Ben bırakılmaması taraftarıyım.
Zamanında bıraktım ama, evliliğin ilk 1,5 senesi falan çalışmadım. Eşimle ortak kararımızdı. Bunu sonrasında salaklık, toyluk, şımarıklık olarak nitelendirdik çok pişman olup
Çoluğumuz çocuğumuz da yoktu o zamanlar yani nasıl bir akıl tutulması yaşadık belli değil.
Şimdi gelirim olmadan yaşayamam diyorum. Evet eşimin geliri benimkinden yüksek, evet hesabımız ortak, ticaret yapan adam kazancını benim hesabıma aktarır, yatırımlar birikimler vadeli hesaplar hep benim adımadır. Güvence dersen, var. Allah korusun bir şey olsa, 8-10 sene standardımı düşürmeden idare ederim ama çalışmaya devam.
Doğumum var 2 hafta sonra, ara vermeyi düşünmüyorum işe. Kendi işimiz, ben olmasam 3 farklı eleman alınması gerekecek. Onun yerine evi çekip çevirecek abla ile devam edeceğiz, yenidoğan ve büyüğün bakımı zaten eşit olarak eşimle bende olacak. Hatta konuşuyoruz, büyük kızım bana çok düşkün diye yenidoğan daha çok kocamda olacak muhtemelen. Eve bebekle ve çocukla kapanmak bana da iyi gelmez.
Ben olmasam bizim işimiz bu günlere gelmezdi. Keza eşim olmasa da gelmezdi. Bunu riske edemem.
Bir akrabam var mesela. Yeni evlendi. 30 yaşından büyük, hiç çalışmamış. Kocasının aylık 15 bin kredi ve kredi kartı ödemesi, 10 bin kirası var. Maaşı 27 mi ne olacakmış işte zamla beraber. Asla çalışmak gündeminde yok. Kendi bilir, soğan ekmek bile yemeye yetmez diye dilimin ucuna geliyor ama söylemiyorum çünkü bana ne.
Bazı kadınlar kendini çalışmaya layık görmüyor. Çalışmayı aşağılık bir durum gibi algılıyor. Valla kendileri bilirler.
