- 3 Temmuz 2009
- 3.389
- 729
- 398
Kizlar cok mutsuzum. Karsilastigim bir tatsizliktan bahsetmek istiyorum sizlere...
Iki gun once dedecigimi kaybettik ne yazik ki. Su an koydeyiz biz de.
Rahmetli sevilen bir insan oldugu icin o gunden beri taziyeye gelenlerin ardi arkasi kesilmiyor.
Tabi cogu tanimadigim insanlar...
Dun oglen saatlerinde yasli bir teyzeyle 10-11 yaslarinda bir kiz cocugu vardi misafirler arasinda. Teyze cocugun babaannesiymis. Cocuk masallah cok olgun, kibar bir kizcagizdi. Yegenimle oynadilar falan... Ne ikram ettiysek surekli tesekkur etti, oyle de nazik yavrum.
Fakat cok uzun sure kaldilar. Gitmediler saatlerce. Babaannesi annemle, anneannemle falan konusmus.
Bu aksam ogrendim ki meger o cocugun annesi ve babasi cocuk 3 yasindayken ayrilmislar. Ve o gunden beri anne bir kez sormamis cocugunu. Yuzunu gormek istemiyorum diyormus.
Cocuk babasinda. Dolayisiyla babaannesindeymis.
Baba da issiz, gucsuz oldugu gibi ne yazik ki bir de cok hayirsizmis. Tek gecim kaynaklari olan babaannenin 3 aylik yasli maasini elinden aliyormus.
Babaanne o kadar bunalmis ki, surekli cocuktan sikayet ediyormus. Ben duymadim acikcasi ama annemler anlatti. Cocuga aldiris etmeden surekli "bi de bu cikti basima, ben bakmak zorunda miyim biktim. Istemiyorum." diyormus.
Cocuk oyle mahcuptu ki... Babaanne zaten uzuluyorum amacin beni daha cok uzmek mi demis..
Ben bunlari daha bu aksam ogrendim. Onlari taniyan baska bir misafir teyze anlatti uzun uzun.
Cocuk hep arkadaslarina ozeniyormus. Babaanne arkadaslarimdan goruyorum cipsler dondurmalar yiyorlar, ben cocuk degil miyim, hic mi hakkim yok diyormus. Tabi daha neler neler anlatildi...
Benim de huyumdur, ozellikle cocuklara ve yaslilara asla kiyamam.
Bu aksam anlatilanlar aklimdan cikmak bilmiyor. Aglamaktan helak oldum.
Az cok belliydi maddi durumlarinin olmadigi. Sorabilir, sorgulayabilirdim koydeki baska insanlardan. Ogrenebilirdim onlar evdeyken.
Tamam ben de zengin degilim acikcasi ama o cocugun cebine 20 lira koyabilirdim bir bahaneyle.
Uyduruk bir cips ve cikolatadan baska hicbir sey veremedim. Aklima geldikce kahroluyorum. Keske daha cok alsaydim da yigsaydim onune.
Gitmiyor o cocugun o mahcup surati gozumun onunden.
Keske elimden gelse de dunyanin en guzel kiyafetlerini, oyuncaklarini, yiyeceklerini verebilsem.
Oyle vicdan azabi duyuyorum ki... Bizler cok yedigimiz cok giydigimiz icin o ve onun gibi cocuklar ac.
Ben gecenlerde fiyati 150 liraya dusen bir kiyafete ucuzlamis, alirim diye sevindim.
Ben evde yemek varken sirf canim istemedigi icin disaridan yedim.
Ben babamin eve getirdigi dondurmaya sevdigimden almamissin diye burun kivirdim.
Ben bunlar icin kendimden nefret ediyorum.
Allah hepsinin hesabini soracak.
Yarin okullar acilacak ve belki su an o cocuk agliyor. Belki eksikleri oldugu icin arkadaslarina, ogretmenine karsi mahcup olacak.
Hicbir sey gelmedi elimden kahroluyorum. Belki hayatini degistiremezdim ama en azindan guzel birkac gun gecirmesini saglayabilirdim.
Ve o cocuk aslinda sadece biri. Basini sokacak evi olmayanlar, sogukta donarak olenler de var.
Ben sokakta mendil satan yasli bir dede, pazarda annesi istedigi meyveyi alamadigi icin aglayan bir cocuk gorunce aglamaktan baska hicbir sey yapamamaktan biktim.
Onlarin su an yanimda uyuyan, her istedigi yapilan yegenimden ne eksigi var?
Yok mu hanimlar bir caresi? Uzulmesin, boynu bukuk kalmasin su cocuklar. Cok mu sey istiyorum ben?
Bu mumkun degil biliyorum. Bari teselli edecek bir seyler soyleyin. Kati olmayi ogretin, uzulmeyeyim degistiremeyecegim seyler icin.
Olmaz mi?
Iki gun once dedecigimi kaybettik ne yazik ki. Su an koydeyiz biz de.
Rahmetli sevilen bir insan oldugu icin o gunden beri taziyeye gelenlerin ardi arkasi kesilmiyor.
Tabi cogu tanimadigim insanlar...
Dun oglen saatlerinde yasli bir teyzeyle 10-11 yaslarinda bir kiz cocugu vardi misafirler arasinda. Teyze cocugun babaannesiymis. Cocuk masallah cok olgun, kibar bir kizcagizdi. Yegenimle oynadilar falan... Ne ikram ettiysek surekli tesekkur etti, oyle de nazik yavrum.
Fakat cok uzun sure kaldilar. Gitmediler saatlerce. Babaannesi annemle, anneannemle falan konusmus.
Bu aksam ogrendim ki meger o cocugun annesi ve babasi cocuk 3 yasindayken ayrilmislar. Ve o gunden beri anne bir kez sormamis cocugunu. Yuzunu gormek istemiyorum diyormus.
Cocuk babasinda. Dolayisiyla babaannesindeymis.
Baba da issiz, gucsuz oldugu gibi ne yazik ki bir de cok hayirsizmis. Tek gecim kaynaklari olan babaannenin 3 aylik yasli maasini elinden aliyormus.
Babaanne o kadar bunalmis ki, surekli cocuktan sikayet ediyormus. Ben duymadim acikcasi ama annemler anlatti. Cocuga aldiris etmeden surekli "bi de bu cikti basima, ben bakmak zorunda miyim biktim. Istemiyorum." diyormus.
Cocuk oyle mahcuptu ki... Babaanne zaten uzuluyorum amacin beni daha cok uzmek mi demis..
Ben bunlari daha bu aksam ogrendim. Onlari taniyan baska bir misafir teyze anlatti uzun uzun.
Cocuk hep arkadaslarina ozeniyormus. Babaanne arkadaslarimdan goruyorum cipsler dondurmalar yiyorlar, ben cocuk degil miyim, hic mi hakkim yok diyormus. Tabi daha neler neler anlatildi...
Benim de huyumdur, ozellikle cocuklara ve yaslilara asla kiyamam.
Bu aksam anlatilanlar aklimdan cikmak bilmiyor. Aglamaktan helak oldum.
Az cok belliydi maddi durumlarinin olmadigi. Sorabilir, sorgulayabilirdim koydeki baska insanlardan. Ogrenebilirdim onlar evdeyken.
Tamam ben de zengin degilim acikcasi ama o cocugun cebine 20 lira koyabilirdim bir bahaneyle.
Uyduruk bir cips ve cikolatadan baska hicbir sey veremedim. Aklima geldikce kahroluyorum. Keske daha cok alsaydim da yigsaydim onune.
Gitmiyor o cocugun o mahcup surati gozumun onunden.
Keske elimden gelse de dunyanin en guzel kiyafetlerini, oyuncaklarini, yiyeceklerini verebilsem.
Oyle vicdan azabi duyuyorum ki... Bizler cok yedigimiz cok giydigimiz icin o ve onun gibi cocuklar ac.
Ben gecenlerde fiyati 150 liraya dusen bir kiyafete ucuzlamis, alirim diye sevindim.
Ben evde yemek varken sirf canim istemedigi icin disaridan yedim.
Ben babamin eve getirdigi dondurmaya sevdigimden almamissin diye burun kivirdim.
Ben bunlar icin kendimden nefret ediyorum.
Allah hepsinin hesabini soracak.
Yarin okullar acilacak ve belki su an o cocuk agliyor. Belki eksikleri oldugu icin arkadaslarina, ogretmenine karsi mahcup olacak.
Hicbir sey gelmedi elimden kahroluyorum. Belki hayatini degistiremezdim ama en azindan guzel birkac gun gecirmesini saglayabilirdim.
Ve o cocuk aslinda sadece biri. Basini sokacak evi olmayanlar, sogukta donarak olenler de var.
Ben sokakta mendil satan yasli bir dede, pazarda annesi istedigi meyveyi alamadigi icin aglayan bir cocuk gorunce aglamaktan baska hicbir sey yapamamaktan biktim.
Onlarin su an yanimda uyuyan, her istedigi yapilan yegenimden ne eksigi var?
Yok mu hanimlar bir caresi? Uzulmesin, boynu bukuk kalmasin su cocuklar. Cok mu sey istiyorum ben?
Bu mumkun degil biliyorum. Bari teselli edecek bir seyler soyleyin. Kati olmayi ogretin, uzulmeyeyim degistiremeyecegim seyler icin.
Olmaz mi?
