- 2 Ağustos 2014
- 3
- 3
-
- Konu Sahibi RenkliKarides
- #1
Merhaba
Ben 22 yaşındayım. Üniversiteyi geçen sene bitirdim büyük şehre taşındım ve 1 senedir çalışıyorum.
Benim 3,5 yıllık bir ilişkim var. kendisi benden 3 yaş büyük, üniversitede tanıştık ikimiz de aynı şehirde yaşıyoruz, mesleklerimiz aynı.
Elbette bir gelecek düşünüyoruz beraber. O tek başına yaşıyor. Ekonomik özgürlüğünü ele almış durumda. Çok iyi anlaşıyoruz, hayata bakış açımız benzer. Kendisi çok çok iyi bir insan, hakkını vermeliyim. kavgalarda hep alttan alır. sevgi ilgi gibi bir sorunumuz olmadı hiç ilişkide. hatta fazla ilgi sorunum oldu diyebilirim. rahatsız edici derecede kıskançlığı yok. kıyafete karışma, başkalarıyla konuşma meselelerinde vs kısmi lafları oluyor ama benim tahammülüm yok böyle şeylere.
Benim ilişki ilerledikçe ve artık ikimiz de işe başlayıp kendi ayaklarımız üzerinde durmaya başladıkça endişelendiğim konular oldu. Öncelikle maddi meseleler. Benim ailemin durumu ortalamanın biraz üstü diyebilirim belki. ya da şöyle söyleyeyim: bazı standartlarla büyüdüm. çok büyük bir evde çok güvenli bir mahallede büyüdüm. 18'e bastığımdan beri lüks olmasa da beni bir yerden bir yere götürecek bir arabam vardı. ailem kendi imkanlarıyla istediğim çoğu şeyi sağladı, ben de çok çalıştım ama. kendi paramla motor aldım kendime örneğin. Durum böyle ama beraber olduğum kişi ehliyetini 23 yaşında aldı, arabası vs yok şu ekonomik ortamda olma ihtimali de yok zaten. Ailesinin sağladığı yardım çok kısıtlı. bu arada arabası olup olmaması sorun değil, sadece aramızdaki bu eşitsizlik bazı istemsiz tartışmalara yol açabiliyor. Örneğin ben motora biniyorum o binemediği için her yere toplu taşımayla geliyor ve özgürce gezemiyoruz gibi. Ya da arabayla bir yere gittiğimizde sürüşüme laf etse ben çok çok sert çıkışıyorum çünkü onun neredeyse hiç tecrübesi yok.
Bu arada para meselelerinde bana karşı çok çok cömert. cömert olması iyi farkındayım ama parayı elinde tutamıyor mu endişesi beliriyor bir yandan. bu konular seni ilgilendirmez diyebilirsiniz, fakat ileride evlenmeyi düşündüğüm bir insanla ilgili bu gözlemlere dikkat etmeliyim. Çok sorumsuz olduğunu düşünmüyorum, ama sürekli kart kaybetmeler, telefonunun şarjının sürekli çok az olması, anahtarlarını sürekli unutmalar gibi şeyler nedeniyle biraz geriliyorum. Bir de çok fazla söz verip, yerine getiremeyeceği konularda söz verip sözünü tutmuyor ve bu bende güvensizlik yaratıyor. bu konuyu da konuştum ama genelde geçiştiriliyor.
Ben büyük bir şehirde, lüks denilebilecek bir mahallede ortalama koşullarda büyüdüm. O ise çok küçük bir şehirde büyümüş. Hiç küçük şehirde yaşamadığım için bilmiyorum ama bazı konularda mesela sürekli o ne der, bu ne der bakış açısı olduğunu fark ediyorum. Sürekli diğer insanları izlemesi gözlemlemesi bazen rahatsız edici boyutta oluyor (gözleriyle takip ediyor).
Bir yandan da bu kişi şu an benim en yakın arkadaşım oldu. açıkçası bu da beni endişelendiriyor. hayatta iyi ilişkiler kuramamış biriyim. Özellikle kadınlarla arkadaşlık kuramıyorum, erkeklerle kurulan arkadaşlığın sonu da hep aynı biliyorsunuz. Üstelik yeni taşındığım bir şehirdeyim ve bunu eskiden söyleseniz kendime çok şaşırırdım ama bir yalnızlık korkusu sardı beni. Samimi olduğum, zor anlarımda bana yardım edecek bir tek o var. Gerçekten de çok zor anlarımda hep yanımda oldu.
Şunu eklemeliyim: ben şimdi evlilik düşündüğüm için bunları söylemiyorum. Yaşımın çok erken olduğunun farkındayım. Minimum 25 yaştan önce mümkün değil benim için. Yine de çok ciddi sorunlarsa bunlar vakit mi kaybediyorum gibi düşünceler var aklımda.
Bu konuları gözümde büyütüyor muyum sizce?
Ben 22 yaşındayım. Üniversiteyi geçen sene bitirdim büyük şehre taşındım ve 1 senedir çalışıyorum.
Benim 3,5 yıllık bir ilişkim var. kendisi benden 3 yaş büyük, üniversitede tanıştık ikimiz de aynı şehirde yaşıyoruz, mesleklerimiz aynı.
Elbette bir gelecek düşünüyoruz beraber. O tek başına yaşıyor. Ekonomik özgürlüğünü ele almış durumda. Çok iyi anlaşıyoruz, hayata bakış açımız benzer. Kendisi çok çok iyi bir insan, hakkını vermeliyim. kavgalarda hep alttan alır. sevgi ilgi gibi bir sorunumuz olmadı hiç ilişkide. hatta fazla ilgi sorunum oldu diyebilirim. rahatsız edici derecede kıskançlığı yok. kıyafete karışma, başkalarıyla konuşma meselelerinde vs kısmi lafları oluyor ama benim tahammülüm yok böyle şeylere.
Benim ilişki ilerledikçe ve artık ikimiz de işe başlayıp kendi ayaklarımız üzerinde durmaya başladıkça endişelendiğim konular oldu. Öncelikle maddi meseleler. Benim ailemin durumu ortalamanın biraz üstü diyebilirim belki. ya da şöyle söyleyeyim: bazı standartlarla büyüdüm. çok büyük bir evde çok güvenli bir mahallede büyüdüm. 18'e bastığımdan beri lüks olmasa da beni bir yerden bir yere götürecek bir arabam vardı. ailem kendi imkanlarıyla istediğim çoğu şeyi sağladı, ben de çok çalıştım ama. kendi paramla motor aldım kendime örneğin. Durum böyle ama beraber olduğum kişi ehliyetini 23 yaşında aldı, arabası vs yok şu ekonomik ortamda olma ihtimali de yok zaten. Ailesinin sağladığı yardım çok kısıtlı. bu arada arabası olup olmaması sorun değil, sadece aramızdaki bu eşitsizlik bazı istemsiz tartışmalara yol açabiliyor. Örneğin ben motora biniyorum o binemediği için her yere toplu taşımayla geliyor ve özgürce gezemiyoruz gibi. Ya da arabayla bir yere gittiğimizde sürüşüme laf etse ben çok çok sert çıkışıyorum çünkü onun neredeyse hiç tecrübesi yok.
Bu arada para meselelerinde bana karşı çok çok cömert. cömert olması iyi farkındayım ama parayı elinde tutamıyor mu endişesi beliriyor bir yandan. bu konular seni ilgilendirmez diyebilirsiniz, fakat ileride evlenmeyi düşündüğüm bir insanla ilgili bu gözlemlere dikkat etmeliyim. Çok sorumsuz olduğunu düşünmüyorum, ama sürekli kart kaybetmeler, telefonunun şarjının sürekli çok az olması, anahtarlarını sürekli unutmalar gibi şeyler nedeniyle biraz geriliyorum. Bir de çok fazla söz verip, yerine getiremeyeceği konularda söz verip sözünü tutmuyor ve bu bende güvensizlik yaratıyor. bu konuyu da konuştum ama genelde geçiştiriliyor.
Ben büyük bir şehirde, lüks denilebilecek bir mahallede ortalama koşullarda büyüdüm. O ise çok küçük bir şehirde büyümüş. Hiç küçük şehirde yaşamadığım için bilmiyorum ama bazı konularda mesela sürekli o ne der, bu ne der bakış açısı olduğunu fark ediyorum. Sürekli diğer insanları izlemesi gözlemlemesi bazen rahatsız edici boyutta oluyor (gözleriyle takip ediyor).
Bir yandan da bu kişi şu an benim en yakın arkadaşım oldu. açıkçası bu da beni endişelendiriyor. hayatta iyi ilişkiler kuramamış biriyim. Özellikle kadınlarla arkadaşlık kuramıyorum, erkeklerle kurulan arkadaşlığın sonu da hep aynı biliyorsunuz. Üstelik yeni taşındığım bir şehirdeyim ve bunu eskiden söyleseniz kendime çok şaşırırdım ama bir yalnızlık korkusu sardı beni. Samimi olduğum, zor anlarımda bana yardım edecek bir tek o var. Gerçekten de çok zor anlarımda hep yanımda oldu.
Şunu eklemeliyim: ben şimdi evlilik düşündüğüm için bunları söylemiyorum. Yaşımın çok erken olduğunun farkındayım. Minimum 25 yaştan önce mümkün değil benim için. Yine de çok ciddi sorunlarsa bunlar vakit mi kaybediyorum gibi düşünceler var aklımda.
Bu konuları gözümde büyütüyor muyum sizce?