Ben reddediyorum tantanis, korku dolu bir hayat yaşamayı, yaşatılmayı reddediyorum.
Ben sabaha kadar arkadaşlarımla oturur bira içer, dolmuşa biner evime dönerim. Evet arkamı kollaya kollaya yürüyorum, evet tedirginim, evet dolmuşa binerken annemi arar haber verir, inip eve gidene kadar telefonda konuşurum ama gece çıkarım. Sırf kadın olduğum için akşam ezanından sonra dört duvar arasında kalmayı reddediyorum. Çok gerekirse taksiyle dönerim.
Benim annem hangi mekana kimlerle gittiğimi bilir, kaçta kalktığımı bilir. Babam uzak olduğu için güncel olarak bilmez ama facebookta instagramda görür, ona gittiğimde de aynı şekilde kiminle neredeyim, eve kaçta geldim bilir, çantama biber gazı koyar. İkisinden de bir şey gizlemem.
26 yaşında bir kadınım ve "kız başına sokakta ne işin var" dayatmasına karşı çıkıyorum. Bunun içselleştirilmesine de. Benimle beraber 10 kadın daha çıksa o sokaklar dolacak.
Biz korktukça onlar azıtacak, onlar üstümüze gelecek. Korkuyor muyum, itiraf edeyim evet bazen eve dönerken korkuyorum. Ama korkuma teslim olmak istemiyorum.