Merhaba yeni anne oldum ilk kızım 12 yaşında ve ben adapte olmaya çalışıyorum.ama olamıyorum.büyük kızım tek çocuk el bebek Gül bebek büyüdü bu yaşa kadar.Şimdi tepetaklak olduk.hala ayağına bekliyor herşeyi,kucağımda devamlı minik bir bebek,hiç bir şeyden memnun olmayan büyük kızım.Ve kendini unutan ben.Bitecek mi bu günler çok zorlanıyorum,hiç bir şeye yetişemiyorum büyüğüne haksızlık ettiğimi düşünüyorum onunla vakit geçiremiyorum.Zaten ergenliğe girdiğinden beri çok değişti artık hiç anlaşamıyoruz.Bir yandan dünya tatlısı ama bir o kadar da zor bir bebek.İki arada bir derede herkesin gönlünü yapmaya uğraşıyorum ama sonuç tabiki koca bir sıfır.3 ayda çok yaşlandım.benim durumumda olan ya da daha önce yaşamış olan var mı yardım istiyorum,fikir istiyorum.Allahın gücüne gitmesin çok şükrediyorum ikisi de sağlıklı ama ben ikisi arasında denge kuramıyorum.Biri çok büyük diğeri çok küçük.Büyüğüne kızdım bağırdım bugün,şu anda çok vicdan azabı çekiyorum çünkü o da çocuk .belki şu anda bana ihtiyacı çok fazla,ama ben ya uykusuzum,ya bebek emziriyorum,ya alt değiştiriyorum.Küçüğe zaten kızamıyorum çünkü devamlı gözümün içine bakıyor.İki arada bir derede kaldım,kendimi unuttum.hem mental açıdan hem bedenen çok yorgunum.Eşim yardım etmeye çalışıyor elinden geldiğince ama tüm gün işte.allahtan pandemi var çok fazla gelen giden olmuyor çünkü ne temizlik ne yemek zar zor yetiştiriyoruz eşimle.büyük kızım odasından çıkmıyor hiç neredeyse zaten canlı dersleri var sürekli.Çok mutsuzum.
ama ne bileyim bende fikrimi belirttim..
