kişisel gözlemim ve deneyimim bana ebeveyn çocuk ilişkisinde koşulsuz sevgi duyan tarafın çocuklar olduğunu düşündürtüyor. şefkat, merhamet, kıyamama, vefa, saygı, boyun eğme, gönlünü hoş tutma, kopamama... ne varsa çocukta ve ebeveyne yönelik sanki. ebeveyn bir kaş çatması, bir uyarı nidasıyla hizaya çekerken yavrusunu; yavrunun da kuzuluktan ve bir koynun (güven duyduğu) sıcaklığından başka arzusu yok gibi. ilk gençlikte ben de annemin gözündeki ışıltıyı takip ederek kendimi ve çevremi sürekli değiştirip dönüştürürdüm, bir oyun hamuruydu ben dediğim şey ve çevrelediğim alan, annemin arzu ve hoşlantısına göre yoğurup şekil verirdim ve keyif de alırdım bu oyundan, haberim yoktu kollarımın nasıl bitap düştüğünden hatta verdiğim şekiller beklentiyi karşılamadığında neyi nasıl geri çevireceğimi şaşırdığım telaş anlarımın kalp yorgunluğundan. sonra geçti toyluk, nasıl olduysa içimde ben diyebileceğim bir özerklik buldum sonra kendi arzu ve hoşlantılarımla kurduğum hayat oyununda gözümdeki ışıltı neyin benim için doğru olduğunu göz önüne serdi. kendi oyununuza dalın, başka türlü keyfi nasıl çıkar bu hayatın? bir uzmandan yardım almaktan çekinmeyin, iyi gelecektir. iyi şanslar.