unutmadan yazayım, konu kapanırsa...
bu konuda egitim almıs biri degilim ancak konu sahibinin psikolojisinin saglıklı olduguna inanmıyorum,
belki bosanma, belki kızının durumu... belli ki hayat onu cok yormus.
olumsuz dusuncelerimi nasıl egip bukecegimi bilmedigimden susmayı tercih ettim.
ogretmeni hicbir sekilde onaylamıyorum fakat yorumlarda kızı haklı, anne haklı diye surekli savunma halinde olmanın konu sahibi ve kızı icin de olumlu olacagını sanmıyorum. yapıcı bir sekilde nasıl yazacagımı da henuz bulamadım,
cunku kızının durumuyla ilgili 4yıldır bir gelisme olmamıs, 2yıldır da raporu var bu cocugun.
ancak kızının farklı olmasından dolayı egitimle ilgili ve dıslanmasından kaynaklı problemler oldugu kadar, annenin neden bulundugu yerden ayrılamadıgı, kızının dıslandıgını hissetmeyecegi bir resim kursuna odaklanmadıgı, onun korkularını ve hatta belki babası yanlarında degil diye terketti diye dusundugu icin toplum tarafından istenilmeyen olmakla ilgili olarak yasadıgı kaygılar, ölüm korkusu ve panik ataklarının tetikleyici nedenlerini birer birer azaltmaya calısmak gerek.
"okula birsey ogrenmese de gitsin yeter" diyerek cozmeye calısmasını 11yıllık bir egitimcinin verdigi bir karar olarak pek dogru bulmadım. anlayıslı ve iyi egitimli ogretmenlerin sınıfı yonlendirmesiyle bu sorun bir nebze giderilir mi? evet. fakat cozmesi gereken baska sorunlar da var, ogretmenler kotu vicdansız ama bir cıkıs yolu bulmak icin ugrasılması gerekmiyor mu? surekli o okula yeni ogretmen mi bekleyecek?
konudaki ingilizce ogretmeni belli ki yeni bir olay, ya da simdiye kadar yasadıgı en kotu orneklerden biri.
ama cocugun kaybedecek hicbir seyi kalmamıs o okulda, coktaaan insanlardan, okuldan derslerden vazgecmis, bir nevi savunma mekanizması gibi, aynı tavırı surdurmek ile bu saatten sonra bir mucize beklemeye donuyor bence olay.
