğimiz hiç birşey alınmazdı harçlık verilmezdi kendime ait hiçbirşeyim olmadı.birde biz melek gibi çocuktuk kimseye zararımız dokunmazdı savunmasız aciz çocuklardık ablamda bende çok olgun çocuklardık biz hiç haketmedik o dayakları keşke benimde ben gibi çocuğum olsa buna rağmen yılmadım okudum iyi bir işim, iyi bir maaşım (tamamen kendi emeğimle) ve çok iyi bir eşim var maddi hiçbir sıkıntım yok sevgimi kocama verdim eşim beni üniversitede okurken maddi manevi hep yanımda oldu dünyam oldu hayatım kanım oldu psikoloğum oldu.en önemlisi asıl ailem oldu annem ve babamla görüşyorum bazen bende kalıyorlar onları affettim ama hala kırgınım sarılıp sevemiyorum ama bellide etmiyorum onlar herşeyi normal sanıyor saygısızlık etmiyorum ama asla yaralar kapanmıyor demem oki eşin iyise eğer kendini eşine ada yaşananlarıda olmamış gibi davran ama sınırını koru samimi olma sen çocukken diğer çocuklara nasıl baktıysan bırak şimdide onlar diğer anne ababalara baksın suçu kendilerinde arasınlar ben berbat geçen çocukluğumu geri alamam belki ama allahıma şükrediyorum böyle güzel iyi bir eş vermiş bana gerisi umrumda değil geçmişte yaşadıklarım için eşimin huzurunuda kaçıracak değilim ben eşimle görüyorum dünyayı allah onu başımdan eksik etmesin.ve diğer annelere nasihatım sakın çocuklarınızı dövmeyin asla özellikle aşırıya kaçmayın asla unutmuyorlar ve sizi asla sevemiyorlar hep akıllarına geliyor yaptıklarınız siz geçti bitti sansanızda aslında öyle olmuyor kinle büyorlar biz şanslıydık iyi insanlarla karşılaştık bu psikolojiyle ya kötü bir insana denk gelseydik ne olacaktı ben söyliyeyim kafamızda huni elimizde direksiyon etrafta gezecektik sağlıklı bireyler yetiştirmek istiyorsanız çocuklarınızı mutlu büyütün mutsuz büyütecekseniz çocuk falan yapmayın.
 
demekki benm annem tek değilmiş..arkadaşım seni tebrik ederim sen yine okuyabilmişsin ben o kadar içime kapandımki onun yüzünden yalnış evlilik yaptım:(
 
Dövmek çocuğu daha da arsızlaştırır. Çocuk o dayak korkusu yüzünden size sürekli yalan söyler. Ya hem çocuk daya yiyecek kadar ne kötülük yapmış olabilir ki? Ben bunu barbarlık olarak kabul ediyorum.
 
Allah herkesin yürüğine merhamet versin. Zaman herşeyin ilacıdır. İnsan anne ve babasını seçemiyor malesef. Allah yardımcınız olsun. KEndinizi toparlamaya çalışın, size değer veren bir eşiniz ve ailesi var, onlara sıkı sıkı sarılın. Ve kendinizi güçlü hissedin. Siz güçlü birisiniz.
 
Bence siz boyle bir aileye ragmen cok iyi ve cok zor seyler basarmissiniz.Bu acilari yasarken kendinizi salip bos bir insan olabilirdiniz.Okumussunuz ,egitimlisiniz.Bence hemen bir cocuk yapin ve ona hayalinizdeki aileyi yasatin ben cok eminim bu sizin tum yaralarinizi saracaktir.
 
Bu acıyla malesef mutlu olamıyorsun canım kardeşim..
O koca bir yara gönlünde ve hep zamanlı zamansız kanayacak...
Unutsan olmuyor; insan ana babasını nasıl unutsun...
Ama demişler ya hani.. Bir evladın anne babasına dair anılarında...
Kötü anılar iyi anıları bastırıyorsa; işte o zaman gerçekten kötü bir anne babaya sahipsiniz demektir diye..
Sende onlardan birisin..

Bu acıyla yaşamayı öğrenmekten başka yolda yok canım..
En iyisiuzak durmak onlardan..
Öyle kabullenmek onları...
 
Canım Allah sabır versin sana. Çok zor günler geçirmişsin ama şükür eşin ve ailesi iyi çıkmışlar ya onlar da kötü olsalardı ne olurdu? onlardan ve psikoljik destek alarak atlatırsın inşallah bunları, atlatacağına da inanıyorum.
Benim ailem de seninkiler gibiydi çocukken çok hırpalandım, şiddet gördüm annem saçlarımdan sürükleye sürükleye döverdi beni ağladığımda gözün çıksın derdi. Hiçbirzaman canım kızım, yavrum diyerek sarılmadı bana. Annesinin dizlerinde yatan, sarılan arkadaşlarıma bakar iç geçirirdim. Babam da öyleydi hep küfür duydum ağzından, lisedeyken okul maçına gittim diye beni okuldan almaya kalktı. Sen okumazsın, senden birşey olmaz deyip durdu. Ama inadına okudum üniversiteyi bitirip güzel bir iş sahibi oldum. Düğünümde de aynı sorunlar yaşandı maddi şeylr yüzünden bizi ayırmaya kalktılar, eşimle görücü usulü tanıştık ama çok sevdik birbirimizi ayrılmadık. Annem ayrılmıyorum diye boğazımı sıktı babaannem zor aldı elinden. Babam son güne kadar benimle konuşmadı yani en güzel günümü zehir ettiler.
Ama bugüne gelice gerçekten çok iyi bir eşim ve dünya tatlısı oğlum var. Geçmişe bakmıyorum ailemle görüşüyoruz ama konuşmalar hiç içten değil. Onlardan uzak bir şehirdeyiz. Eşimin ailesi de çok iyi ameliyat olunca kayınvalidem bana bebek gibi baktı, kayınpederim de öyle hep arar sorar herşeyimize koşarlar. Ailemi de affetmeye çalışıyorum onlar büyüklerinden sevgi görmemişler ki bana da veremediler. Ama ben oğluma vermeye çalışıyorum sarılıyorum, öpüyorum sevdiğimi her fırsatta söylüyorum.
Sen de böyle düşün canım senin ailende sevgisizlik içinde büyümüş ki sana böyle davrandılar, onları affedemezsin biliyorum ama anlamaya çalış. Onların sana veremediği sevgiyi eşin ve çocuğuna ver.Sakın onların yaptıkları yüzünden eşini ve çocuğunu cezalandırma. Umuyorum sen mükemmel bir anne olacaksın.
 
Back