- 17 Nisan 2011
- 2.129
- 266
Sağolun kızlar moral verdiniz gerçekten.Ne kadar spor yaparsam yapayım yerleşmiş kökleşmiş yağlar yok olmuyo malesef benim sağlıklı beslenmeyi öğrenmem gerek.İnanın yediklerimi yazsam buraya ağzınız açık kalır yani.Karnım doysa gözüm doymuyo şimdi neskafemi aldım yanında da bitter çikolata tatlıya aşırı zaafım var.Hani o kadar yemek düşkünü de değilim.Gün içinde o kadar yemek de yemiyorum ama can sıkıntısını hep atıştırarak gideriyorum.Dün akşam ıspanak yemeği vardı ekmekle bi güzel yedim arkasından çayla kandil simidini yedim gözüm doymadı gofret yedim üstünede kiraz yedik öyle işte ağzım boş durmuyndan sonra sporla yaktığım yağların iki katını geri alıyorum ve hiç bi sonuç elde edemiyorum.
Bunun nedeninide tahmin edebiliyorum ve kısaca anlatmak istiyorum gerçek açlıkla duygusal açlığı anlamak ve bilmek lazım.Ortaokul yıllarımdan bu yana tombul ki bana göre kısa boyluyum ondan kilom az da olsa şişman görünüyorum.Annemin baskıcı olması tabi oda haklı ortam kötü napsın korumak için beni çok sık boğaz ederdi annemle pek anlaşamazdım babamla iyi anlaşırdım sevgi eksikliğinden kaynaklanan bi durum yani ben tamamen psikolojik nedenlere bağlıyorum bunun başka açıklamasınıda bulamıyorum açıkçası.Bu sevgi yoksunluğu bide annemin kilolusun az ye biraz kimse seni beğenmeyecek evde kalacan bak kıyafetlerde olmuyo vs gibi daha çok söylemleri bende kendini beğenmemeye,komlekse kapılmama,sosyalleşmemeye sebep oldu.Arkadaşlarımdan uzaktım hep,dışarıya çıkmak istemezdim çünkü kıyafet bulamazdım gerçekten fazlasıyla yaşadım tüm olumsuzlukları.Halbuki güzel bi kızdım uzun belime kadar uzanan gür saçlarım ve dikkat çeken bi halim vardı.İşte o en güzel yıllarımı böyle mutsuz geçirdim.Arkasından yine mutsuz sorunlarla sıkıntılarla dolu bi evlilik hayatım ve yanında sürekli huysuz yaramaz ağlayan zırlayan hiperaktif çocuklarım.Ve yine kilolarımla ettiğim mücadelelerim.Her defasında deli gibi spor yapmama rağmen iştahımı kesmek için her türlü yolları deneme çalışmalarım ve bugünkü durum hala sonuç sıfır.
Bu kadar çabaya mücadeleme rağmen yine ayakta kalma çabalarım inancım sabrım azmim ve istekli olmam.Kolay kolay pes etmemeye çalışsamda direncimi gücümü kaybediyorum.Tekrar bi umut yeniden diriliyorum canlanıyorum ama gerçekten yorulduğumu hissediyorum.Kendimi iyileştirmeye çalışıyorum ruhende bedenende sonra bir bakıyorum hala aynı yerde sayıklayıp duruyorum.Ufacıkta olsa ilerlediğimi görsem o heyecanla tekrar dört elle sarılıcam vazgeçmeden ilerleyecem ama yok işte.Kusura bakmayın kızlar doldum artık bi şekilde içimdeki öfkeyi siniri bastırılmış duygularımı atmam gerekti.Ben herkese umut olmaya çalışıyorum nerdeyse psikilojik doktoru bile yapabilirim o kadar yani ama kendime bişey yapamıyorum.Kendim için bişeyler yapmak istiyorum kendimi sevmek mutlu etmek nefes aldığımı hissetmek bana kaybettirdikleri yaşama sevincimi coşkumu heyecanımı yeniden kazanmak istiyorum.İçimi döktüm nihayet belki burası yeri değildi ama bunu paylaşmam gerekti.
Bunun nedeninide tahmin edebiliyorum ve kısaca anlatmak istiyorum gerçek açlıkla duygusal açlığı anlamak ve bilmek lazım.Ortaokul yıllarımdan bu yana tombul ki bana göre kısa boyluyum ondan kilom az da olsa şişman görünüyorum.Annemin baskıcı olması tabi oda haklı ortam kötü napsın korumak için beni çok sık boğaz ederdi annemle pek anlaşamazdım babamla iyi anlaşırdım sevgi eksikliğinden kaynaklanan bi durum yani ben tamamen psikolojik nedenlere bağlıyorum bunun başka açıklamasınıda bulamıyorum açıkçası.Bu sevgi yoksunluğu bide annemin kilolusun az ye biraz kimse seni beğenmeyecek evde kalacan bak kıyafetlerde olmuyo vs gibi daha çok söylemleri bende kendini beğenmemeye,komlekse kapılmama,sosyalleşmemeye sebep oldu.Arkadaşlarımdan uzaktım hep,dışarıya çıkmak istemezdim çünkü kıyafet bulamazdım gerçekten fazlasıyla yaşadım tüm olumsuzlukları.Halbuki güzel bi kızdım uzun belime kadar uzanan gür saçlarım ve dikkat çeken bi halim vardı.İşte o en güzel yıllarımı böyle mutsuz geçirdim.Arkasından yine mutsuz sorunlarla sıkıntılarla dolu bi evlilik hayatım ve yanında sürekli huysuz yaramaz ağlayan zırlayan hiperaktif çocuklarım.Ve yine kilolarımla ettiğim mücadelelerim.Her defasında deli gibi spor yapmama rağmen iştahımı kesmek için her türlü yolları deneme çalışmalarım ve bugünkü durum hala sonuç sıfır.
Bu kadar çabaya mücadeleme rağmen yine ayakta kalma çabalarım inancım sabrım azmim ve istekli olmam.Kolay kolay pes etmemeye çalışsamda direncimi gücümü kaybediyorum.Tekrar bi umut yeniden diriliyorum canlanıyorum ama gerçekten yorulduğumu hissediyorum.Kendimi iyileştirmeye çalışıyorum ruhende bedenende sonra bir bakıyorum hala aynı yerde sayıklayıp duruyorum.Ufacıkta olsa ilerlediğimi görsem o heyecanla tekrar dört elle sarılıcam vazgeçmeden ilerleyecem ama yok işte.Kusura bakmayın kızlar doldum artık bi şekilde içimdeki öfkeyi siniri bastırılmış duygularımı atmam gerekti.Ben herkese umut olmaya çalışıyorum nerdeyse psikilojik doktoru bile yapabilirim o kadar yani ama kendime bişey yapamıyorum.Kendim için bişeyler yapmak istiyorum kendimi sevmek mutlu etmek nefes aldığımı hissetmek bana kaybettirdikleri yaşama sevincimi coşkumu heyecanımı yeniden kazanmak istiyorum.İçimi döktüm nihayet belki burası yeri değildi ama bunu paylaşmam gerekti.