Herkese merhaba, benim bir derdim var. Sizden baska anlatacak kimsem yok. Nasil özetleyip toparlarim bilmiyorum. Uzun, yorucu, sıkıcı olursa şimdiden ozur dilerim.
Birkaç yıllık evliyim. Birbirini çok seven tutkulu aşıklar degiliz. En azindan ben şu siralar kendim için boyle hissediyorum. Eşim beni hâlâ cok seviyor. Sevgi konusunda eksildigini hissetmedim hiç.
Birkaç yıllık arkadaşken, ikimizin de hayatinin zor bir doneminde yakinlastik. Birbirimize destek olduk.
Ben bugüne kadar ailem tarafindan hep itilip kakılmış biri oldum. Degerli onemli hissetmedim hiç kendimi. Keza onceki iliskilerimde de oyle. Ilk kez biri bana deger verince, koruyunca çok büyük hislerle baglandim ona.
Deger veriyordu ama bugünden o günlere bakinca yine eksikmiş her şey diyorum. Hiç hediye alan biri degildi örneğin. Sadece kavga edersek çiçek alırdı bazen. Bir kez olsun bana bir sey almadi doğum günümde, yildonumlerinde vs. Insan bekliyor bir kolye bir parfüm ne bileyim. O zamanlar bu pek sorun olarak görünmüyordu gözüme. Isten gelince öpmeyi bilmezdi nasılsın demeyi bilmezdi.
Evliligimizin başlarında, tek bir sorunumuz vardi benim için. Vajinismustum. Hayatimizdaki bütün aksakliklarin sebebi bendim bana gore. Bu sebeple eşimin yarattığı sorunlari görmedi gözüm. Eşim Bana çok anlayışlı ve sabırlı oldu. Sonucunda iyileştim.
Ama cinsel hayat benim için adeta hüsrandı. Çünkü hiç zevk almıyordum. Bunu eşime anlattım ve ben dile getirdikten sonra kendinde baski hissettiginden dolayi çok kısa surelerde boşalmaya basladi.
Cinsel hayatimiz giderek kötüleşti. Ayda 3 4 kere oluyor maksimum. Onda da bazen 1 an bile zevk almiyorum. Bu sebeple içimden süslenmek, gecelikler giymek gelmiyor. Yatiyorum kalkıyorum temizleniyorum bitti. Cinsel hayat bu şekilde özetle. (Erken boşalma için terapiye başladı 1 seans gitti. Ne kadar sürede düzelir bilmiyorum.)
Cinsellik böyle iken tahammül seviyem de yerlerde. Her şey gözüme batmaya başladı. Bakımsızlığı, kaba konuşması, başkasının yanında değişmesi ... her şey tırmalıyor şu an beni. Dönüp de geçmişe bir bakıyorum, onu tanıdığım kadarıyla kendimle kıyaslıyorum. Çok net sınırları olan bir adam. Çok katı bazı konularda. Asla giymeyeceği renkler modeller var. (Kapüşonlu üstler, loafer ayakkabı, herhangi bir desenli ya da yazılı kıyafet) Beni bu kadar yıl içinde mağazalarda kaç kez rezil etmiştir.
Bir şey beğenirim, aman giymez aman sevmez diye hevesim kaçar. En basitinden açık mavi bir tişört beğenir gösteririm, mağaza çalışanının yanında ,ters ve gıcık bir ifadeyle, "bunu giyeceğimi düşünüyor musun gerçekten" der. Sanki tişört degil de koyun postu önermişim gibi.
Hiçbir değişiklik ona göre değil. İçi geçmiş bir dede gibi. Tatil planı yaptık örneğin. Videolar izledim nerede ne yenir diye. Not ettim tablo hazırladım. Çok güzel ilginç şeyler buldum. Sonra döndüm baktim ki buna burun kıvırır, bunu yemez, bu mekan hoşuna gitmez. Oysa herkesin sevip yiyeceği şeyler. Bir simit, bir dondurma gibi mesela. Hevesim kaçtı, modum düştü.
Canli muzikli bir mekana gitmedik hiç birlikte. Bir konsere gitmedik. Konsere gitsek eglenmez bile. Hoplayip ziplamaz, şarkıya eşlik etmesi bile mucize. Bir yerde alkol almadık hiç. Neymiş o mekanlari sevmiyormuş. (Pub gibi bir mekandan bahsediyorum pavyon degil
)
Şimdi diyeceksiniz ki bunları evlenmeden önce görmedin mi? Görmedim arkadaşlar. Hayatımın en zor donemiydi, onun da öyle. O benim yaralarıma üfledi ben onun yaralarına. O çukurdan sağ salim çıkalım ne olursa olsun dedik ikimiz de.
Şimdi bakıyorum, o çukurdan çıktık ama yaşlandım sanki. Hayatım elimden kayıyor gibi geliyor. Ömrüm geçiyor ve ben bir şey yapamıyorum gibi. Özgürlüğümü kaybettim. Onun hayatını yaşayan biriyim sanki.
Bu hislerin bir sebebi pandemi de olabilir. Evdeyim 1 seneden fazla süredir. Market dışında bir yere gitmiyorum. Kimseyle görüşmüyorum. Belki ondan özgürlüğümü kaybetmiş gibi hissediyorumdur. Ya da cinselliğin kötü gitmesi beni bu kadar tahammülsüzleştirmiştir. Şu an ayrım yapamıyorum mantıklı düşünemiyorum.
Özetle evlilik beni mutlu etmiyor şu sıralar. Eğlenceli çiftlere imrenerek bakıyorum. Birlikte dans ederek story atan, ayni dilden konuşan, hayattan aynı beklentileri olan, aynı filmleri izleyebilen, aynı kararlarda buluşan çiftler... hepsi gözümde ulaşamayacağım yerlerde. Hayatımı böyle geçirmek istemiyorum. 30 yaşına bile gelmemiş bir dedeyle ömrümü tamamlamak istemiyorum. Istedigim seyler mal mülk para bolluk değil. Ayni sekilde eğlenebilmek istiyorum. Bu en tabi hakkım diye düşünüyorum.
Hep kötü özelliklerini yazmışım gözüme onlar gözüktüğü için ama iyiler de var tabi. Çalışkandır, evine bağlıdır, ailesine ezdirmedi beni hiç. Ailemle de vurmadı. Bana danışmadan bir iş yapmaz. Gözü açıktır, para yönetmeyi bilir, bir bağımlılığı yoktur. Ama sıkılıyorum işte. Orta yaş evliligi gibi hissediyorum. Belki orta yaşlar daha eğlencelidir.
Sizce bu durumlar, bir evliliği bitirmek için yeterli sebepler mi? Bitirmek başka bir çözüm öneriniz varsa onu da okumak isterim.
Şimdiden yorum yazanlara cok tesekkur ederim.
