kendi kendime yetmiyorum artık farkındayım..ne oldu bana nasıl gececek bilmem ama bazen nefes alamadığımı hissediyorum. 2009 yılında evlenip ankaraya yerleştim öncesinde hep istanbuldaydım sanırım biraz fazla aileciyim temmuzda evlendim eylüle kadar özledim diye ağladım ve hop ek atama ile bitlisin bir köyüne öğretmen olarak atandım daha2 aylık evliyken. gitsen bir dert gitmesen bir dert ve eşimi evimi arkamda bırakıp gittim..eşim ankarada ben bitlisteydim.2 seneye yakın ayrı yaşadık mecburen.
2011 şubat ayında eş durumu ile belki bana kızacakasınız ama ankara denilen ömür törpüsü yere geldim..sil baştan başladım yani evliliğime. evet cok şükür artık evimdeydim eşimin yanındaydım ama içimdeki bunalım hiç bitmiyordu. yeni okuluma uyum sürecim ki hala alışamadım evlilik okul ev yemek temizlik derken iyice monotonlaştığımı hissettim evlilik bu değildi biliyordum cunku dillere destan biir aşkla evlenen ve eilvlikleri parmakla gösterilen iki insanın kızıydım ben.. istanbulda zamanım yetmezdi arkadas çevreme eşe dosta şimdi burda kapımı apartman görevlisinden başka kimse çalmıyor
(( o monotonluğa da alışırım belkı ama bu yalnızlık sanki beni çürütüyor hayattan soğuyorum...
geçen hafta annem ve babam geldi gittiler hala ağlıyorum arkalarından.eşimle bir sorunum yok çok şükür ama ev kuşu gibi işten eve. zaten çıksakta avmlerden başka birşey yok ankarada yapacakibr şey bulamıyoruz yada. okulumda herkes yaşça benden çok büyük apartmanımdakiler deseniz selam sabah verdikleri yok. asosyal gibi oldum hatta gibisi fazla asosyalim artık. kendimi işe yaramaz boş hissediyorum. bazen alışverişe çıkıyorum istanbuldayken yalnız cıkmazdım hiç mutlaka bir arkadaşımla giderdim fikir alırdım burda alışveriş yapmaktan nefret eder oldum...
okulum yarım gün 9-3 çalışıyorum sonra eve gelip kendimi işe veriyorum ve artık bunalımın depresyonun dibine vurdum. kendimi nasıl mutlu hissedebilirim ne yapibalirim bu süreç geçer mi.. bana yardım edin...