Sizin zor olan durumlarınızdan biri henüz iki senelik evliyken birden bire iki bebekle kendinizi evde yalnız bulmanız. Evliliğin ilk 3 senesi zaten kavga karmaşa gibi oluyor oturana kadar. Bu alışma süreci eşinizle ikiniz için de geçerli. Yorulmanız çok çok nprmal. Siz büyük bir iş başarıyorsunuz, bunu yabana atmayın.
Eşiniz de size yardımcı olmayı öğrenmeli. Kimse bekar hayatından iki çocuklu hayata geçince birden bire harika anne babalar olmuyor.
Eşinize tatlı dille anlatın ne kadar zorlandığınızı.
Her şeyle tek başına mücadele etmek çok zor, bunu ben de çok iyi biliyorum ama şu an 9 seneden sonra, öyle alıştım ki, biri işimi yapmaya yardım edince şaşırıyorum. Tabi milletin nasıl rahat devamlı yardımcı olan birileriyle olduğunu görünce üzülmüyorum değil ama insan alışıyor güçlü olmaya. Siz şimdi benim eski bocalamalarımı yaşıyorsunuz. Gözyaşları kendiliğinden geliyor gerçekten.
Eşiniz kötü huylu, hakaret eden biri değilse, olduğunuz yerde kendi başınıza olmaya gayet alışırsınız. Hatta etrafta devamlı sizi yargılayacak birileri olmasından daha vile kolay olabiliyor. Yalnızca bebekler 3 yaşlarıma gelene kadar ir maraton bekliyor. Sonra birden bakmışsınız ki, çocuklar kendi kendilerine oynamaya başlamış, sizin yükünüz bayağı hafiflemiş, işleriniz rutine binmiş.
Mutsuzlukla eşinizle iletişimi koparmayın. Devamlı tatlı muhabbetler edin. O da yardımcı olmayı öğrenecek ama bu erkeklerin bir kısmı odun. Benim eşim oğlum 8 yaşında, bana yardım etmeyi öğrendi şükür daha. Bebekken evde kaldığı bile oldu ama bir tabağı şurdan şuraya koymadı. Kavga da çözmezdi durumu, yalnızca olgunlaşmasını beklemek gerekti.