İlgin için teşekkür ederim sevcan, sanırım daha sonra bırakacaklar.. Eşim dinliyo allah'tan yardımcı oluyo herşeyde, kayınvalidemlerde kötülüğüne değil aslında hoş beş muhabebtine istiyorlar yemekle uğraşmayım onlarda yiyelim istiyolar bi nevi, ama benim de bi ailem var, biz yuva kurduk bunu idrak edemediler daha biz 3 ayda evlilik kararı aldık da ondan şok oldular, halen yeni yeni tanıyorum neredeyse ailesini bi kötülükleri dokunmadı iyi insanlar. ama çok gezmeyi seviyorlar. Sağol sevcan
Sen yine iyisin canım. Benim kayınvalidemler daha ilk aydan başladılar hergün gelmeye. Eşimle hiç yalnız kalamıyorduk. 7 aylık evliyim, 6 ayımız sürekli ailesiyle geçti. Tabi bunun yanında kavgalar, gürültüler, ayrılıklar, sinir krizleri.
Ben eşime rahatsızlığımı ifade ettiğimde hep suçladı beni, kızdı,küstü. Hatta hakaret etti.
Benim asıl anlamadığım şu, bir adam yeni evliyken eşiyle yalnız kalmak istemez mi? Ben bu kadar bunalırken o nasıl rahatsız olmaz? Aklım almıyor...
Evlendikten 2 ay sonra çalışmaya başladım. Günde 12 saat çalışıyordum. Akşam 9 buçukta evde oluyordum. Ev işlerini yapmayı bırakı, banyo yapmaya vakit bulamıyordum. Eşim eve 6 buçukta geldiği için yemekleri sürekli o yapıyordu. Bulaşıkları beraber yıkıyorduk. İşten geldiğimde sofra hazır oluyordu hemen yeyip işlerime koşturmaya başlıyordum.
Haftada 1 gün iznim vardı pazar günleri. O 1 gün hiçbir şeye yetmiyordu. Ne evin temizliği, ne dinlenmeye zamanım olmuyordu. Psikolojim bozulmuştu. Kendimle ilgilenemiyordum bile. Eşimle hiç vakit geçiremiyordum. Her pazarım ağlaya ağlaya işlere koşturmakla geçiyordu.
Peki kayınvalidem ne yapıyordu? Tek izin günüm olan Pazar günü 12 de haber vermeden geliyordu. Hadi geliyorsun, bari haber ver. Evde olduğum tek gün ve ben daha yeni evliyim!
Eşim sürekli zorla annesine gitmem için zorluyordu. Biz gitmesekte k.v sürekli gelmiyorsunuz diye laf sokuyordu. Yorgunluktan öldüğüm halde eşim zorla götürüyordu beni. K.v gece gündüz demeden arıyordu zaten. Sürekli süreki arıyor, bir rahat vermiyordu.
Ben işten ayrılınca da asıl kabus başladı. Kayunvalidem her gün bizdeydi. Her hafta sonu bizdeydi. Hem de sabah sabah. Kayınpederim haftasonları sabah sabah kapıya dayanıyordu. Eşim hiç destek olmadı bana aylarca. Ne çektiğimi bir ben bir Allah bilir...
Canım Allah kolaylık versin. İlk başlarda alışmak zor oluyor gerçekten. Erkek ailesi oğluna, oğlanda ailesine bir düşüyor. Psikolojik olarak baskı mı görüyorlar nedir, senle çok zaman geçirince sanki onları bir kenara atmış gibi hissediyorlar sanırım. Eşinde bitiyor herşey ama genellikle senin tavrını koyman pek işe yaramıyor nekadar öle olduunu iddia etselerde. Yada kendim için söyleyeyim tavrımı koyma şeklimde belkide sıkıntı vardı.
Bizde 90kmlik mesafede oturuyoruz, 1 yıl boyunca her hafta sonu cumadan gidip pazar akşam döndük. ve bende çalışıyorum, haftaiçleri işlere yetişemedim, birazda alışamadım diyelim, tepki koydum diyelim. Ama ben gitmek istemedikçe eşim hep istediği tarafa çekti, sen annemleri istemiyorsuna getirdi. Halbuki aslında benim ailemi istemiyordu, benim ailemde 150kmlik mesafede oturuyordu, her gitmemiz kavga sebebiydi, 1 kere sesimi çıkarmadım anca 5.hafta götürdü. Ailesine görede eşime görede kız evden çıkar gelin gider, oğlan gelin alırdı.
Çevrelerinde hep aynı şehirden evlenen akrabaları oldukları için eşim bir türlü bağdaştıramıyordu kendi evliliğini. Allah var ailesi art niyetli insanlar değiller, sadece cahiller, gördükleri çok sınırlı. Bilmedikleri için belkide oğullarını yönlendiremediler doğru bir şekilde. Şimdi kızı da evlendi, damatta aynı şehirden ama uzak bi yerde oturuyorlar, görümcem bazen anlatıyor k.validesini. Aynı benim yaşadıklarım, bende laf arasında kendi yaşadıklarımı söyleyince ama onun annesi k.validesinin yanında nur nimetmiş. Dediği bu oldu bikeresinde, çocuk baskısı mevzusunda
hakkaten içimden çok güldüm, kendileri daha 1 aylık evliyken başlamıştı. K.validem demesede ima ederdi, görümcem her lafı yiğenim oluncaya getirirdi. Anlamıyorum bu kadar yeğen sevgisi vardıda hala neden çocuk yapmıyor veya kaynana baskısı bukadar tuhafına gidiyor
Buarada 2 yıla yaklaşıyoruz evliliğimiz yeni yeni oturuyor. Gidip gelmelerimiz 1 haftan 2 haftada 1e çıktı. artık cumadan değil ctesiden gidiyoruz, pazar günü eşim kendisi erkenden hadi gidelim diyor. Ama hala aynı bakış açısına sahip.
Birde buda yeni çıktı, hamileyim yorgunumdan anlamıyor eşim. Annesi bukadar beklemez benden, eşim ısrarla hizmet etmemi bekliyor. Sırf bu yüzden kavga çıkardığı oluyor. Birde evde değil beklediği hizmet, ısrarla oraya gittiğimizde istiyor. evde bu kadar yormuyor beni. Acaba diyorum ben annesinin bişi demediğini düşünüyorum ama acaba annesi yada başka birileri hiç iş yapmıyor falanmı diyorda ısrarla benden bekliyor.
Yani çok uzattım ama diyeceğim o ki, tepkinizi sert bir şekilde koymayın, tatlı dille söyleyin gitmek istemediğinizi, yorgun olduğunuzu eve alışmak istediğinizi, ama her seferinde kavgaya dönüyorsa sinirlenince sizde ters şeyler söyleyebilen yapıdaysanız, hiç uzatmayın, bi süre sonra anlıyorlar. Yoksa siz inat ettikçe onlarda inat ediyorlar, en azından benim kocam bu cins.