Çocuğumu kaybetme korkusu

The_WitcH .!.:

Merhabalar,
Yine elim ayağım titreyerek içimi dökmeye geldim. Aynı zamanda da bana akıl vermenize ihtiyacım var çünkü benim beynim durdu.
Beni konularımdan hatırlayanlar vardır ama özetleyeyim;
Boşanma sürecindeyim, 2 ay oldu boşanma davasını açtım, 4 buçuk yaşında bir oğlum var. Oğlum yanımda. Eşim 3 ay önce evden gitti, annesi-ablası-abisiyle yaşıyor. Benim dava açmamdan sonra karşı dava açmış eşim, dilekçeler karşılıklı yazılıyor ama hala duruşma tarihi belli değil. 5 kuruş maddi yardım gelmiyor kimseden, ben çalışıyorum, tek maaşla zar zor geçinmeye çalışıyorum, dünya kadar da borç ödüyorum.
Neyse gelelim asıl konumuza, adam evden ayrıldıktan sonra ilk 10-15 gün çocuğunu ne aradı ne sordu. Sonrasında zaten ben uzaklaştırma kararı aldırmıştım, şiddet nedeniyle boşanmak istediğimden dolayı, ama çocuğunu görmesine engel olmadığını ona söyledim. 2.ay içinde haftada bir gün çocuğu okuldan erken alıp akşam bana bırakıyordu. Derken son 1 aydır haftada bir gün alıp bir gece bende kalsın yarın okula bırakırım demeye başladı, ona da ses etmedim, tamam dedim. Ama dünden beri arayıp arayıp benimle kavga ediyor, çocuğu bugün (cuma günü) okuldan öğlen alayım, pazartesi sabah da okula bırakırım diyor.
Kabul etmedim. Dedim ki tamam, 1 gece kalsın, ona sözüm yok, ki ben aslında dava dilekçesinde çocuğumun yatılı kalmasını istemediğimi yazmıştım (adam uyuşturucu kullanıyor diye). Ama ona da razı oldum, çocuk mutlu oluyor çünkü. Ama haftasonu sokağa çıkma yasağı var, niye haftasonu almak istiyorsun, günler çuvala mı girdi? Ben çalışan insanım, akşamları çocuğumla ilgilenemiyorum bile. Okuldan alıyorum iş çıkışı, eve gel, yemek yap, yedir, çantasını hazırla, evi toparla, uyut. Ben sadece haftasonu ilgilenebiliyorum çocuğumla.
Belirtmem gerekir ki bu adam çalışmıyor, ailesinin evinde yatıyor bütün gün, bu yüzden istediği zaman alabilir çocuğu.
Mahkemeden ara karar talebinde bulunduk görüşme günleri ve saatleri belirlensin diye ama Allah bilir o karar ne zaman çıkar...
Beni sürekli arıyor, senin hiç mi vicdanın yok, vs diye. İstemiyorum 3 gece çocuğumu oraya göndermek. Ben hiç çocuğumdan o kadar ayrı kalmadım. Hadi tamam, alışırım çocuğumdan ayrı kalmaya desem, bu sefer de adamın böyle sorumsuzca çocuğu istediği zaman istediği şekilde alması zoruma gidiyor. 3 aydır hiç sormadı bu çocuk ne yer, ne içer, ilacı var mı, doktoru var mı, kıyafetleri küçülmüş mü? Çocuk hastalansa ilacını alacak param yok ay sonu.
Haksız mıyım? Abartıyor muyum? Mahkeme görüş günleri için ne zaman karar çıkarır acaba? Delirmek üzereyim. Bi el atın durumuma...

Genişletmek için tıkla...

bensarkimisoylerken .!.:

Bir çocuğu manipüle etmek çok kolaydır. Muhtemelen eski eşiniz o 3 günlük süreç boyunca hep oğlunuzu doldurmuş. Oğlunuzun babası yanında olmadığı zamanda, sadece ikiniz olduğunuzda da mutlu olduğunuzu göstermeniz lazım. Bakın manipüle değil, göz boyama değil direk gerçekçi olarak gösterin. Pandemi şartlarında bu ne kadar uygun inanın bilmiyorum ama parka götürün, beraber tatlı yapın, sokaklar da koşun, evinizde çocuk sineması keyfi yapın, uzaktan kumandalı araba alın mesela beraber yarışın, arkadaşları ile oynasın. Yaz tatili planı yapın mesela Aquapark resimleri gösterin gidelim diye. Ama bunları beraber yapın, siz yardımcı rol olmayın. Yeni bir hayata adapte olması zor bu yüzden o da savunmasız ve dolduruşa çok açık. Sizin onu korumanız lazım. Aynı zaman da alanında uzman birine götürebilirseniz çok sağlıklı olur.

Allah yardımcınız olsun.

Genişletmek için tıkla...

The_WitcH .!.:

Merhabalar yine ben ve yine buraya çaresizliğimi dökmeye geldim.
Bir önceki konumu yukarıya alıntıladım. Nitekim haftasonu alamadı babası oğlumu, istemedim, izin vermedim.
Ama ne yaptı? İnat, intikam duygusu, öfke, canımı yakma arzusu bu...
Pazartesi okuldan aldı çocuğu, tamam dedim, bu gece kalacak mı sende, kalacak dedi, yarın getiririm dedi, tamam dedim.
Salı akşamı bekledim, getirmedi. Bir gece daha kalacak bende diye aradı. Sinirlendim ama sustum çünkü hala mahkemeden geçici velayet çıkmadı. Çarşamba akşamı bekledim, getireceğim dedi, sonra aradı, arkadaşlara geldik, onların çocuğuyla oynuyor oğlum, gelmek istemiyor, bu gece de kalacağız burda dedi. (Arkadaşlarını karı-koca tanıyorum, evliyken çok sık görüşür, kalırdık birbirimizde, burda bir sorun yok) Tabi ben delirdim bu sefer. Bir gece için konuşmuştuk, bana oğlumu getir dedim. Getirmiyorum, ben de babasıyım, benim de hakkım onu görmek vs dedi. Dedim ki ben bugüne kadar asla senin görmeni engellemedim, istediğin zaman gördün, aldın. Ama 1 gece dedin, 3 gece kalacak, bunu inat diye yapıyorsun getir dedim. Çok sinirlendim, kontrolümü kaybettim, polisi arar, çocuğumu aldırırım dedim. Ara dedi kapattı telefonu.
Sonra avukatı aradı, o da üstüme geldi. Ortada henüz velayet yok, istediği zaman alır, bırakır, babası onun, vs. Uzaklaştırma kararım var dedim. Onun süresi bitti dedi avukatı. Takip ediyorlarmış demek ki, tesadüf değil bu zamanlama. Baya bi atıştık avukatıyla, hadi çağır bakalım polisi, ne yapacaklar merak ediyorum, dedi. Tabi hiçbirşey yapamazdım, çünkü tedbir kararımın süresi bitmişti, uzatılması için başvurduk ama karar çıkmadı henüz.
Avukatı üstü kapalı tehdit etti, gerekirse bu konuda dava açarız dedi (velayet davasını kastediyor). Ben de delirdim tabi, açın dedim, hadi alabiliyorsanız açın dedim.
İlk kez kontrolümü kaybettim, ilk kez fevri davrandım ama çocuğumu çok merak ediyordum, çok özlemiştim, ilk kez 3 gece ayrı kaldım oğlumdan, bütün gece ağladım.
Evet, alışmam lazım belki bu ayrılıklara. Ama yapamıyorum, beni bu süreçte ayakta tutan oğlumun varlığıymış, o yanımda değilken çok çaresizim, çok zayıfım. Bir anda yıkıldım, resmen yıkıldım.
Perşembe sabahı konuştum oğlumla, bana anne ben seni özlemedim, oyun oynuyorum arkadaşımla dedi, işyerinde hıçkıra hıçkıra ağladım.
Akşama doğru mesaj attım, oğlumu lütfen getir dedim, getiricem yazdı, akşam 8.30 da getirdi.
O saate kadar kalbim patlayacak gibi acıyordu, oğluma sarılınca hayata döndüm.
Ancak... Oğlum bana karşı çok soğuk. Çok durgun ve mutsuz. Dün akşam üzgünüm diyip durdu. Neden dedim, babam da bizim evimize gelsin, o da bizimle yaşasın dedi. Oyun oynamak istedim, istemiyorum dedi, benim uykum var dedi, erkenden gidip uyudu. Sabah uyandığında hala çok üzgünüm anne, ben artık hep üzgün olacağım dedi. Hiç gülmicem dedi. Sabah okula gitmek istemedi, zor ikna ettim.
Belki okuyanlara çok saçma gelecek ama ben oğlumu kaybedecek gibi hissediyorum. Ödüm kopuyor. Ölecek gibi oluyorum bu düşünce gelince. Benden onu alacaklar gibi geliyor, beynim uyuşyor. Bi de o böyle benden uzaklaşınca...
Ne yapacağım, nasıl aşacağım bu korkuyu, o daha minicik bir çocuk, yaptıklarına söylediklerine çok mu anlam yüklüyorum?
Yine değerli fikirlerinize ihtiyacım var.

Genişletmek için tıkla...

mutlucicek .!.:

Karşı avukatın davranışını ve konuşmasını kendi avukatınızla paylaştınız mı? Dosyaya bunları ekleyebilir belki.

Genişletmek için tıkla...

The_WitcH .!.:

Çok teşekkür ederim tavsiyeleriniz için. İnanın onunla daha çok ilgileneyim, istediği gibi gezdireyim, tatile götüreyim çok isterdim. Ama sabah 7 buçukta onu okula bırakıp işe geliyorum. Akşam 6'da işten çıkıyorum 6 buçukta okuldan alıp eve geliyoruz. Evde koştur koştur yemek hazırla, sofrayı topla, bulaşıklar, çamaşırlar, çocuğun banyosu, okul çantası, vs vs derken bakıyorum uyku vakti gelmiş. Haftasonları evde temizlikle uğraşıyorum. Ayrıca 1 kuruş maddi destek görmüyorum kimseden, nafaka bağlanmadı henüz, dünya kadar borç, kredi, fatura, ev kirası... Ama çocuğumun bakımıyla ilgili her sorumluluk benim üzerimde. Doktoru, ilacı, psikoloğu... Asla aksatmıyorum psikolog randevumuzu. Ne olursa olsun onun için para ayırıyorum kenara her ay. Ama işte tüm hayatın yükü üzerimdeyken o sorumsuz baba müsvettesi gibi boş boş gezdirip eğlendiremiyorum çocuğumu. Sonra da o cici baba oluyor, ben sıkıcı-kuralcı anne.

Genişletmek için tıkla...