Çocuk yapmaktan çok korkuyorum

Kinli .!.:

Herkese tek tek cevap vermek mümkün olmuyor, böyle bir konuya bike muhalefet olup arada sivrilenler çıkıyor bu yüzden alıntılanmasan yazıyorum.

Kimine göre abartı evet ama benim de malum canım var tabii ki kendimi de düşüneceğim benim için yorgunluk da önemli mevzu yorgunluk yüzünden ya gerekli bakımı veremezsem ya ilgimi eksik edersem diye de haliyle düşünüyorum. Ayrıca evet alarma geçmiş gibi de hissediyorum kendimi bu kimine olur kimine olmaz benim gibi fazla düşünen ve geç kalacağı kaygısı taşıyan ya çok meraklısı olmayan biri olabilirsiniz. Her insan farklı. Çalıştığım yer, iş hukukunda yazan neyse onu uyguluyor ve hatta çocuğumu yanımda götürebileceğim kadar rahat sayılır yalnız başıma bir kurum arşivi yönetiyorum ama bu şekilde çocuk büyütülür mü emin değilim. Sanki sadece evde çocukla beraber durarak onu hakkıyla büyütebilirmişim gibi geliyor. Ben mi çok abartıyorum bilmiyorum. Bakıcı konusuna girmiyorum bile asla güvenmem kimseye. İş başlı başına zaman alıyor, ev işi de ayrı bir iş gibi zaten ne kadar kocam yardımcı olsa da ben fazla titizim. Bütün bu hayat gailesinin içinde bebekle baş edilir mi çok ürkütücü geliyor. Sizle sadece üzüntümü paylaşmak için ve yapanlar nasıl yaptı acaba merakımdan yazdım.

Genişletmek için tıkla...

Hayır kesinlikle abartmiyorsunuz. Sizinle zamanında bu kaygıları yaşamış biri olarak diyebilirim ki haklısınız. Herkesin yoğurt yiyişi farklıdır. Siz baskasina bakmayacaksıniz. Ben nasıl yapabilirim. Nasıl mutlu olabilirim. Bunların cevabını verin. Çünkü siz mutlu olursanız mutlu bir çocuk yetişir. Siz yorgun,üzgün olursanız o çocuğa verebileceğiniz hicbirsey olmaz.

Ben bebeğim 4 aylıktı işe başladım şimdi yaşına girecek, işi bıraktım iki hafta önce ama tekrar başlayacağım, bu süreçte eşimle dönüşümlü baktık yardım eden olmadı, kv ilk iki hafta baktı sonra o bunaldı ben bunaldım vs gitti derken biz idare ettik durumu düzen oturttuk evet ama çok zor. Kaygıylarınızda çok haklısınız, sabit durduğum, ayaklarımı uzattığım 5 dakikam olmadı aylardır, deli gibi kilo verdim, ruhen bunaldım çöktüm, çocuğum için değer diyorum kesinlikle, ama bazen sadece yarım saat kendi halime kalmaya muhtaç kalıyorum. Zor yani kısacası.. Anne olmak müthiş birşey, mücadelesi çok zor..

Seymahn .!.:

Herkes ikisini bir arada götürebilir diye birşey yok. Kimi kadın hem iş hem ev hayatını bir arada götüremez. Burada erkeklerin kadınlara destek çıkmasi gerekiyor. Destek çıkmayınca İste kadınlar böyle düşüncelerle yıpranıyor.

Genişletmek için tıkla...

Kadın çocuk için işi bırakınca da, koca kişisi veya kendisi koç lardan sabancı lardan değilse, doğan çocuk genelde yarı aç yarı eğitimsiz kalıyor , hele boşanma durumunda sefil oluyor bizim ülkemizde...

Sadece erkeğin gelirine ve insafına güvenip doguranların çocuklarının akıbeti de ortada, hergün onlarca böyle konu okuyoruz burda ..

İkisini bir arada göturemem demek çocuğumun hayatı umrumda değil yeter ki ben dogurayim demek aslında ....

Hoş , sen kocanın insafına terketmedin, 4 aylikken bakıcıya verip buyuttun de ne oldu, bugün iki maaşla bakabiliyor musun, yetebiliyor musun dersen, hayır, o da olmuyor artık... Ek bir işe daha giricem bu sene mecburen...Durum böyle...

piraye .!.:

Kadın çocuk için işi bırakınca da, koca kişisi veya kendisi koç lardan sabancı lardan değilse, doğan çocuk genelde yarı aç yarı eğitimsiz kalıyor , hele boşanma durumunda sefil oluyor bizim ülkemizde...

Sadece erkeğin gelirine ve insafına güvenip doguranların çocuklarının akıbeti de ortada, hergün onlarca böyle konu okuyoruz burda ..

İkisini bir arada göturemem demek çocuğumun hayatı umrumda değil yeter ki ben dogurayim demek aslında ....

Hoş , sen kocanın insafına terketmedin, 4 aylikken bakıcıya verip buyuttun de ne oldu, bugün iki maaşla bakabiliyor musun, yetebiliyor musun dersen, hayır, o da olmuyor artık... Ek bir işe daha giricem bu sene mecburen...Durum böyle...

Genişletmek için tıkla...

Erkeğin insafına güvenmeyeceksek neden evleniyoruz? Ben sizinle aynı fikirde değilim maalesef. Geçinme meselesine gelince. Ömür boyu calimayalim diyen yok. Bir kadın hamile iken ya da çocuk sonrası çalışmak istemeyebilir bu onun en doğal hakkı. Nasıl erkeğin insafına güvenilmemeli diyorsanız o zaman bu dusunce ile de kadının bir robot olmadığı düşüncesine de güvenilmemeli. En nihayetinde biz biyolojik ve psikolojik olarak bu süreçte değişime uğruyoruz. Erkekler de bir zahmet geçimi düşünsün. Yeter ki ben dogurayim demek sözüne de katılmıyorum. Kadın doğuruyor tabi. Bu bile süreç. Öncesi sonrası var. Neden çocuğumun hayatı umrumda değil diyelim. Ne alaka... Her olaya maddi açıdan bakmayın lutfen. Evet şu devirde tek maaşla geçinmek zor ama bu tarz süreçler geçiş süreçleri oluyor. Bir kadın bu süreçte çalışmak istemeyebilir. Riskli gebelik ise kadın ne yapsın mesela. Ben riskli gebelik grubundayim mesela. Ben calisarak riske mi atayım mesela.. Bizler Superman değiliz kusura bakmayın

theblackswan .!.:

Ben mizaç olarak sinirli, tez canlı, canı çabuk sıkılan, keyfimin bozulmasına, huzursuzluğa, gürültüye tahammül edemeyen biriyim. Şimdi yiyorum, içiyorum, geziyorum, tozuyorum. Ama çocuk olursa hayatım tepetaklak olacak. Sürekli her şekilde bana muhtaç bir bebekle nasıl oluyor acaba diyorum. Bazen de herkes yapıyorsa sen de yaparsın diyorum. Hayali evet güzel, eşim sapsarı bir bebekti, bebeğim sapsarı olsun isterim diye hayaller kuruyorum. Ama icraata dökmeye gelince ödüm kopuyor.

Genişletmek için tıkla...

7 yıllık evliyim. 6 yılını sizin gibi geçirdim. Yedim, içtim gezdim. Huzurlu bi evliliğim var çok şükür. İşten geldim ayaklarımı uzattım. Kışın battaniye altından çıkmadan yattım. Sıfır telaş sıfır stres. Bana göre benim için mükemmel hayattı. Param olsun evim olsun bilmem ne derdim yoktu. Bir bebek olmasa da (hatta daha iyi olurdu) olurdu benim için. Hamile olduğumu gördüğüm rüyalar benim için kabustu.

Ama gelin görün ki eşim bebek olmadan olmaz kafasında olduğu için zamanı gelince yaptık. 6 ayını doldurmak üzere şu an. Çok çok güzel bi şey. Allah bağışlasın herkesinkini. Yaptıktan sonra elbette çok seviliyor orası ayrı. Pişmanlık da olmuyor. Ama zor bi hayat... Onu hayata getirmiş olmak tonla yük yüklüyor. Kendin için istemediklerini onun için istiyorsun. Onu bu hayata getirmeye hakkım var mıydı bunu düşünüyorsun. Zengin bebelerine bakıyorsun yine vicdan... %100 sağlıklı bir bebek diye bir şey de olmuyor çevremde gördüm. İllaki ufak tefek sağlık problemleri oluyor. Bunlar bile hayli can sıkıyor ki Allah büyük dertleri olanlara sabır versin. Bilmiyorum ben mi abartıyorum... Ama yine eskiye dönsem, sadece kendimden sorumluyken bunca yüke bunca vicdana yine bi bebek düşünmezdim

Kinli .!.:

30 yaşındayım, çalışıyorum. Zaten çalışırken insan kendine belirli zaman ayırabiliyor. Çocuk olduğu zaman nasıl yaşayacağım diye düşünmekten kafayı yiyorum... Çocuk çok istiyorum ve yaşımın da geldiğini düşünüyorum artık ama bebek büyütmek beni çok korkutuyor hem çalış hem bütün gece uyuma gazıdır, ağlamasıdır, ateşlenmesidir... Hiç çalışırken çocuk sahibi olan var mı? Nasıl başa çıktınız? Ben böyle ne yapacağım... Çocuk yaparsam kendime ayıracağım zaman hepten silinip gidecek mi? O kadar üzülüyorum ki anlatamam, çalışmasam da geçinemeyiz böyle bi zamanda maalesef zaten çocuk olunca masraflar artacak. Yazarken bile gözlerim dolu ben hiç çocuk sahibi olamıcam gibi geliyor evde oturursam ancak doğru düzgün bakabilirim gibi.

Genişletmek için tıkla...

İlk 3 yıl evet zor bunu 3,5 yaşında bir kız annesi olarak söylüyorum..kızımın kokusunu bana annecim seni çok seviyorum deyişini sarılıp öpmesini dünyalara değişmem ve iyi ki doğurmuşum..hayatımda verdiğim ve yaptığım en güzel şey kızım..korkunuzu anlıyorum zorlukları var yok değil ama anne olmak çok güzel bir duygu..keşke daha önce doğursaymışım diyorum hep..

Korkun zaten

fridabaci .!.:

Kiz sen dogurmadin mi, tez zamanda kucagina alirsin insallah

Genişletmek için tıkla...

Ben icimde tutacağım bu gidişle zaten dogumaktan korkuyorum

ulasimiz .!.:

Sağlıkla kucağınıza alın inşallah

Genişletmek için tıkla...

Amin inşallah

Neyi daha cok istediginize karar vererek baslayabilirsiniz. Kariyeri ve sosyal hayati olan cogu kadin hayatindan fedakarlik ederek basliyor bu maceraya. Kimi eski hayatina donmeyi biraz olsun basariyor, kimi cocuguna daha cok adiyor hayati. Onemli olan dengede durabilmek. Kizim 7 aylik oldu, kimse bana durustce bu kadar zor olabilecegini soylememisti. Kizimdan baska hayatim olmadi 7 aydir. Cok ilgi isteyen ve memesiz durmayan bir bebek, insanlar 4 5 aylikken ise basliyor, ama bu benim icin mumkun olmadi ve bu durum 'hep boyle mi gidecek?' dusuncesini de yaninda getiriyor. Aylardir deliksiz uyumak nedir unuttum. Seyahat eden, sosyal hayati olan, yemeyi icmeyi cok seven, bolca uyuyan, hobileri olan bir insandim. Aylardir bu saydiklarimin hicbiri yok hayatimda :) ve daha yeni basliyoruz biliyorum Ama bir evladim olsun cok istedim, aile olmak ve icimdeki sefkati aktarmak ihtiyaci duydum. Pisman asla degilim ama gordum ki durustce soylemeliyim ki bu karar eni konu dusunulerek alinmasi gereken bir karar. Ama şunu da soyliyim, basa gelince her seyin altindan kalkiliyor. Sadece hayatinizdan fedakarlik etmek, mesela bir sure hic calisamamak, sosyal hayatin bitmesi, tum zamaninizi bebeginize adamak vb. sizi pismanliga suruklemeyecekse buna deger buyudukce daha da anlamli olacagina inaniyorum, ilk 7 aydan gozlemlerim boyle.

merhabalar, 26 yaşındayım, öğretmenim, benzer düşünceleri ben de taşıdım 3 yıl boyunca çok kısa sürelerde önlem almış olmama rağmen önlem almadığım zamanlardaki denemelerimiz hep başarısız oldu, ve korunmayı bıraksam da kendimi hiç hazır hissetmiyordum gerçekten. olursa tamam ama olmazsa da üzülmem diyordum, bu karar verme aşaması bile çok karışık bir psikoloji, regl olduğumda da ağlıyordum her ay.

bir yıl korunmasız ilişkiyle hamile kalamayınca, velhasılı sebepsiz infertilite teşhisiyle tedaviye başladık, aslında eşimin de benim de tüm testlerimiz normal çıkmıştı, (burada da tüm yükü kadın sırtlanıyor tabii ki) iğneler hormonlar ilaçlar yumurta toplama transfer vs öyle sancılıydı ki benim için. çünkü hep ya keşke bu yapılan hormonların sayesinde transfer olmadan kendim hamile kalsam diye dua ederken buluyordum kendimi. hani korkuyorum hazır hissetmiyorum diyorsunuz ya, bu öyle bir ikilem ki transfer günü vazgeçmeyi bile düşündüm o kadar maddiyat maneviyat harcanmış bu olaydan.

hamileliğimde 32. haftaya kadar çalıştım hatta izne ayrıldıktan çok kısa bir süre sonra 35. haftada dünyaya geldi bebeğim.

şimdi dört aylık sevgisi tüm cihana bedel bir kızım var, diyorum ki keşke afedersiniz erkekliğe b.k sürdürmeyip başta doktora gitmemeye diretmeseydim de daha erken 22 yaşında anne olsaydım, işte bu öyle gelgitli bir psikoloji benim açımdan. maşAllah diyeyim gaz ve uyku sorunu hiç yaşamadık, iki aylık olduğundan beri gece sadece hemen hemen aynı saatlerde iki kere uyanıyor. belki sorunsuz bir bebek olduğu için ben halimden bu kadar memnunumdur. sütten kesildikten ve bezi bıraktıktan sonra işe dönmeyi düşünmeye başladım, nasip elbette hayat ne gösterir bilinmez.

hiçbir zaman hazır hissetmeyeceksiniz ama o can rahme düştüğü an size tüm özellikler yükleniyor merak etmeyin, sevgiler

selennn .!.:

İlk 3 yıl evet zor bunu 3,5 yaşında bir kız annesi olarak söylüyorum..kızımın kokusunu bana annecim seni çok seviyorum deyişini sarılıp öpmesini dünyalara değişmem ve iyi ki doğurmuşum..hayatımda verdiğim ve yaptığım en güzel şey kızım..korkunuzu anlıyorum zorlukları var yok değil ama anne olmak çok güzel bir duygu..keşke daha önce doğursaymışım diyorum hep..

Genişletmek için tıkla...

Allah bagislasin. Gerçekten bebek dünyaya gelene kadar yada kendimizi hazirladigimiz o süreçte hep bi kaygılar oluyor. Ama dünyaya geldiğinde cogu kaygı gidiyor. Bende cocuklarimi severken iyiki doğurmuşum diye seviyorum 2 tane evladim var diyorumki onlara keşke sizden 2 şer tane doğursaydımda daha çok sevebilseydim derim hep, kızımda gecen gün anne keşke ananem senden 4 tane dogursaydi daha cok sevseydim diyor
Ben calismayan bir anneyim. Cocuklarim artik kendi kendini idare edebilecek yastalar çoğu yukleri benden kalkti (8-12) calisan ve maddi kaygilari olan insanlar icin cok zor anne olmak.

ben yaptığım halde korkuyorum bazen neyine güvenip yaptın diyorum bazen sen halledersin kızım diyorum ama çok korkuyorum

bende ikinci bebe yapmaktan korkuyorum..
çocuğum okula başladi..
ve zaman çok hizli geçiyor bi şekilde büyüyolar..
anlayamazsin hiç...

Bence yapması çok kolay. Sen bide bakmayı gör. Asıl bakmaktan kork.

valla çocuk " hadi yapalım" deyip yapılacak bir şey değil. iyice her şeyi planlamak lazım. kervan yolda düzülür mantığı çocuk için ters.

şimdi ben de çalışan bir anneyim, en büyük şansım 2.5 sene kadar ara verebiliyorum ücretsiz izne ayrıldığım için. Ama çalışarak çocuk büyütmek insanı en çok manevi olarak zorluyor. beden yorgunluğu hiç önemli değil. bir bebeği 2-3 aylık bakıcılara, anneanneye ya da babaanneye bırakmak yazıldığı kadar kolay olmuyor. herkesin annelik algısı çok farklı. ben en azından ilk 2-3 yıl çocuğuma birebir bakamayacaksam vicdan azabından ölürüm. bu yüzden ya işten çıkardım ya da çocuk yapmazdım. bunlar benimle alakalı ama başkası farklı düşünebilir. çocuk demek masraf demek. hakkıyla çocuk büyütmek gerçekten maliyetli. şu an oğlum 3.5 yaşında ve aylık maliyeti bize 6-7 binden aşağı değil ki lüks yaşamadığımızı garanti ederim.

Kadınların İş hayatı ve aile hayatı arasında kalması bu ülkenin en büyük eksikliklerindendir. her kadın bir şekilde bu yol ayrımında buluyor kendisini. keşke bu soruna bir çözüm bulunsa. ne bebek ne anne mağdur olmasa. çok zor durumlar.

korkmakta haklısın, korkulmalı da bence. keşke herkes bir durup düşünse acaba ben hazır mıyım, ailece dünyaya getirdiğimiz çocuğun sorumluluğunu almaya hazır mıyız diye. yapılmış olsun diye yapılan ve ilgi gösterilmeyen çocuklarda derin yaralar açılıyor zira. yalnız şöyle bir durum da var, benin kadar rahatına düşkün insan azdır. eşim de aynı benim gibi. bizi ilk bir yıl çok zorladı çünkü oğlum alerjik bir bebekti. sürekli ağlardı, çok az uyurdu. sonrasında da hiç bir zaman kolay bir çocuk olmadı. şu an 3.5 yaşında. kokusu, annem deyişi, sürekli yeni bir şeyler öğreniyor oluşu, birlikte hayatı ve kendimizi tekrar keşfediyor oluşumuz paha biçilemez. bir insanın doğumundan itibaren her anına şahit olmak, ona şekil vermek, gerçekten hem zor hem eşsiz güzellikte bir duygu. evet çok uykusuz kalıyorum hala, fiziken yoruluyorum, sorumluluklarım kat be kat arttı ama asla pişmanım diyemeyeceğim çünkü bir o kadar da keyif aldığım bir şey annelik...garip bir duygu vesselam, annelik dünyadaki en güzel delilik diyerek bitiriyorum

Kinli .!.:

30 yaşındayım, çalışıyorum. Zaten çalışırken insan kendine belirli zaman ayırabiliyor. Çocuk olduğu zaman nasıl yaşayacağım diye düşünmekten kafayı yiyorum... Çocuk çok istiyorum ve yaşımın da geldiğini düşünüyorum artık ama bebek büyütmek beni çok korkutuyor hem çalış hem bütün gece uyuma gazıdır, ağlamasıdır, ateşlenmesidir... Hiç çalışırken çocuk sahibi olan var mı? Nasıl başa çıktınız? Ben böyle ne yapacağım... Çocuk yaparsam kendime ayıracağım zaman hepten silinip gidecek mi? O kadar üzülüyorum ki anlatamam, çalışmasam da geçinemeyiz böyle bi zamanda maalesef zaten çocuk olunca masraflar artacak. Yazarken bile gözlerim dolu ben hiç çocuk sahibi olamıcam gibi geliyor evde oturursam ancak doğru düzgün bakabilirim gibi.

Genişletmek için tıkla...

Sizi anlıyorum. Bi yandan ömür boyu cocuk sahibi olmasam daha iyi diyorum, öte yandan ilerde kesin pisman olurum diye düşünüyorum. Önümüz zaten kış, enerji fiyatlari falan, o konulara hic girmiyorum. Anne olmak cidden çok fazla fedakarlik anlamina geliyor, finansal fedakarlıkta var tabii bu işin içinde. Almanya da son yıllarda bu konuya ilişkin bir kac araştırma yapildi, sonuçları korkunç tabii, biz kadinlar için. Türkiye deki durumu bilmiyorum ama farkli değildir eminim. Bende 31me gireceğim, suan icin zaten düşünmüyorum ama bu gidişat insani endişelendiriyor.