ilkokula ilk basladigimda hic okula gitmek istemezdim, ogretmen surekli gerizekali oldugumu hissettirirdi. Tavandaki bir civiyi gosterip okuyamazsam beni oraya asacagini falan soylerdi. Cok korkardim. Hergun karnim agliyor diye aglayarak eve geri giderdim.
En sonunda ogretmen ailemle konustu, kapasitesi yok bir sene daha anaokula gonderin dedi.
Ben de memnuniyetle anaokula geri dondum.
Ikinci denememde ogretmen aksine beni cok zeki buldu. Hep gozdesi oldum, Her zaman sinif birincisi oldum. Bazi ogretmenlerim sinifta sivrildigim icin nefret etti, bazilari aksine cok sevdi.
Belki de o ogretmenle kalsaydim cok farkli bir egitim hayatim olacakti.
Ustun zekali falan degilim tabi ama biraz normalden farkliydim. Ilkokul hayatimda lakap bile takildi bana zeka ozuruyle ilgili,
Sanirim derslerim de iyi olmasaydi cok daha fazla sorun yasardim. Anneler cocuklarini benimle derslerim iyi oldugu icin arkadas yapmak isterdi.
Hani bana o sekilde soyleyenlere gerizekali olsam derslerim nasil iyi diyebiliyordum.
Karnenin sag tarafi vardir davranis notlari yazilir.
Sol tarafi hepsi 5 olan karnemin sag tarafi inisli cikisliydi
geceleri agladigimi ve normal olmak, aklima gelen sorulari icimde tutabilmek icin dua ettigimi hatirliyorum.
Lisenin sonuna dogru ogrendim nasil normal olunur. Ondan sonra hayatim normale dondu. Lise ve ortaokulda sen derse girme ustune para veriyim diyebilecek kadar nefret eden ogretmenim de oldu. Tenefuslerde yanima gelip benimle muhabbet etmek isteyen ogretmenim de :)
Hatta o derse girme diyen ogretmenin dersine girmedim. Ustune de mezun olana kadar parayi istemeye devam ettim.
Saygisizliksa saygisizlik. Beni kucuk dusurmeye calisana ben niye saygi duyayim.
