cocuk sahibi olmadanda cok mutlu hayatini yasayan kadinlar :)))

olivia .!.:

Merhabaaaa,
simdi cogunuzun sasirdiginin farkindayim, zira böyle kadinlardami var diye düsüneniz vardir kesin. Ama var...
Mesela ben...Hayatimda hic bir zaman cocuk yapma istegi olusmadi, oysa herseyim dört dörtlükdü ve isteseydim cocukda yapabilirdim ama yapmadim ve yapmayacagimda. Hayatim öylesine güzel ve düzgün gidiyorduki cocuk sahibi olmamanin eksikligini hic yasamadim.
Mutsuzmuyum, hayir hic mutsuz degilim, cünkü hayat o kadar güzelki, ben ancak bu güzellikleri yasamakla mesgulum. Konuyu acmamin nedeni su : her kadinin anne olma mecburiyeti yok demek istiyorum. ne zaman kendinizi hazir hissettiginizde anneligi yasayin. Ayaklari üzerinde duran, okumus, egitimli ve kendinizin gelecegi icin herseyi yapmissaniz, karsinizdaki insanda iyi bir baba olacagindan eminseniz iste o zaman cocuk yapin derim. Veya benim gibi hic yapmayi düsünmüyorsanizda, yapmayin, inanin yinede mutlusunuz yinede mutlusunuz...
Not: burasi cocuk sahibi olmayan ( tibbi yönden olamayanlar veya bilincli olmak istemeyen ) tüm kadinlarin sohbet alani !!! Anneler icin cok konular ve temalar var kadinlar kulübünde. Anne olmayanlar veya olamayanlarinda kendi aralarindada bir sohbet alani olsun !

2. Not 14.02.2015 sevgili hemcinslerim, lütfen bu topikde annelik yüksek mertebedir, cocuksuz kadin kadinmidir gibi cümleler yazarak ne bizi tahrik edin, nede iyi niyetinizle yazmis gibi kendinizi ak sütten cikmis kasik gibi masumiyet tarzinda müdafa edin.
Sadece tibbi yönden cocuklari olmayan veya olamayan bayanlar ve cocuk yapmayi düsünmeyen hemcinslerimizin yeri burasi, yani cocuksuz kadinlarin sohbet alani. Tabiki bizimle empati kuran tüm anneleride bekleriz. Ve özellikle evlat edinen anneler ki onlar bizim bas tacimiz ve bizim gözümüzde inanilmaz bir mertebede olan bu hemcinslerimi her zaman bekleriz.

Genişletmek için tıkla...

Bende senin gibi düşünüyorum. Bugün okuduğum bi yazı var. Bence anlatmış yani.

http://www.haberturk.tv/yasam/haber/1247063-evlilik-aski-oldurur-mu

ömrüm boyunca anne olmak istedim.ne yazık ki olmadı.yalnız böylede mutlu olmayı istedim.becerdim.tam olarak düzenini oluşturmadan çocuğa karşıyım.bunun dışında olan kendini tatmin gibi geliyor.ya sonra istersem diye yapmakta bana ta bana ters oldu.umarım bu dediğimi yanlış anlayan çıkmaz.üzülüyorum o tip yaklaşımlara.

Ben de istemiyorum suan hayatim gayet güzel ama maalesf eşim istiyo herkes sorup duruyo napcam bilmiyorum((

Allah once isteyene versin istediğimde de
Bana versin insallah
benim cocugum simdilik esim. Allah onun ve ailemin yoklugunu göstermesin.

Cocuk sahibi olamayan insanlar tabi ki hayati boyunca mutsuz olmasin. Dusununce basimiza gelen her sey boyle. Yani su olmadi bu olmadi diye hayata kusmemeliyiz. Ama hayatim super, cok mutluyum esim iyi isim iyi niye bu hayati bozayim diye dusunup cocuk yapmamak bana cok dogru gelmiyor. Biz bu hayata mutlu olmak icin gelmedik ki sadece. Hayata karsi da bir sorumlulugumuz var. Neslin devami buna ornek. Neslin devami derken kedi gibi 4 5 tane yavrumuz olsun, ama gerisini bosver demek degil. Iyi evlatlar yetistirmek, bildiklerimizi gelecek nesle aktarmak, bu hayattan gocup gittigimizde arkamizda tabiri caizse insanliga faydali bir eser birakmak. Yoksa hayatin ne onemi kalir. Cocuk sahibi olmak simdilerde zor. Cunku herkes daha fazla ozgurlesmek daha fazla hayatini yasamak istiyor. Ama omrumuzun sonuna yaklastigimizda bu hayatta ne yaptim diye kendimize sordugumuzda ven sahsen iui bir evlat yetistirmis olmanin gururunu mutlulugunu hissetmek isterim. Dunyaya gelecek insanlar zaten yazilmis, o cocuklar bana emaneten yetistirmem icin verilmis. Bu nedenle cennet annelerin ayaklari altindadir deniyor. Arkanda hayirli evlatlar birakmak insanin hem dunya icin hem kendisi icin yapabilecegi en guzel sey. onun disinda evet cocuk zor, cocuk insani baglayan sinirlayan bir sey. Ben kendi adima bu noktada ay iyi ki cocuklarim var , hic de zorlanmiyorum hayat bana guzel diyemem. Ozgurlugume de duskun bir insanim, cok cocuk hic bana gore degil, ama iki cocugum var ve yapmasaydim demedim. Anne olmak istememek bana gore kisinin bu zamana kadarki yetisme tarzinin vermis oldugu bir duygu. Cunku her kadinin icinde bunun olduguna inaniyorum. Ama kimisi ozgurlugune duskundur, kimisi yeterince sevgi veremeyeceginden korkar, kimisi maddi imkanlari eksik birakacagindan korkar. Bunlar cocuklugumuzdan bugune getirdigimiz karakterimiz. Ote yandan kalbinizin katilastigini dusunuyorsaniz bir yetimin basini oksayin denir. Dusun ki cocuk bu kadar insanin kalbini yumusatan bir sey. Cocuk sahibi olmak istemeyene tabi ki saygi duyarim. Ama bu mantikta degilim ben.

tabii herkez anne olucak diye bir kanun yok..bazen düşünüyorum oğlum olmadan önce daha rahattım uyku problemim yoktu,gezmek tozmak,sinema,konser,kalvaltı,akşam yemeği,banyo yapmak,makyaj yapmak vb. bunlar sıradan günlük yaşantım dı şimdi bir çoğunu yapmaya vaktim yok.Ama şuan onsuz geçen bir saniyenin bile ne kadar boş olduğunu onu dünyaya getirmek için neden bu kadar geç kaldığıma pişmanım (yaşım 30) keşke daha erken anne olsaydım da o büyüdüğünde ona geç kalmasaydım şimdiden 10 yaşı,20 yaşı,30 yaşını düşünüyorum ve ona geç kalmaktan çok korkuyorum.
Bir şeye sahip olmadan onun sizde ki eksikliği farketmezsiniz ki...

Çocuk sahibi olmak isteyen insanların çocuk sahibi olmak istemeyenleri asla anlayacaklarını düşünmüyorum.
Bu hayatta yapılabilecek tek faydalı iş çocuk yetiştirmek olmadığı gibi çocuğu olan herkes geleceğe faydalı bir şey bırakmış olmuyor.

Çok yoğun iş hayatında olup gayetde mutlu olanlar , sanırım çocuğun eksikliğini hissetmiyor , ama genelde çocuk doğurmak hormonal tepki ve bu doğrultuda doğurmak bir istek ama herkeste hormonal olarak aynı düzeyde değil , önemli olan herşeyin hakkını vermek iş hayatında severek iş yapmak anne olarakta bilinçli bir şekilde isteyerek anneliğe olgun olmak , yoksa her 2 konudada depresyon kaçınılmaz , hayat kısa ama acımasız

olivia .!.:

Tüm anneleri buradan kutluyorum ve anneligin cok kutsal bir görev oldugunu düsünüyorum.
Fakat ben sahsen kendi adima hic bir zaman cocuk istemedim, cünkü annelik icgüdülerim hic olusmadi. Zorakide, istemeden cocuk yapilmaz degilmi ?
Allah`tan esimde benim gibi ayni düsüncedeydi ve ikimizde hala cocuk yapmadigimiz icin ne mutluyuz diyoruz.
Her kadin anne olmak mecburiyettinde diye birsey yok. Herkes özgürdür bu konuda. Kendinizi hazir hissetmeyene kadar kimseye anne olmayi tavsiye etmem. Ama tabiki dünyaya geldikten sonra cok cok sevilen, cok cok deger verilendir. Ama cocuksuzda mutlu olunabiliyor sadece bunu demek istiyorum :)
Okypete cok tesekkür ederim, hosbuldum, eski üyelerdenim.

Genişletmek için tıkla...

Mrb bnde yeni uyeyim sizde hoşgeldiniz bana da mutlu olmayı öğretir mısınız şuan tek derdim çocuk ama olmuyor

olivia .!.:

Sunu hic unutmamak lazim, bazen kadinlar cocuk istese bile olmayabiliyor. Bu benim icin gecerli degil ama böyle durumlarda olan kadinlar var, o zaman o kadinlar ömür boyu mutsuzmu olmasi gerekiyor?
Cocuk yapmadanda mutlu olmak diye birsey var, belki cogunuz cocuklari var ve bu gercegi kabul etmek istemiyorsunuz ama ben ve benim gibi olan bir sürü kadinlar cocuksuz mutlu yasamasini biliyoruz,
Aslinda ben burda bu konuyu acmakla benim gibi cocuksuz olanlarla sohbet etmek istiyorum. tabiki yeni actim bu konuyu ve zamanla sadece cocuksuz evli bayanlarla güzel sohbet zamanimiz olacaktir diye düsünüyorum.

Genişletmek için tıkla...

Beeeeeeennnnnnnn. Varım iyiki actiniz şuan bn çocuk için delirmiş bi durumda yim çevredeki baskılardan kendimi kadın olarak görmüyor um eksik görüyorum

Başlık tam bana göre olmuş :) Ömrüm boyunca çocuk sevemedim, çocuk için delirmedim. Bir defa tüp bebek denedik olmadı onuda eşim çok istiyor diye denedim, kendisine de belirttim, bir kez denerim olursa olur olmazsa olmaz diye. Benim beynim, algım ve dünyayı yaşayış şeklim bir çocuğa verilmesi gereken sevgi, ilgi, alakayı karşılayamayacak gibi gelmiştir hep. Çocuklarla da ömrüm boyunca anlaşamadım, bana hep gereksiz gelirler. 35 yaşındayım, evliliğimde 10 yılımıza giriyoruz. Etraf baskı yapmadı mı yaptı özellikle eşimin tarafı, sorunun eşimde olduğunu öğrendiklerinde ise kestiler bu baskılarını. İleride eksikliğini hissedermiyim bilmiyorum ama zannetmiyorum, çocuk olayı biraz ego işi, benden kanımdan canımdan bir şeyler olsun, onu istediğim gibi yetiştireyim, yaşlanınca da maden ben onun için yıllarca emek harcadım bana baksın meselesi gibi geliyor bana. Bu kısmı da benlik değil. Hayatımız güzel, evliliğimiz güzel, çok çalışıyoruz eşimle birlikte aynı işi yapıyoruz kendi şirketimiz, geziyoruz, canımızın istediği şeyi yapabiliyoruz. Forumda bazen görüyorum, daha 19-20 yaşında evliliğinin ilk yılı olan kadınlar (aslında daha kendileri bile çocuk gibi geliyor bana kimse kusura bakmasın), çalışmadıklarından ve sanırım evde oturup akşama kadar kocalarını beklemekten sıkıldıkları için çılgın gibi çocuk yapmaya çalışıyorlar. Yada çevrelerinin baskısından ister istemez beyinlerine işliyor. Ben daha 20 yaşında bırakın evlilik çocuk düşünmeyi, ilk üniversitemi okuyordum. Çocuk meselesi yaşanan hayat, çevre ve hayattan beklentiler ile ilgili galiba. Hatta çocuk sahibi olamayıp kendini eksik hissedenleri bile gördüm. Bu çok acı. Ben çocuk yapmayı düşünecek zamanı bile bulamıyorum çoğu zaman aklıma bile gelmiyor, anca eşimin bazen üzüldüğünü görüyorum. o zaman onun için üzülüyorum. Oda yavaş yavaş kabullenmeye başladı gibi aslında. Kendince ve benim arşatırmalarım ile kendini tedavi etmeye çalışıyor ama imkansız gibi bir durum. Birde eğer çocuk olmuyorsa doğanın işine çok burun sokmamak lazım, vardır bir hikmeti.

stillhavefun .!.:

Başlık tam bana göre olmuş :) Ömrüm boyunca çocuk sevemedim, çocuk için delirmedim. Bir defa tüp bebek denedik olmadı onuda eşim çok istiyor diye denedim, kendisine de belirttim, bir kez denerim olursa olur olmazsa olmaz diye. Benim beynim, algım ve dünyayı yaşayış şeklim bir çocuğa verilmesi gereken sevgi, ilgi, alakayı karşılayamayacak gibi gelmiştir hep. Çocuklarla da ömrüm boyunca anlaşamadım, bana hep gereksiz gelirler. 35 yaşındayım, evliliğimde 10 yılımıza giriyoruz. Etraf baskı yapmadı mı yaptı özellikle eşimin tarafı, sorunun eşimde olduğunu öğrendiklerinde ise kestiler bu baskılarını. İleride eksikliğini hissedermiyim bilmiyorum ama zannetmiyorum, çocuk olayı biraz ego işi, benden kanımdan canımdan bir şeyler olsun, onu istediğim gibi yetiştireyim, yaşlanınca da maden ben onun için yıllarca emek harcadım bana baksın meselesi gibi geliyor bana. Bu kısmı da benlik değil. Hayatımız güzel, evliliğimiz güzel, çok çalışıyoruz eşimle birlikte aynı işi yapıyoruz kendi şirketimiz, geziyoruz, canımızın istediği şeyi yapabiliyoruz. Forumda bazen görüyorum, daha 19-20 yaşında evliliğinin ilk yılı olan kadınlar (aslında daha kendileri bile çocuk gibi geliyor bana kimse kusura bakmasın), çalışmadıklarından ve sanırım evde oturup akşama kadar kocalarını beklemekten sıkıldıkları için çılgın gibi çocuk yapmaya çalışıyorlar. Yada çevrelerinin baskısından ister istemez beyinlerine işliyor. Ben daha 20 yaşında bırakın evlilik çocuk düşünmeyi, ilk üniversitemi okuyordum. Çocuk meselesi yaşanan hayat, çevre ve hayattan beklentiler ile ilgili galiba. Hatta çocuk sahibi olamayıp kendini eksik hissedenleri bile gördüm. Bu çok acı. Ben çocuk yapmayı düşünecek zamanı bile bulamıyorum çoğu zaman aklıma bile gelmiyor, anca eşimin bazen üzüldüğünü görüyorum. o zaman onun için üzülüyorum. Oda yavaş yavaş kabullenmeye başladı gibi aslında. Kendince ve benim arşatırmalarım ile kendini tedavi etmeye çalışıyor ama imkansız gibi bir durum. Birde eğer çocuk olmuyorsa doğanın işine çok burun sokmamak lazım, vardır bir hikmeti.

Genişletmek için tıkla...

Ne güzel açıklamışsınız

Geçen gün güldür güldürde bir skeç vardı çocukla ilgili. Gerçekten dışarıdan bakınca gördüğüm aynen bu

Koalina .!.:

Geçen gün güldür güldürde bir skeç vardı çocukla ilgili. Gerçekten dışarıdan bakınca gördüğüm aynen bu

Genişletmek için tıkla...

İzledim gerçekten süper anlatmışlar

stillhavefun .!.:

Başlık tam bana göre olmuş :) Ömrüm boyunca çocuk sevemedim, çocuk için delirmedim. Bir defa tüp bebek denedik olmadı onuda eşim çok istiyor diye denedim, kendisine de belirttim, bir kez denerim olursa olur olmazsa olmaz diye. Benim beynim, algım ve dünyayı yaşayış şeklim bir çocuğa verilmesi gereken sevgi, ilgi, alakayı karşılayamayacak gibi gelmiştir hep. Çocuklarla da ömrüm boyunca anlaşamadım, bana hep gereksiz gelirler. 35 yaşındayım, evliliğimde 10 yılımıza giriyoruz. Etraf baskı yapmadı mı yaptı özellikle eşimin tarafı, sorunun eşimde olduğunu öğrendiklerinde ise kestiler bu baskılarını. İleride eksikliğini hissedermiyim bilmiyorum ama zannetmiyorum, çocuk olayı biraz ego işi, benden kanımdan canımdan bir şeyler olsun, onu istediğim gibi yetiştireyim, yaşlanınca da maden ben onun için yıllarca emek harcadım bana baksın meselesi gibi geliyor bana. Bu kısmı da benlik değil. Hayatımız güzel, evliliğimiz güzel, çok çalışıyoruz eşimle birlikte aynı işi yapıyoruz kendi şirketimiz, geziyoruz, canımızın istediği şeyi yapabiliyoruz. Forumda bazen görüyorum, daha 19-20 yaşında evliliğinin ilk yılı olan kadınlar (aslında daha kendileri bile çocuk gibi geliyor bana kimse kusura bakmasın), çalışmadıklarından ve sanırım evde oturup akşama kadar kocalarını beklemekten sıkıldıkları için çılgın gibi çocuk yapmaya çalışıyorlar. Yada çevrelerinin baskısından ister istemez beyinlerine işliyor. Ben daha 20 yaşında bırakın evlilik çocuk düşünmeyi, ilk üniversitemi okuyordum. Çocuk meselesi yaşanan hayat, çevre ve hayattan beklentiler ile ilgili galiba. Hatta çocuk sahibi olamayıp kendini eksik hissedenleri bile gördüm. Bu çok acı. Ben çocuk yapmayı düşünecek zamanı bile bulamıyorum çoğu zaman aklıma bile gelmiyor, anca eşimin bazen üzüldüğünü görüyorum. o zaman onun için üzülüyorum. Oda yavaş yavaş kabullenmeye başladı gibi aslında. Kendince ve benim arşatırmalarım ile kendini tedavi etmeye çalışıyor ama imkansız gibi bir durum. Birde eğer çocuk olmuyorsa doğanın işine çok burun sokmamak lazım, vardır bir hikmeti.

Genişletmek için tıkla...

Merhaba arkadaşım olayi aslinda cok guzel ozetlemissin bende is kariyer derken 34 yaşında evlendim ve evliligimizin ilk 5 yilinda aynen senin gibi dusunuyordum ve gercekten daha sosyal aktif vede mutluydum ne zamanki cocuk istemeye başladık ve esimdeki sorunlardan dolayi olmayinca hergecen gun mutsuz hayattan tek beklentisi cocuk olan birine donustum.olmayani zorlamama konusuna bu yonuyle katiliyorum cunku bir sure sonra insan yaris atina donusuyor ve hedefe kitlenip kaliyor olmadikca daha cok hirs yapip hayati cocuk endeksli yasamaya basliyorsun iste bu duygularla tam 11 tupbebek tedavisi gordum yas 48 oldu ve eldr kalan yipranmis hayata yenilmis bir beden ve ruh oldu.esime birak artik birazda kendimizi yaşayalım dedigimde hayir biz anne baba olmaliyiz hayatimiz bos telkinlerini hep yapti ve suanki ruh halime bakinca telkinlerinde basarili oldugunu goruyorum.simdi o mutlu bense sabah aksam cocuk dusunen birine donustum kendimi toparlamak ve eski mutlu gunlerime donmek icin mucadele ediyorum .demem o ki evet hayat devam ediyor yarini dusunerek hep yasamak (ulkemiz sartlarinda bir gereklilik olsada) bugunu yaşamayı engelliyor.trajikomik bir sekilde evet bir evladim olsaydi yaslandigimda yanimda olurdu diyorum bazen.amacim sizleri sıkmak degil.evet hayat mucadele etmeyi gerektiriyor ama olmayan birseyi fazla zorlamak acidan baska bisey vermiyor

stillhavefun çok güzel özetlemişsiniz, aynı hislerde hatta aynı durumdayız hemen hemen.
Bizde de çocuk istemeyen, özlemini çekmeyen ve kendini hiç ebeveyn gibi düşünmemiş olan ben, yine çocuklarla ilgisi olmayan, yeğenini bebekken bile kucağına alıp sevmemiş bir eş ve o eşe annesi-babası, akrabaları hatta iş arkadaşları!!! tarafından yapılan baskı.

Ben erkeklerin çok affedersiniz oturup böyle kaba tabirle karı gibi muhabbet ettiğine ilk kez iş yerindeki 2 arkadaşı sayesinde şahit oldum. "ee, çocuk yok mu hala, yapmıyor musunuz, ne zaman olacak, e hadi olsun, hiç olmazsa bir tane olsun".
Hiç olmazsa bir tane olsun nedir? Kenarda hiç olmazsa 2000 lira param olsun demek gibi bir şey mi bu?

İnsanlar bizi evli değil de sevgili zannediyor, kaç yıldır evli olduğumuzu öğrenince abartısız ağızları açık kalıyor. Bizim evliliğimizde bunun en temel sebeplerinden birisi çocuk olmaması.

Karı-koca deli gibi çocuk isteyenler var, onların mutlu olma sebebi de çocuklarının olması.

Evlilikteki, ilişkideki dinamik taşları asla sabit olmaz.
Herkes gönlündekini yaşar umarım.

Koalina video kaldırılmış, izleyemedim

kavun kokusu .!.:

Koalina video kaldırılmış, izleyemedim

Genişletmek için tıkla...

O bölümü bulamadım tamamı var burada. 33:45'ten itibaren izlemelisin

kavun kokusu .!.:

stillhavefun çok güzel özetlemişsiniz, aynı hislerde hatta aynı durumdayız hemen hemen.
Bizde de çocuk istemeyen, özlemini çekmeyen ve kendini hiç ebeveyn gibi düşünmemiş olan ben, yine çocuklarla ilgisi olmayan, yeğenini bebekken bile kucağına alıp sevmemiş bir eş ve o eşe annesi-babası, akrabaları hatta iş arkadaşları!!! tarafından yapılan baskı.

Ben erkeklerin çok affedersiniz oturup böyle kaba tabirle karı gibi muhabbet ettiğine ilk kez iş yerindeki 2 arkadaşı sayesinde şahit oldum. "ee, çocuk yok mu hala, yapmıyor musunuz, ne zaman olacak, e hadi olsun, hiç olmazsa bir tane olsun".
Hiç olmazsa bir tane olsun nedir? Kenarda hiç olmazsa 2000 lira param olsun demek gibi bir şey mi bu?

İnsanlar bizi evli değil de sevgili zannediyor, kaç yıldır evli olduğumuzu öğrenince abartısız ağızları açık kalıyor. Bizim evliliğimizde bunun en temel sebeplerinden birisi çocuk olmaması.

Karı-koca deli gibi çocuk isteyenler var, onların mutlu olma sebebi de çocuklarının olması.

Evlilikteki, ilişkideki dinamik taşları asla sabit olmaz.
Herkes gönlündekini yaşar umarım.

Genişletmek için tıkla...

Benim annem işte, bir tanecik olsun diye diye içimi kuruttu. Bir tane olacak olsa 3 tane de olur, mesele çocuk olması...
Deli gibi köpek istiyorum, 2 sene oldu bir köpek alsak, bakabilir miyiz, masrafları nedir, neler yapmak lazım, kronik rahatsızlıkları var mı, ne yerse daha iyi olur, yakınlarda iyi veteriner var mı diye araştıra araştıra bir türlü cesaret edemedik. İnsanlar pat diye çocuk sahibi nasıl oluyor hayretlerdeyim.
Bir de 40'ından sonra çok pişman olursun, istesen de olmazcılar var. O daha fena Artık o kadar aklımı çeldiler ki ne kadar vaktim kaldığını öğrenmek için doktora bile gittim. Doktor da sağolsun 4 sene dedi. Embriyo mu dondursam, ya istersem ilerde diye düşünüyorum şimdilerde.