Merhabalar..
Buraya böyle bi olay için yazacağım aklımın ucundan bile geçmezdi gerçekten.
26 Ekim Cuma günü 36+4 haftalık bebeğimi kaybettim. Hiç bir problem yokken bi anda kalbi durdu ben bebeğim içimde hareket ediyor zannederken meğer o çoktan gitmiş suyun içinde bir o yana bi bu yana savruluyormuş. Hemen sezeryan ile aldılar bebeğimi benden uyandığımda karnım bomboştu inanamadım rüya olmasını diledim ama gerçekti. Bugün 11.gün ve ben hala inanamıyorum. Tıpkı hamile kaldığım zaman inanamadığım gibi. Aynada kendime baktıkça şişliklerimin karnımın hala inmediğini gördükçe ağlıyorum kahroluyorum. Her şey ondan kaldı bana 10 gün öncesine kadar kocaman karnımla dolaşırken şimdi insin artık diye yalvarır oldum. Okadar çok bekliyodum okadar çok istiyordum ki onu herşeyin dört dörtlük olmasını istedim meğer hiçbirinin önemi yokmuş. Hep doğacağı zamanı onu kucağıma alıp koklayacağım zamanı hayal ettim kıyafetlerini yıkayıp ütülerken bile onu o kıyafetlerin içinde hayal ettim hep ama kısmet olmadı. Rabbim benden çok sevdi yanına aldı Bulut'umu. Şimdi nasıl yaşanır nasıl hayata devam edilir bilmiyorum. Ben herşeyi onun için yapmaya alışmıştım her yediğim şeyi onun için yiyor her hareketimi ona bişe olmasın diye dikkatli yapıyordum şimdi yaşamak bile anlamsız geliyor. Sürekli kendimi suçluyorum acaba bilmeden bir şey mi yaptım da böyle oldu diye ama doktorlar ani bebek ölümü diyorlarmış buna bir açıklaması yokmuş. Acıların en büyüğü evlat acısıymış Rabbim kimseyi evladıyla sınamasın ve kimseyi evlatsız bırakmasın isteyen herkese hayırlı sağlıklı evlatlar nasip etsin.
Ben bir daha hamile kalabilir miyim bilmiyorum onun için hazırladığım kıyafetleri eşyaları kardeşine kullanabilir miyim bilmiyorum. Aslında çok istiyorum bir bebeğim olsun koynumda büyüsün onu öpüp koklayayım ama korkularım daha ağır basıyor ya bir daha aynı şey olursa ya oda giderse işte ozaman yaşayamam. Daha çok yeni çok taze biliyorum ama hiç geçmeyecekmiş bu acı hiç dinmeyecekmiş gibi geliyor. Ben bu zamanlarda doğacak diyordum kendi kendime öle hissediyorum diyordum herkese şimdi toprak oldu yavrum.
Böyle bir acıya nasıl dayanılır nasıl alışılır hiç bilmiyorum. Sadece buraya yazdıkça kendimi biraz daha iyi hissedebiliyorum. Okuduğum forumlarda benim gibi olan anneleri gördükçe onlara ve kendime sabır diliyorum ve tek olmadığımı anlıyorum. Keşke hiç olmasa ama Rabbim ne diyorsa o oluyor ve biz sadece razı geliyoruz. Rabbim neylerse güzel eyler...
Buraya böyle bi olay için yazacağım aklımın ucundan bile geçmezdi gerçekten.
26 Ekim Cuma günü 36+4 haftalık bebeğimi kaybettim. Hiç bir problem yokken bi anda kalbi durdu ben bebeğim içimde hareket ediyor zannederken meğer o çoktan gitmiş suyun içinde bir o yana bi bu yana savruluyormuş. Hemen sezeryan ile aldılar bebeğimi benden uyandığımda karnım bomboştu inanamadım rüya olmasını diledim ama gerçekti. Bugün 11.gün ve ben hala inanamıyorum. Tıpkı hamile kaldığım zaman inanamadığım gibi. Aynada kendime baktıkça şişliklerimin karnımın hala inmediğini gördükçe ağlıyorum kahroluyorum. Her şey ondan kaldı bana 10 gün öncesine kadar kocaman karnımla dolaşırken şimdi insin artık diye yalvarır oldum. Okadar çok bekliyodum okadar çok istiyordum ki onu herşeyin dört dörtlük olmasını istedim meğer hiçbirinin önemi yokmuş. Hep doğacağı zamanı onu kucağıma alıp koklayacağım zamanı hayal ettim kıyafetlerini yıkayıp ütülerken bile onu o kıyafetlerin içinde hayal ettim hep ama kısmet olmadı. Rabbim benden çok sevdi yanına aldı Bulut'umu. Şimdi nasıl yaşanır nasıl hayata devam edilir bilmiyorum. Ben herşeyi onun için yapmaya alışmıştım her yediğim şeyi onun için yiyor her hareketimi ona bişe olmasın diye dikkatli yapıyordum şimdi yaşamak bile anlamsız geliyor. Sürekli kendimi suçluyorum acaba bilmeden bir şey mi yaptım da böyle oldu diye ama doktorlar ani bebek ölümü diyorlarmış buna bir açıklaması yokmuş. Acıların en büyüğü evlat acısıymış Rabbim kimseyi evladıyla sınamasın ve kimseyi evlatsız bırakmasın isteyen herkese hayırlı sağlıklı evlatlar nasip etsin.
Ben bir daha hamile kalabilir miyim bilmiyorum onun için hazırladığım kıyafetleri eşyaları kardeşine kullanabilir miyim bilmiyorum. Aslında çok istiyorum bir bebeğim olsun koynumda büyüsün onu öpüp koklayayım ama korkularım daha ağır basıyor ya bir daha aynı şey olursa ya oda giderse işte ozaman yaşayamam. Daha çok yeni çok taze biliyorum ama hiç geçmeyecekmiş bu acı hiç dinmeyecekmiş gibi geliyor. Ben bu zamanlarda doğacak diyordum kendi kendime öle hissediyorum diyordum herkese şimdi toprak oldu yavrum.
Böyle bir acıya nasıl dayanılır nasıl alışılır hiç bilmiyorum. Sadece buraya yazdıkça kendimi biraz daha iyi hissedebiliyorum. Okuduğum forumlarda benim gibi olan anneleri gördükçe onlara ve kendime sabır diliyorum ve tek olmadığımı anlıyorum. Keşke hiç olmasa ama Rabbim ne diyorsa o oluyor ve biz sadece razı geliyoruz. Rabbim neylerse güzel eyler...