- 14 Ağustos 2007
- 7.543
- 23
İnsanlar hassas konularda, toplum tarafından anlaşılamayan, baskı gördükleri, istemeden yapmak zorunda kaldıkları, geri dönüşleri olmayan vb. konularda kendilerini yanlış ifade edebiliyorlar gördüğüm kadarıyla... kısaca savunma mekanizması diyelim...
Ben de çocuk sahibi olmamaya karar vermiş bir kadınım. Bu başlık altında bizimle aynı fikirde olan arkadaşlarla bir araya geliyoruz. Ama hepimizin nedenleri farklı farklı oluyor. Kimisi eski yaşadıklarından, kimisi hayattan bezdiğinden, kimisi sağlık sorunlarından, kimisi çocuk sevmediğinden... Bunların hepsi insana dair özelliklerdir, hatırlatmak istedim sadece tüm arkadaşlara...
Ben çocuk sahibi oldu diye kimseye acımadım da, aşağı da görmedim; ama istemediği zamanda çocuk sahibi olan ya da sadece eşi istedi diye çocuk sahibi olan arkadaşlarımın üzüntüsüne ortak oldum. Maddi zorluklar içinde bir de çocuğuna yetememenin ezikliğini yaşayanlara ya da istemeden çocuğu olduğu için çocuğuna hayatı zindan eden anne-babaların yetiştirdiği çocukları gördükçe içim sızladı...
Ama nasıl ki bana karışılmasına müsade etmediğim gibi kimsenin hayatına da karışmadım. Kendine yapılmasını istemediğin şeyi karşındakine yapma demişler. Ha ama ne oldu, internet ortamı değil yüz yüze tanıdığım insanlardan kendilerinde nasıl öyle bir hak görüyorlarsa çocuk konusunda bana ısrar etme görgüsüzlüğünü gösterenler de cevabını aldı tabii ama kendileri istediği için ocevapları aldılar, kocam değil, ailem değil (ki onların bile hakkı yok) ne hakla benim özelime burnunu sokarsın ki be insan, di mi ama?
Her kadının, her isteğin mutlu olacağı şekilde, kendi istediği şekilde bir hayat sürmesini dilerim...
Çocuk isteyen, manevi ve maddi olarak buna hazır olan arkadaşlarımın sevincine ortak olduğumda mesela bazı kendini bilmezlerin dediği oldu "aa sen çocuk istemiyorsun ki neden sevindin şlimdi" yani ne diyebilirim ki; kendim çocuk sahibi olmak istemiyorum diye çocuk sevmiyor mu oluyorum, ya da bir dostumun sevinmesini paylaşamaz mıyım???
Ön yargılar, sığ düşünceler, tek taraflı bakışları bir kenara bırakalım der, herkese anlayışlı, hoş görülü günler dilerim...
Ben de çocuk sahibi olmamaya karar vermiş bir kadınım. Bu başlık altında bizimle aynı fikirde olan arkadaşlarla bir araya geliyoruz. Ama hepimizin nedenleri farklı farklı oluyor. Kimisi eski yaşadıklarından, kimisi hayattan bezdiğinden, kimisi sağlık sorunlarından, kimisi çocuk sevmediğinden... Bunların hepsi insana dair özelliklerdir, hatırlatmak istedim sadece tüm arkadaşlara...
Ben çocuk sahibi oldu diye kimseye acımadım da, aşağı da görmedim; ama istemediği zamanda çocuk sahibi olan ya da sadece eşi istedi diye çocuk sahibi olan arkadaşlarımın üzüntüsüne ortak oldum. Maddi zorluklar içinde bir de çocuğuna yetememenin ezikliğini yaşayanlara ya da istemeden çocuğu olduğu için çocuğuna hayatı zindan eden anne-babaların yetiştirdiği çocukları gördükçe içim sızladı...
Ama nasıl ki bana karışılmasına müsade etmediğim gibi kimsenin hayatına da karışmadım. Kendine yapılmasını istemediğin şeyi karşındakine yapma demişler. Ha ama ne oldu, internet ortamı değil yüz yüze tanıdığım insanlardan kendilerinde nasıl öyle bir hak görüyorlarsa çocuk konusunda bana ısrar etme görgüsüzlüğünü gösterenler de cevabını aldı tabii ama kendileri istediği için ocevapları aldılar, kocam değil, ailem değil (ki onların bile hakkı yok) ne hakla benim özelime burnunu sokarsın ki be insan, di mi ama?
Her kadının, her isteğin mutlu olacağı şekilde, kendi istediği şekilde bir hayat sürmesini dilerim...
Çocuk isteyen, manevi ve maddi olarak buna hazır olan arkadaşlarımın sevincine ortak olduğumda mesela bazı kendini bilmezlerin dediği oldu "aa sen çocuk istemiyorsun ki neden sevindin şlimdi" yani ne diyebilirim ki; kendim çocuk sahibi olmak istemiyorum diye çocuk sevmiyor mu oluyorum, ya da bir dostumun sevinmesini paylaşamaz mıyım???
Ön yargılar, sığ düşünceler, tek taraflı bakışları bir kenara bırakalım der, herkese anlayışlı, hoş görülü günler dilerim...