Öncelikle merhaba arkadaşlar, ne yazacağımı nasıl yazacağımı bilmeden yazıyorum, kimseye anlatamadığım arayamadıgım ve en son yazarak dökebilecegimi sanıp buraya adım attım, bir derdim var beni o çıkmazda sürükleyen, saatlerce ağlasam dökebilsem de içimden atabilsem diye düşünüp duruyorum ama olmuyor, ne eşimden yüzüm gülüyor nede ailesinden. Sevgililik zamanlarımıza bakıyorum da ne güzel günlermiş diye iç çekiyorum, biliyorum her evlilikte ayağına taş batıyor hep güllük gülistanlık olmuyor bunların farkında olup bunları yaşamak çok zoruma gidiyor. Ben 2.5 senelik evliyim, ve 1 yaşında dünyalar güzeli bir kızım var Rabbim başımdan eksik etmesin yokluğunu göstermesin. Eşimle sevgililik dönemlerinde tartışmalarımız kavgalarımız olurdu her ilişkide oldugu gibi ama sorunlarımızı halledebilirdik hep, ben onun huyunu o benim huyumu bilmezmiş meğer, meğer ne çok yanlış tanımışız birbirimizi, 3 senelik bir sevgililik hayatımız oldu sonrasında evlilik kararı aldık, Evlendik herşey güzel gibiydi ailesiyle aram iyiydi daha sonrasında kayınvalidemle tartışmalarımız oldu, insan olduğu için severdim ama bana kalsaydı katlanılacak gibi değildi, kayınvalidemin herşeyi bir garipti zor bir kadındı ve ben tahammül edemiyordum bazen. Hamile kaldım güzeldi herşey. Ama taaa ki doğum yaptım evimde bebeğimin 40 mevlidini okuttum, işte her şey o zaman başladı. Kuran okuttugumun ertesi günü kayınvalidem evime gelip bana demediğini bırakmadı, misafirlerime hoşgeldin beşgittin demedin, servis etmedin, hizmet etmedin, benim ailem herşeyi yaptı ve biliyorum ki bunu asla hazmedemedi. Gösterişi ve şaşayı pek severler. Açıkcası istedi ki dizlerinin dibinde oturayım. Benim 3 aylık bebeğim var bakmakla hükümlü olduğum emziriyorum ve odadan çıkmamak durumundaydım. Ve yeterince hizmet ettiğimi ilgi gösterdiğimi düşünüyorum fazlasını bekledi yapmadığımı görünce çok başka biri haline dönüştü. Ezelinden beridir benim ailemle anlaşamazlar fikirleri uyuşmaz. Buna saygım var kimse kimseyi sevmek zorunda değil. Ve o gün bana ağzına ne gelirse saydırdı. Ben ona cevap verdiğimde gözü döndü. Eşimde yanımda fakat beni savunması gereken yerlerde asla sesini çıkarmadı. Tam tersine senin ailenden benim evime bu saatten sonra kimse giremez diye bir cümle kullandı bende filmler koptu, asla ağzımı tutmadım içimden ne geliyorsa bende söyledim o bana terbiyesiz dedi ben ona. Bir de bana ben sizi nasıl evlendirdiysem boşalttırırım, bu saatten sonra benden izin almadan annenlere gidemezsin ayda 1 gideceksin deyince bende sabır kalmadı. Aradım ailemi, anlattım olanları dururlar mı asla, geldiler ve ortalık yangın yeri kimsenin kimseye tahammülü kalmadı. Eşim babamla kavgalar etti, o gündürde asla görüşmezler. Zaten bundan sonra benim hayatım alt üst oldu, hiçbir şeyi rayına oturtamıyorum. Eşimle birbirimize asla tahammül edemiyoruz, kavgalar hat safhada. Oturuyorum ağlıyorum kimseye birşey anlatamıyorum. Kızım hep bizden etkileniyor, yapma diyorum sesini azalt diyorum o coştukça bende coşuyorum, karılıgımdan tutun anneliğime kadar laf yiyorum, küfürler son raddede. Çok üzülüyorum. Bir yerde okumuştum boşanabileceginiz adamlarla evlenin diye. Bu sözün ne kadar kıymetli olduğunu o kadar iyi anlıyorum ki. Gel yapamıyoruz ayrılalım diyorum, beni çocuğumdan vuruyor korkutuyor. Alırım diyor mahkeme vermezse bana ailene zarar veririm diyor. Aslında içime sığmayan o kadar çok şey var ki, dışarı atmak istediğim binlerce hikaye. Beni hiç birşey bu kadar rahatlatmamıştı, umarım tekrardan böyle yazabilirim. Sadece çıkmazdayım ne yapacağım bilmiyorum. Korku endişe hepsi birbirine girmiş durumda. Allah imtihanımızı kolay kılsın…