beni yıllar öncesine götürdünüz. bizdeki durum tam tersiydi ve biyolojik annem, babamla beni terkedip hiç aramamış. babam ben henüz 2 yaşındayken beni doğurmayan ama şefkatle büyüten annemle evlenmiş. biz aile apartmanında oturuyoruz. bilirsiniz bazen çocuklar çok acımasız olur. 5 yaşlarındayken benden 6 yaş büyük olan amcamın kızı, onun bisikletini kırdım diye "çok yaramazsın, bir gün bu annen de seni bırakıp gidecek, uslu ol biraz " gibi bir cümle kurdu. tam idrak edemesem de tuhaflık olduğunu anladım. anneme anlattım, o da bana sarıldı dünya yansa seni benden kimse alamaz dedi.
bir süre sonra hep birlikte bir teyzeye gitmeye başladık. meğer pedegogmuş :) kaç kere gittik hatırlamıyorum, okula başlamadan bana gerçeği anlattılar. travma falan yaşamadım, olgunlukla karşıladım. hatta anneme daha sıkı sarıldım.
bir gün böyle veya daha kötü bir sürprizle karşılaşmamak için okula başlamadan önce söyleyin.
biyolojik annem 15 yaşımda beni görmek istediğini söylemiş. babam da bana anlattı durumu. önce benim için bir şey ifade etmiyor, istemiyorum dedim. sonra da görmek istedim ve görüştük. ama zerre bir şey hissetmedim. ne sevgi, ne kırgınlık, hiç bir şey. şu an nişanlıyım yine görmek istiyor, telefonumu falan almıştı. son bir kez görüşüp hissettiklerimi ve hissetmediklerimi açık açık söyleyip, konuyu artık noktalamak istiyorum.
allah yardımcınız olsun, bu süreci sıkıntısız zahmetsiz atlatmanızı dilerim
