- 20 Eylül 2012
- 21.766
- 87.834
- 798
Herkese merhabalar,
Ben 27 yasindayim, 18 aylik bir bebegim var ve 5 yillik evliyim.
Universiteden mezun olunca dogum yapana kadar ozel bir okulda ogretmenlik yaptim.
Ancak dogumdan sonra ise baslamadim yeniden.
Bosanmis bir ailenin cocuguyum, hayatimin buyuk cogunlugu bir seyleri icime atarak gecti.
Esimle tanistim, kendisi surekli okuyan, iyi bir meslegi olan,cok iyi bir universiteden mezun olmus, duzenli sporunu yapan, yediklerine kadar dikkat eden,kendine ozguveni sonsuz olan birisi.
Evliligin ilk yillarinda bazi sorunlar yasasakta kimileri kendiliginden, kimileri de bizim adim atmamizla cozuldu.
Sonra bebegimiz dogdu cok sukur ama hayat bizim icin epey zorlasti.
Yardim edecek kimsem yok, kaldi ki artik herkes hemen hemen ayni kosullarda.
Oglum reflu rahatsizligi cekti cok uzun sure, aglama krizleri, uykusuz geceler, idare edilmesi gereken bir ev, hic susmadan aglayan bir bebek..
Calisip isten yorgun gelen bir es.
Her turlu evin ic islerine ve bebege yetismeye calisan, sinirleri alt ust olmus, gergin bir ben.
Boyle boyle derken esimle hic vakit geciremez, basbasa hicbir sey yapamaz,sadece cocugumuzla ilgilenip, o uyudugunda yorgunluktan uyuyakaldigimiz birer es halini aldik
Birde uzerine 1 yas kontrolunde oglumuzda buyuk olasilikla hiperaktivite sorunu oldugunu doktorumuzdan ogrendik ve 1 sn bile yerinde duramayan, sabahtan aksama kadar surekli kosan,evin altini ustune getiren bir bidikla mucadeleye kollari sivadik.
Zamanla hicbir seye tahammul gosterememeye basladim.
Uykusuzluktan her sabah hemen hemen gergin uyaniyorum.
Aksam esim isten gelene kadar oglum beni milyon kere yipratmis oluyor.
Ailemden cok uzaktayim, arkadaslarim var ancak kimseye dert yanmak istemiyorum.
Hal boyle olunca hep esime karsi gergin, zaman zaman olanlardan sikayetci,cabuk ofkelenen biri olup cikiyorum.
Esimde evde sukunet ve huzur istegini devamli dile getiriyor.
Ancak ne yaparsam yapayim bu gergin halimden kurtulamiyorum.
En son 2 gun once eften puften bir sebepten tartistik.
Ve tartismanin ardindan konusmaya calistigimizda esim ona devamli negatif enerji verdigimi, birlikte ortak yapacak bir seyimizin olmadigini, beni kirmamak icin bu dusuncelerini yansitmadigini ancak cocugumuz olmasa birbirimize uygun esler olmadigimiz icin bu evliligin surmeyecegini, benimle sadece yuzeysel konulari konusabildigini asla derinlere inemedigini soyledi.
Benim ona ve cocuguma verdigim her seyi parasini verip satin alabilecegini soyledi.
Ya cocugumuz icin, o anne babasiz buyumesin diye birbirimize sIkIntI vermeden devam ettirelim, ya da cocuk bakmak seni geriyorsa ise girip cocugu krese birak, ya da ayrilmak istiyorsanda ayrilalim dedi.
Hicbir sey diyemedim...
Evet dogumdan beri cok zorlaniyorum, evet sinirlerim helak oldu, evet her gece uykusuzum, evet hiperaktif bir cocugum var, evet kariyerim icin bir yol katedemedim, evet konusacagim kimse yok, evet cok uzun zamandir hic kitap okuyamadim, internette saatlerce takilip bir seyler arastiramadim, evet uzun sure vaktimi alacak yemekler yapamiyorum, evet artik camasirlarimi cok duzenli utuleyemiyorum...
Ama hergun cocuguma bakiyorum, onun icin oyun gunlerine katiliyorum, hergun evime taze yemekler hazirliyorum, evimi duzenli tutmaya cabaliyorum, temizliyorum fakat entellektuel bir es olamiyorum.
Yaptigim her seyi bir yardimci ya da utucude yapabilir, cocugumunda bana ihtiyaci yok.
O zaman insanlar neden evlenir ki, huzur hep kadinin erkege vermesi gereken bir sey mi?
Eskiden ne cesurdum yahu her dusundugumu yapardim, cocuktan sonra mi boyle zayif oldum?
Bosanmis aileyi en iyi ben biliyorum arada kalan hep ben oldum.(Diger bosanmis aileleri tenzih ediyorum, kimseyi uzmek istemem,lutfen yanlis anlamayin beni.)
Bu durumda ne yapilir? Tavsiyeleriniz icin, okudugunuz icin simdiden tesekkur ederim..
Ben 27 yasindayim, 18 aylik bir bebegim var ve 5 yillik evliyim.
Universiteden mezun olunca dogum yapana kadar ozel bir okulda ogretmenlik yaptim.
Ancak dogumdan sonra ise baslamadim yeniden.
Bosanmis bir ailenin cocuguyum, hayatimin buyuk cogunlugu bir seyleri icime atarak gecti.
Esimle tanistim, kendisi surekli okuyan, iyi bir meslegi olan,cok iyi bir universiteden mezun olmus, duzenli sporunu yapan, yediklerine kadar dikkat eden,kendine ozguveni sonsuz olan birisi.
Evliligin ilk yillarinda bazi sorunlar yasasakta kimileri kendiliginden, kimileri de bizim adim atmamizla cozuldu.
Sonra bebegimiz dogdu cok sukur ama hayat bizim icin epey zorlasti.
Yardim edecek kimsem yok, kaldi ki artik herkes hemen hemen ayni kosullarda.
Oglum reflu rahatsizligi cekti cok uzun sure, aglama krizleri, uykusuz geceler, idare edilmesi gereken bir ev, hic susmadan aglayan bir bebek..
Calisip isten yorgun gelen bir es.
Her turlu evin ic islerine ve bebege yetismeye calisan, sinirleri alt ust olmus, gergin bir ben.
Boyle boyle derken esimle hic vakit geciremez, basbasa hicbir sey yapamaz,sadece cocugumuzla ilgilenip, o uyudugunda yorgunluktan uyuyakaldigimiz birer es halini aldik
Birde uzerine 1 yas kontrolunde oglumuzda buyuk olasilikla hiperaktivite sorunu oldugunu doktorumuzdan ogrendik ve 1 sn bile yerinde duramayan, sabahtan aksama kadar surekli kosan,evin altini ustune getiren bir bidikla mucadeleye kollari sivadik.
Zamanla hicbir seye tahammul gosterememeye basladim.
Uykusuzluktan her sabah hemen hemen gergin uyaniyorum.
Aksam esim isten gelene kadar oglum beni milyon kere yipratmis oluyor.
Ailemden cok uzaktayim, arkadaslarim var ancak kimseye dert yanmak istemiyorum.
Hal boyle olunca hep esime karsi gergin, zaman zaman olanlardan sikayetci,cabuk ofkelenen biri olup cikiyorum.
Esimde evde sukunet ve huzur istegini devamli dile getiriyor.
Ancak ne yaparsam yapayim bu gergin halimden kurtulamiyorum.
En son 2 gun once eften puften bir sebepten tartistik.
Ve tartismanin ardindan konusmaya calistigimizda esim ona devamli negatif enerji verdigimi, birlikte ortak yapacak bir seyimizin olmadigini, beni kirmamak icin bu dusuncelerini yansitmadigini ancak cocugumuz olmasa birbirimize uygun esler olmadigimiz icin bu evliligin surmeyecegini, benimle sadece yuzeysel konulari konusabildigini asla derinlere inemedigini soyledi.
Benim ona ve cocuguma verdigim her seyi parasini verip satin alabilecegini soyledi.
Ya cocugumuz icin, o anne babasiz buyumesin diye birbirimize sIkIntI vermeden devam ettirelim, ya da cocuk bakmak seni geriyorsa ise girip cocugu krese birak, ya da ayrilmak istiyorsanda ayrilalim dedi.
Hicbir sey diyemedim...
Evet dogumdan beri cok zorlaniyorum, evet sinirlerim helak oldu, evet her gece uykusuzum, evet hiperaktif bir cocugum var, evet kariyerim icin bir yol katedemedim, evet konusacagim kimse yok, evet cok uzun zamandir hic kitap okuyamadim, internette saatlerce takilip bir seyler arastiramadim, evet uzun sure vaktimi alacak yemekler yapamiyorum, evet artik camasirlarimi cok duzenli utuleyemiyorum...
Ama hergun cocuguma bakiyorum, onun icin oyun gunlerine katiliyorum, hergun evime taze yemekler hazirliyorum, evimi duzenli tutmaya cabaliyorum, temizliyorum fakat entellektuel bir es olamiyorum.
Yaptigim her seyi bir yardimci ya da utucude yapabilir, cocugumunda bana ihtiyaci yok.
O zaman insanlar neden evlenir ki, huzur hep kadinin erkege vermesi gereken bir sey mi?
Eskiden ne cesurdum yahu her dusundugumu yapardim, cocuktan sonra mi boyle zayif oldum?
Bosanmis aileyi en iyi ben biliyorum arada kalan hep ben oldum.(Diger bosanmis aileleri tenzih ediyorum, kimseyi uzmek istemem,lutfen yanlis anlamayin beni.)
Bu durumda ne yapilir? Tavsiyeleriniz icin, okudugunuz icin simdiden tesekkur ederim..