ben ankaralıyım, üniversite hayatım istanbulda geçti..
o 4 yıl neler çektim bir ben bilirim bir Allah..
hergün ağladım, hergün okulumdan nefret ettim, istanbulu sevemedim çünkü..
halbuki akrabalarım vardı, tanıdıklarım vardı ama olmadı, o istanbulun kalabalığı üzerime üzerime geldi..
ankaranın sessizliğini, sakinliğini hergün özledim..
bu yüzden seni çok iyi anlıyorum, insan doğup büyüdüğü yeri arıyo hep..
ama hareketli bi hayata alışmış bi istanbullu olarak, ankara sana bitlis gibi bile gelebilir
ben istanbula alışamadım çünkü öğrencilik hayatımla sınırlı olduğunu biliyodum,
okul biter bitmez ankarama döneceğimi biliyodum..
ama sen artık ankarada bi yuva kurmuşsun, işin, eşin herşeyin burda..
o yüzden böyle negatiflikleri düşünmek yerine, güzel taraflarını görmeye çalış..
zor biliyorum dediğim gibi bende yaşadım bunları ama hayattan zevk almayı bilmezsek kendi mutsuzluğumuzda boğulur gideriz..
şuan ankarayı bırakıp gitme şansın yok, o zaman burayı nasıl kendin için yaşanılabilir kılarsın bunları düşün..
yoksa üzüldükçe üzülür zehir edersin kendinede eşinede hayatı..