- 1 Ağustos 2024
- 38
- -8
- 34
-
- Konu Sahibi Gunesim010
- #81
Bende elimden geldigini en guzel sekilde yapicam.
Bende elimden geldigini en guzel sekilde yapicam.Benim icin en faydali ve aradigim yorum oldu. Cok tesekkur ederim. Hayatinizda her konuda basarilar dilerim.
Acikligin icin tesekkur ederim. Inanin bu tarz hayat hikayeleri insani bir sekilde yinede etkiliyor. Senin ve ailen icin en guzel seyleri umuyorum. Umarim zamani dogru oldugunda yine kendine zaman ayirir ve bu gunlerine gurur ile geri dönüp bakabilirsin. Teşekkür ederim.İmkanınız varsa, maddi ve manevi destek bulabiliyorsanız bakıcı tutmak, eve yardımcı almak, annelerin yakında yaşaması gibi, mümkün olan en kısa zamanda işe dönün bence. Bende bunların hiç birisi yok, daha yolun başından en az iki yıl çalışamayacağımı bilerek çocuk yaptım. Buna kendimi hazırladığımı düşünüyordum ama hala ara ara "herkes bebeğini doğurdu, biraz büyüttü, hayata geri döndü, bir tek ben böyle yapayalnız kaldım" diye ağlıyorum. Geceleri uyuyamıyorum, iş ilanlarına bakıyorum sürekli. Bebeğim çok tatlı, eşim evden çalışıyor ve bebek bakımında neredeyse benim kadar katılımcı ama buna rağmen çalışmıyor olmak beni çok yıprattı. Mesela ilk doğduğunda bebeği kimsenin kucağına veremezdim, göğsümden ayırmazdım, bırakıp dışarı çıkmazdım bunların hepsi çok güzel ama hatalı şeylermiş, anne bebek makul ölçülerde birbirlerinden ayrı da kalabilmeliymiş aslında. Mesela babasında uyuyabilmeli, anneannesi sen yemek yiyebilmeli, ben kuaföre gittiğimde beni bekleyebilmeli vs. bunların hiç birisi bizde yok. Gece gündüz yapışığız. Biliyorum o büyüdüğünde iyi ki gece gündüz yapışıkmışız diyeceğim, her şey düzelecek ama yine de işimi ve kendimi bu kadar bırakmamış olmayı dilerdim.
Özel degilse bisey sormak istiyorum. Ilk olarak gebeligin guzel gecer insallah. Ayni dusunceleri sahibim. Daha once gebe olmak istermiydiniz? 2 sene idealmi? 2 çocuk sizi korkutuyormu? Yine ayni fedakirliklari yasamak, isine yine uzak kalmak vs?Ben de 33 yaşında doğum yaptım. O zamana kadar hep çalıştım. Bebek olunca ücretsiz izne çıktım, evdeyim ve mutluyum. Sürekli çocuk bakmak tabi ki zor ama o benim çocuğum. Küçükken bakıcıya ya da aile büyüğüne vermek asla istemedim. Çocuklar anneyi istiyor çünkü. Şimdi oğlum 2 yaşında. Yakında işe döneceğim ve tekrar gebeyim çok şükür. Yine ücretsiz izne çıkıp 2 evladımı da kendim büyütmek istiyorum. Çocuklar biraz büyüyünce tekrar başlayacağım işe nasipse.
Anliyorum. Inanin daha yasamadigim icin hic bir fikrim yok. Fikir alisverisi icin tesekkur ederimÇocuk 3 yaşına gelince çocuk bakmak çok sıkıcı bir hale geliyor
Ya da benlik değil
Bebekken çok eğlenceliydi evde onunla olmak (tabi zorluğu da ayrı)
Ama 3 yaşına doğru bana afakanlar bastı kreş bir nimet bence, bunu eğitimini başkasına bırakmak olarak görmüyorum.
Ben kendimi bu işlerin uzmanı görmüyorum ama sorunuz olursa bilgim dahilinde cevaplarım elbette.
Kapitalist düzene isyan edebilirsiniz ama malesef dışına çıkamazsınız.
Yani eski geleneksel aile düzenini tercih ederim demişsiniz ama eski aile hayatında kadınlar sizin hayalinizdeki gibi sadece çocuklarıyla ilgilenmiyordu. Ev hanımından beklenen yüksek standartlarda ev düzeni ve yemek, tarlada bağda bahçede çalışma, aile büyüklerine hizmet/hasta varsa bakım vs vs. Üstelik bütün bu emeklerin karşılığında alınan şey koca bir hiç. Günümüzde en azından verilen emeğin karşılığında bir maaş ve emeklilik hakkı var. Üstelik manevi tatmin ve kendini gerçekleştirme hissi de cabası.
Ha diyeceksiniz ki ben çalışmasam bile böyle sorumluluklarım olmaz. Sadece çocuğuma odaklanırım. Ama bir yerden sonra çocuğunuzun size ihtiyacı azalacak ve bu sefer kendinizi boşta kalmış ve anlamsız hissedeceksiniz. Bu zamana kadar hayatınızı okuyarak ve çalışarak geçirdiğiniz için söylüyorum bunu. Yoksa baştan beri ev hanımı olmak üzere bir hayat kurmuş olsaydınız belki çok sorun olmazdı.
Tamamen katiliyorum. TeşekkürlerBen şahsen her bebeğin belli bir dönem annesi tarafından büyütülmesinden yanayım.
Çok basit bir örnek vereceğim, bir gün çok sevdiğim biri ve bebeğim ile bir yere gitmiştik. ( Bebek arabası ile ve yürüyerek). Dönerken bebeğimin artık acıkmış olduğunu düşündüğümü, müsait bir yerde beslenmesini yapmamız gerektiğini söylemiştim. Yanımdaki kişi "Aç olsa ağlar , çocuk bakıp duruyor bebek arabasında" dedi. Biz durduk yine de, bir yerde mama hazırladık. Bebeğim hunharca yedi. Artık annelik iç güdüsü mü dersiniz, bebeği çok iyi tanıyor olmak mı dersiniz bilmem. Eminim orada ben olmasam, o çocuk o şekilde eve dönerdi. Başka birinin sabrı, şefkati, düşüncesi asla bir anne kadar olamaz diyorum.
Tabi şu da var, kimi insanlar çocuğuna bakarken verdiği mücadeleden de çok yoruluyor. Çalışmak daha kolay diyen insan sayısı az değil yani. Ya da işe dönünce psikolojim düzeldi diyen birçok insan okudum ben bugüne kadar. Ne bileyim, bebeği 2-3 aylıkken iş hayatına geri dönen az değil. Ben çocuğumun ilk yıllarını benimle geçirmesini tercih ettim. Ve bu kararımdan memnunum. Gebelik öncesinde de belli bir birikim yapmıştık, maddi bir zorluğa girmeyelim diye. Bizim planladığımız gibi ilerledi ama hayatın ne getireceği belli olmuyor tabi. Maddi zorluğa düşen ya da mental olarak çocuğuyla bu kadar baş başa kalmak ( bana garip gelse de ) kişiyi yorduysa, işe dönmesi daha hayırlı olabilir.
Bu arada yanlış anlaşılmasın. Kadın iş hayatından tamamen çekilmeli asla demiyorum. Çünkü hayatın ne getireceği belli olmaz. Olası bir olumsuzluk eş tarafından olursa ( boşanma olur, ölüm olur vs ) kadın çocuğa bakabilecek maddi gücü bulundurmalı. Yani belli bir dönem sonra iş hayatına geri dönmesi , yine çocuğuna yapılacak bir yatırım aslında.
Allah yardımcınız olsun. Ama dünyada hem kariyer sahibi hem de anneliği çok güzel götüren insanlar var. Sizde yapabilirsiniz.
Benim ilk gebeliğim çok zor geçti, ama bebeğimi kucağıma alınca unuttum. Oğlum da kolikti. İnsanlıktan çıktığım zamanlar oldu. Ama yine de ikinci çocuğu istedim, nasip oldu. Bekarken de düşünürken, çocukları arka arkaya doğururum, hayatımın belirli bir döneminde kendimden vazgeçerim, daha sonra tekrar yoluma bakarım diye düşünürdüm. Yani rahata alışmadan, yeniden doğurmak istedim.Özel degilse bisey sormak istiyorum. Ilk olarak gebeligin guzel gecer insallah. Ayni dusunceleri sahibim. Daha once gebe olmak istermiydiniz? 2 sene idealmi? 2 çocuk sizi korkutuyormu? Yine ayni fedakirliklari yasamak, isine yine uzak kalmak vs?
Benim 34 yasindayim. Daha ilki bekliyorum.. tek ile de kalmak istemiyorum bir yandan. Tabi en dogrusunu Allah bilir. Diger yandanda hayatim cok alt ust olcak diye cok korkuyorum.
Yasimdan dolayi da cok beklemek de istemiyorum.. fikirlerinzii alabilirmiyim?
Akışına bırakacaksınız. İlkin izne ayrılın. İzin tarihi bitince sürece göre ya çalışırsınız ya izni uzatırsınız (oluyorsa) ya da istifa edersiniz. Mesleğinizi bilmiyorum ama belki uzaktan da kısmen yönetebilirsiniz. Devletteyseniz yarım gün çalışma durumu da var.Yorumum için teşekkür ederim. Maddi yandan sıkıntı olmaz. Olsa bile yetinirim sorun değil. Evde yapamam düşüncesi bana çok bencil geliyor. 1/2/3 sene çocuğuma odaklanmam sanki boynumun borcu ve en ust odak noktası gibi hissediyorum.
Diplomalarım var. Baştan başlarım, yine başlarım eğer istiyorsam. O yönden içim rahat..
Biraz bir korkum endişem var haliyle. Sıkılır, bunalırmıyım. Kendimi nasıl hissederim. Eşim ve aramı nasıl etkiler. Bunlar var kafamda
Ayy sizin çevrenizdeki insanların ışığı sönmüş, çocukları orda burda.Neden böyle düşünüyorsunuz? Eğitimli demek illa başkası için çalışmakmı demek?
Etrafınıza bakın. Kadınlar tükenmiş halde. Her sorumluluğu taşıyorlar, gözlerindeki ışık enerji sönmuş. Cocuklar orda burda.
Feminin/ dişil enerjiden çıkmış durumda kadınlarımız.
Bebekten sonra dönersiniz neden bu kadar karamsar oldunuz ki ?Merhaba arkadaşlar,
Bu sene ilk defa anne olacağım, Allahın izni ile. Bu zamana kadar full eğitimime odaklandım ve güzel, yüksek seviyede bir mesleğim var, çok şükür.
Bundan sonrasını düşünüyorum. Eğer çalısmaya devam edersem bu benim çocuğumu ve ev düzenimi etkiler. (Hamileyim diye bir müddet şu an izin aldım)
Eğer işimi bırakırsam emeklerim 'boşa' gidecekmiş gibi ve ben hiç bir şekilde 'kendime ait' bir meşkulatım olmayacak, ve buda tabiki evdeki dinamiği etkiler.
Benimle aynı durumda olanlar var mı? Bu konuda tecrübesi olan ve tavsiye edebilen var mı?
Bu konu çoçuk sayısını da etkiliyor. Bir yandan hayalim büyük bir aile olabilmek. Diğer yandan kendimi artık saymamak ve sadece anne rolünde olmayı taşıyabilirmiyim?
Yüksek lisans yurt dışı eğitimliyim. 30+
Konuşacak birşey kalmaz zamanla ,paylaşım azalır , aktif olmak iyi .Kalbim klasik ev duzeni yanında. Mantığim ve strateji yönden iş hayatımı da düşünüyorum. Çok arada kaldım.
Kendime de güveniyorum. Bir kaç sene sonra yine mücadele edip istediğim yere gelebilirim Allahın izni ile.
Şimdi de kreş, bakıcı vs imkanlar var ama sıcak bakmıyorum.
İnsan psikolojisine de yatkınım. Benim evde olmam eşim ve benim aramı nasıl etkiler diye de düşünüyorum. O 'cool' tarafım çok arka planda olacak endişem de var.
Ablacım direkt ben bırakıp ev hanımı oluyorum deseydin, ne burda çalışan annelere dişil enerji şu bu diye garip gurup şeyler yazmak?Neden böyle düşünüyorsunuz? Eğitimli demek illa başkası için çalışmakmı demek?
Etrafınıza bakın. Kadınlar tükenmiş halde. Her sorumluluğu taşıyorlar, gözlerindeki ışık enerji sönmuş. Cocuklar orda burda.
Feminin/ dişil enerjiden çıkmış durumda kadınlarımız.
Ben çocuğun kariyere engel olduğunu düşünmüyorum okadar kadın hem çocuk hem iş yapabiliyor annemin eski kuşak olmasına rağmen yapmış çalışmış hala çalışıyor üstelik 3 evlat evlendirdi:) istersen herşey olur.. bu arada çocukları ard arda yaparsan çocuklarla çok büyük sıkıntı çekebilirsin çocuklar daha senin sevgine doymadan başka bir çocuk aileye katılmasına tahammül edemezler kıskançlık başlar bu ayrı bir konu da olsa söylemek istedim.cevremde sıkıntı çeken cokMerhaba arkadaşlar,
Bu sene ilk defa anne olacağım, Allahın izni ile. Bu zamana kadar full eğitimime odaklandım ve güzel, yüksek seviyede bir mesleğim var, çok şükür.
Bundan sonrasını düşünüyorum. Eğer çalısmaya devam edersem bu benim çocuğumu ve ev düzenimi etkiler. (Hamileyim diye bir müddet şu an izin aldım)
Eğer işimi bırakırsam emeklerim 'boşa' gidecekmiş gibi ve ben hiç bir şekilde 'kendime ait' bir meşkulatım olmayacak, ve buda tabiki evdeki dinamiği etkiler.
Benimle aynı durumda olanlar var mı? Bu konuda tecrübesi olan ve tavsiye edebilen var mı?
Bu konu çoçuk sayısını da etkiliyor. Bir yandan hayalim büyük bir aile olabilmek. Diğer yandan kendimi artık saymamak ve sadece anne rolünde olmayı taşıyabilirmiyim?
Yüksek lisans yurt dışı eğitimliyim. 30+