Ya ben sizi çok iyi anlıyorum. Hak da veriyorum.
Ama ailesime evine vakit ayıramadığı için bu kadar dertlenen erkek yok gibi bir şey. Benim eşim de benden çok daha fazla çalışıyor. Ama bunu çok normal görüyor. Çok sık olmasa da bazen o gelene kadar oğlumuz uyumuş oluyor. Aynısı hatta çok daha azi bir anne için geçerli olunca işler neden bu kadar karmasiklasiyor. Ne güzel eşinizin izni çokmuş, sizin yoğunluğunuzu telafi etsin işte.
Çocuğunuz 3-4 yaşını geçti ise artık babası da onun birincil ebeveyni olabilir. Neden olmasın ki?
Yani dünya hali bu, bizim başımıza bir şey gelse bu çocuklara babaları bakmayacak mi? Öyle görünüyor ki anane/babaanneye bırakılacak çoğu durumda. Peki babaya bir şey olsa anne bırakır mı çocuğunu aynı şekilde?
Eşiniz bugün tüm iyi niyetiyle işi bırak, dinlen diyor size. Samimi de olabilir. Ama bunun 30 yıl böyle süreceğinin garantisi var mı?
Hasta olmayacağının, vefat etmeyeceğini (Allah korusun) garantisi var mı?
Çok yorulan elbette ara versin, daha rahat çalışma koşullarının yolunu araştırsın. Ama çok yorulunca ilk seçenek işimizi bırakmayı düşünmek mi olmalı? Yoksa hem ev içindeki bireylerden, hem ücrete mukabil profesyonellerin destek taleplerini mı artirmalıyız? Bunu iyi değerlendirmek gerekiyor.
Çalışma hayatından kopmak bir kadın için büyük bir kazanımı kaybetmektir ban göre.
Umarım herkes kendi seçtiği yolda mutlu, huzurlu olur