Cocuk icin evliligi devam ettirmek!

MissCherryBlossom .!.:

Esiniz bencil, odun ve duygusuz.

Senin verdigin her seyi parayla alirim ne demek ya, anne sevgisi parayla alinir mi?

Bana huzur vermiyorsun demis, o size huzur veriyor mu, evlilikte her sey karsilikli sonucta. Cocuk ikinizin , biraz da o sizin ve cocugunuz icin caba gostersin. Sizin kafaniz sistiginde o size huzur vermeye, mutlu etmeye calissin. Siz de ona soyleyin bunu, sen bana ne kadar hzuur verdin, ask gosterdin diyin? Kalir oracikta. Madem evlendi, sorumlulugu tasiyacak. Su adan o da hiperaktif cocuk sorumlulugu tasimaya zorlaniyor ama siz de insan evladisiniz, 50-50 her seyi paylasmalisiniz.

Sinirleriniz cok yipranmis, bence bosanma gibi buyuk bir karari vermeyin. Bir yardimci tutun, ise donun, biraz yetiskinlerle vakit gecirip kafanizi dinleyin, bir kendinize gelin. Ondan sonra evliligimden, hayatimdan mutlu muyum diye dusunun. Hala cocuk icin ite kaka bir arada oldugunuzu dusunuyorsaniz, o zaman tekmeyi koyun. Ama simdi acele etmeyin, cocugunuzu dusunerek birazik daha sabirli olun derim. Cidden iliskinizden mutsuzsaniz, hala gencken onunuze bakarsiniz; lakin dedigim gibi sinirleriniz harap haldeyken saglikli dusunebileceginizi sanmiyorum. Bir de ufak tavsiye vermek isterim, bol B vitaminli gidalar tuketin, sinirlerinize iyi gelir.

Genişletmek için tıkla...

Hickimsesiz .!.:

Herkese merhabalar,
Ben 27 yasindayim, 18 aylik bir bebegim var ve 5 yillik evliyim.
Universiteden mezun olunca dogum yapana kadar ozel bir okulda ogretmenlik yaptim.
Ancak dogumdan sonra ise baslamadim yeniden.
Bosanmis bir ailenin cocuguyum, hayatimin buyuk cogunlugu bir seyleri icime atarak gecti.
Esimle tanistim, kendisi surekli okuyan, iyi bir meslegi olan,cok iyi bir universiteden mezun olmus, duzenli sporunu yapan, yediklerine kadar dikkat eden,kendine ozguveni sonsuz olan birisi.
Evliligin ilk yillarinda bazi sorunlar yasasakta kimileri kendiliginden, kimileri de bizim adim atmamizla cozuldu.
Sonra bebegimiz dogdu cok sukur ama hayat bizim icin epey zorlasti.
Yardim edecek kimsem yok, kaldi ki artik herkes hemen hemen ayni kosullarda.
Oglum reflu rahatsizligi cekti cok uzun sure, aglama krizleri, uykusuz geceler, idare edilmesi gereken bir ev, hic susmadan aglayan bir bebek..
Calisip isten yorgun gelen bir es.
Her turlu evin ic islerine ve bebege yetismeye calisan, sinirleri alt ust olmus, gergin bir ben.
Boyle boyle derken esimle hic vakit geciremez, basbasa hicbir sey yapamaz,sadece cocugumuzla ilgilenip, o uyudugunda yorgunluktan uyuyakaldigimiz birer es halini aldik
Birde uzerine 1 yas kontrolunde oglumuzda buyuk olasilikla hiperaktivite sorunu oldugunu doktorumuzdan ogrendik ve 1 sn bile yerinde duramayan, sabahtan aksama kadar surekli kosan,evin altini ustune getiren bir bidikla mucadeleye kollari sivadik.
Zamanla hicbir seye tahammul gosterememeye basladim.
Uykusuzluktan her sabah hemen hemen gergin uyaniyorum.
Aksam esim isten gelene kadar oglum beni milyon kere yipratmis oluyor.
Ailemden cok uzaktayim, arkadaslarim var ancak kimseye dert yanmak istemiyorum.
Hal boyle olunca hep esime karsi gergin, zaman zaman olanlardan sikayetci,cabuk ofkelenen biri olup cikiyorum.
Esimde evde sukunet ve huzur istegini devamli dile getiriyor.
Ancak ne yaparsam yapayim bu gergin halimden kurtulamiyorum.
En son 2 gun once eften puften bir sebepten tartistik.
Ve tartismanin ardindan konusmaya calistigimizda esim ona devamli negatif enerji verdigimi, birlikte ortak yapacak bir seyimizin olmadigini, beni kirmamak icin bu dusuncelerini yansitmadigini ancak cocugumuz olmasa birbirimize uygun esler olmadigimiz icin bu evliligin surmeyecegini, benimle sadece yuzeysel konulari konusabildigini asla derinlere inemedigini soyledi.
Benim ona ve cocuguma verdigim her seyi parasini verip satin alabilecegini soyledi.
Ya cocugumuz icin, o anne babasiz buyumesin diye birbirimize sIkIntI vermeden devam ettirelim, ya da cocuk bakmak seni geriyorsa ise girip cocugu krese birak, ya da ayrilmak istiyorsanda ayrilalim dedi.
Hicbir sey diyemedim...
Evet dogumdan beri cok zorlaniyorum, evet sinirlerim helak oldu, evet her gece uykusuzum, evet hiperaktif bir cocugum var, evet kariyerim icin bir yol katedemedim, evet konusacagim kimse yok, evet cok uzun zamandir hic kitap okuyamadim, internette saatlerce takilip bir seyler arastiramadim, evet uzun sure vaktimi alacak yemekler yapamiyorum, evet artik camasirlarimi cok duzenli utuleyemiyorum...
Ama hergun cocuguma bakiyorum, onun icin oyun gunlerine katiliyorum, hergun evime taze yemekler hazirliyorum, evimi duzenli tutmaya cabaliyorum, temizliyorum fakat entellektuel bir es olamiyorum.
Yaptigim her seyi bir yardimci ya da utucude yapabilir, cocugumunda bana ihtiyaci yok.
O zaman insanlar neden evlenir ki, huzur hep kadinin erkege vermesi gereken bir sey mi?
Eskiden ne cesurdum yahu her dusundugumu yapardim, cocuktan sonra mi boyle zayif oldum?
Bosanmis aileyi en iyi ben biliyorum arada kalan hep ben oldum.(Diger bosanmis aileleri tenzih ediyorum, kimseyi uzmek istemem,lutfen yanlis anlamayin beni.)
Bu durumda ne yapilir? Tavsiyeleriniz icin, okudugunuz icin simdiden tesekkur ederim..

Genişletmek için tıkla...

Hickimsesiz .!.:

Tesekkur ederim.Esim eve yardimci alma secenegini sunmadi yanlis anlamissiniz malesef, senin yaptigin herseyi bir yardimci yapar ve basimida sisirmez, yani sana ihtiyac yok dedi.

Genişletmek için tıkla...

Hickimsesiz .!.:

Herkese merhabalar,
Ben 27 yasindayim, 18 aylik bir bebegim var ve 5 yillik evliyim.
Universiteden mezun olunca dogum yapana kadar ozel bir okulda ogretmenlik yaptim.
Ancak dogumdan sonra ise baslamadim yeniden.
Bosanmis bir ailenin cocuguyum, hayatimin buyuk cogunlugu bir seyleri icime atarak gecti.
Esimle tanistim, kendisi surekli okuyan, iyi bir meslegi olan,cok iyi bir universiteden mezun olmus, duzenli sporunu yapan, yediklerine kadar dikkat eden,kendine ozguveni sonsuz olan birisi.
Evliligin ilk yillarinda bazi sorunlar yasasakta kimileri kendiliginden, kimileri de bizim adim atmamizla cozuldu.
Sonra bebegimiz dogdu cok sukur ama hayat bizim icin epey zorlasti.
Yardim edecek kimsem yok, kaldi ki artik herkes hemen hemen ayni kosullarda.
Oglum reflu rahatsizligi cekti cok uzun sure, aglama krizleri, uykusuz geceler, idare edilmesi gereken bir ev, hic susmadan aglayan bir bebek..
Calisip isten yorgun gelen bir es.
Her turlu evin ic islerine ve bebege yetismeye calisan, sinirleri alt ust olmus, gergin bir ben.
Boyle boyle derken esimle hic vakit geciremez, basbasa hicbir sey yapamaz,sadece cocugumuzla ilgilenip, o uyudugunda yorgunluktan uyuyakaldigimiz birer es halini aldik
Birde uzerine 1 yas kontrolunde oglumuzda buyuk olasilikla hiperaktivite sorunu oldugunu doktorumuzdan ogrendik ve 1 sn bile yerinde duramayan, sabahtan aksama kadar surekli kosan,evin altini ustune getiren bir bidikla mucadeleye kollari sivadik.
Zamanla hicbir seye tahammul gosterememeye basladim.
Uykusuzluktan her sabah hemen hemen gergin uyaniyorum.
Aksam esim isten gelene kadar oglum beni milyon kere yipratmis oluyor.
Ailemden cok uzaktayim, arkadaslarim var ancak kimseye dert yanmak istemiyorum.
Hal boyle olunca hep esime karsi gergin, zaman zaman olanlardan sikayetci,cabuk ofkelenen biri olup cikiyorum.
Esimde evde sukunet ve huzur istegini devamli dile getiriyor.
Ancak ne yaparsam yapayim bu gergin halimden kurtulamiyorum.
En son 2 gun once eften puften bir sebepten tartistik.
Ve tartismanin ardindan konusmaya calistigimizda esim ona devamli negatif enerji verdigimi, birlikte ortak yapacak bir seyimizin olmadigini, beni kirmamak icin bu dusuncelerini yansitmadigini ancak cocugumuz olmasa birbirimize uygun esler olmadigimiz icin bu evliligin surmeyecegini, benimle sadece yuzeysel konulari konusabildigini asla derinlere inemedigini soyledi.
Benim ona ve cocuguma verdigim her seyi parasini verip satin alabilecegini soyledi.
Ya cocugumuz icin, o anne babasiz buyumesin diye birbirimize sIkIntI vermeden devam ettirelim, ya da cocuk bakmak seni geriyorsa ise girip cocugu krese birak, ya da ayrilmak istiyorsanda ayrilalim dedi.
Hicbir sey diyemedim...
Evet dogumdan beri cok zorlaniyorum, evet sinirlerim helak oldu, evet her gece uykusuzum, evet hiperaktif bir cocugum var, evet kariyerim icin bir yol katedemedim, evet konusacagim kimse yok, evet cok uzun zamandir hic kitap okuyamadim, internette saatlerce takilip bir seyler arastiramadim, evet uzun sure vaktimi alacak yemekler yapamiyorum, evet artik camasirlarimi cok duzenli utuleyemiyorum...
Ama hergun cocuguma bakiyorum, onun icin oyun gunlerine katiliyorum, hergun evime taze yemekler hazirliyorum, evimi duzenli tutmaya cabaliyorum, temizliyorum fakat entellektuel bir es olamiyorum.
Yaptigim her seyi bir yardimci ya da utucude yapabilir, cocugumunda bana ihtiyaci yok.
O zaman insanlar neden evlenir ki, huzur hep kadinin erkege vermesi gereken bir sey mi?
Eskiden ne cesurdum yahu her dusundugumu yapardim, cocuktan sonra mi boyle zayif oldum?
Bosanmis aileyi en iyi ben biliyorum arada kalan hep ben oldum.(Diger bosanmis aileleri tenzih ediyorum, kimseyi uzmek istemem,lutfen yanlis anlamayin beni.)
Bu durumda ne yapilir? Tavsiyeleriniz icin, okudugunuz icin simdiden tesekkur ederim..

Genişletmek için tıkla...

Epica Rockk .!.:

Annemle babam geldi aklıma . Bundan 50 yıl öncesi falan yeni evliler köyde yaşıyorlar . Babam köyün en fakir çocuklarından biri . Sabah beşte namaza kalkınca bir daha uyumazlarmış . İki çocuk bir kayınvalide . Babam erkenden madene çalışmaya gidermiş . Annem dağdan odun taşırmış soba için tek başına . Sonra hayvanlarla ilgilenirmiş . Çocuklarıyla falan derken evde su olmadığı için kovalarla çeşmeden eve su taşırmış tabi yemekte bulaşıkta çamaşırda o suyla yıkanıyor günde kaç kere taşıyorsa anacığım . Yemeğini yaparmış . Sonra halı dokuma tezgahının başına geçermiş boş kalınca o zamanın parasıyla babam madende 1000 kazanıyorsa annem dokumayla 2000 kazanırmış bir ayda . Anneme hep saygı duymuşumdur bu yüzden . Sonra babam gecenin bir vakti madenden gelirmiş yüzü gözü belli olmazmış kömür karasından . Yemeklerini yerlermiş babamda annemin halı dokuması için gerekli artık ipmi herneyse onları ayırıp anneme yardım edermiş yorgun düşüp birlikte uyurlarmış . Sonra sonra babam Almanya furyasıyla maddi durumunu epey iyileştirmiş . Biz sonradan doğduk ablamla rahatın içinde büyüdük . Annem ne zaman anlatsa hem yaşadıkları masal gibi gelir hemde hayatımda ki en güzel aşk hikayesi gibi gelir bana . Babam rahmetli oldu . Öldüğü güne kadar maddi durumumuz çok iyi olsa da hep sırt sırta çalıştılar . Annem asık suratlı bir kadındır ben babamın şikayet ettiğini hiç duymazdım aksine onu güldürmek için türlü şaklabanlık yapardı . Birbirlerinden şahsi hiçbir beklentileri yoktu . Hayatı geldiği gibi hiç kavga etmeden yaşarlardı . Öyle kenetlilerdi ki birbirlerine hayran kalırdım . Yine sabah namazında kalkar uyumazlardı . Annem tarhana çorbası kaynatırken babam evi süpürürdü sabah saat altı biz horul horul uyuyoruz tabi . Alışmışlar birlikte mücadeleye çalışmaya emekli olmasına rağmen babam hiç durmazdı durduramazdık . Düşünsenize 50 yıllık bir evlilik fakirlik görmüşler hastalık ölüm görmüşler ya neler yaşamışlar yazsam roman olur bir kere boşanmayı akıllarından bile geçirmemişler . Hep sırt sırta hayatın zorluklarını al aşağı etmişler . Bizler çok şanssızız . Böyle gerçek ilişkileri yaşamamız imkansız nerdeyse . Ben hiçbir ilişkimde anne babamın o gerçek bağlılığının tadını alamadım . En ufak bir sorunda ya ben arıza çıkardım ya karşımda ki . Niye yazdım bunları bilmiyorum konuyu okuyunca bunları yazmak geldi içimden .

Genişletmek için tıkla...

merisina .!.:

Eeee adam nefes almaksızın kendini geliştirmiş şimdi sizi sürekli kendisiyle kıyaslıyordur artık çocuğunuzu bir kreşe filan yazdırıp sizin de biraz olsun kendinize yönelme vaktiniz gelmiş, tarzını değiştir, bir hobi edin açık öğretimden bir bölüm okuyun, en olmadı yabancı bir dil öğrenin , iş hayatına atılın eşim şöyle ben böyle demeyi bir kenara bırakın

Genişletmek için tıkla...

pcpca .!.:

nerdeyse bütün yorumları okudum. öncelikle anen olarak yaşadıklarınız çok normal. çoğumuz bu zamanlardan geçtik. eşinizin tepkisini fazla abartılı buldum. bence eşinizi entellektüel falan diye çok gözünüzde büyütmeyin. sizinde ondan aşağı kalır aynınız yok. hatta siz annesiniz daha üstünsünüz kariyerinizi çocuğunuz için bırakmışsınız. eşinizin size destek olması gerekirdi. çok entellektüel çok bilen biriyse anlayışlı olacak sizin psikolojinizden anlayacaktı. böyle kestirip atmayı herkes bilir.

bence eşiniz için bile olsa bebğinizi bırakıp bi süre daha işe dönmeyin. ben o kadar pişmanımki... sizinle olabildiği kadar evinizde kalın. sonra o okula siz işe... bu güzel günler bi daha gelmezki...

ben sizin yaşadıklarınızla birlikte birde işe gidiyorum.eşlerimizinde tavrı aynı. e be adam çok bilmiş konuşacağına ne olduda bu kadın böyle oldu diye düşünsene yokkk önce bencillik. her işi yap yorgunluktan öl ama mutlu ol gülümse.uykusuz kal ama mutlu ol..oldu başkaaa...

bu arada bakıcıyla siz aynımısınız??? ben burda patlardım işte...

Genişletmek için tıkla...