Selamlar.
Uzun süredir depresyonda olduğumu hissediyordum. Okul bitti atanamadım ve iş bulamadım 3 senedir. 3 senedir görüştüğüm biri vardı ve iş nedenlerinden dolayı evlenemiyorduk. Aslında her şey birikti sanırım. Dün de ilişkim bitti..
Biz evliliğe şuan hazır değildik ve aileler öğrenince çok sıkıntı yaşadık. Yaşayanlar bilir eğer önünüzde evlilik yoksa ailelerin bilmesi tam kabustu. Sürekli laf sokmalar, sürekli strese sokmalar vs vs. (az çok anlarsınız aileler bilince ne denli sıkıntılar çıkar)
Sanırım ikimizde çok yıprandık ve çok yorulduk bu süreçte. Bir dönem ailem çok konuşunca, biz istemiyoruz vs diyince ben çok bunaldım, psikolojim bozuldu 3 ay önce ve bunu ona fazlasıyla yansıttım.ağlama krizlerim tuttu, tansiyonum sürekli düşmeye başladı, yüzüm sürekli sararmaya başladı, iştahım kapandı kötü bir dönemden geçtim ailem ile sevgilim arasında kaldım ve kaldıramadım bu durumu sanırım. Şimdi yavaş yavaş düzeldim, artık kimseyi takmamayı öğrendim, umut etmeyi öğrendim. Elbette düzelecek dedim ben de atanacsğım dedim, güzel günlerimiz olacak dedim. Kısacası çeki düzen verdim kendime. Fakat erkek arkadaşım hem iyi bir iş bulamamaktan dolayı, atanamaktan dolayı, hem benim ailemin istememesinden dolayı bu kez o kötü bir döneme girdi. Benim ailemden dolayı, onun ailesi de istememeye başladı ve ona istemediklerini söylemiş. Bir de o mesele eklendi.
Dün artık dayanamadığını söyledi, hem iyi bir işim yok seni üzüyorum, hem ailelerimiz istemiyor, ben artık dayanamıyorum diyip ayrılmak istediğini söyledi. Ben ne kadar düzelecek, ben üzülmüyorum desem de, yeterki yanımda ol her şey hallolur desem de fikrinden vazgeçiremedim. Sevgisinden şüphem yok çünkü ağlaya ağlaya söyledi bunları. Her gece ağlıyorum sen üzülüyorsun diye dedi. Oluru yok boşuna çırpınıyoruz dedi. Şimdi üzülürüz geçer ama devam edersek bir ömür üzülürsün dedi. Ailesi sözde, benim ailem istemiyor diye istemediğini söylemiş ama bana sorarsanız asıl nedeni onlara uyumamam. Ailesi muhafazakar ve sanırım benim öyle olamayacağımı öğrenince istememeye başladılar. Ben öyle düşünüyorum yani.
Ailem istemiyorum derken diretiyor mu diye sorarsanız hayır, kendin bilirsin dediler, yumuşwdılar son zamanlarda da işiniz olsun biz arkanızdayız dediler annem babam. Ama istemedikleri dönem sevgilim çok yıprandı ve hiçbir şekilde unutamadı o dönemi.
Çok uzattım kusura bakmayın, çok acı çekiyorum. Gecede yazdım her şey düzelecek dedim, her şey halledilir dedim. Ama fayda etmedi. Aileler arasında sıkışıp kalmış hissediyor ve evlenirsek her şey daha berbat olacak diye düşünüyor. Belki de haklı. Günlerce bende bu ihtimali düşündüm çünkü, daha kötü olcak dedim. Ama biz birbirimizi çok temiz sevdik bu 3 senede 1 gün bile ayrı kalmadık, kötü söz söylemedik birbirimize, sevmenin hakkını verdik. O yüzden kabullenemiyorum canım çok yanıyor, sürekli telefona bakıyorum belki yazmıştır diye. Hikaye atmıştım akşam, ona bakmış sadece. Numarasını silemiyorum. Dolabımda ona ait birçok şey var, ne açıp bakabiliyorum ne de atabiliyorum. Fotoğraflar, mektuplar, şiirler, kıyafetler, saç telleri, birlikte gittiğimiz müzelerin biletleri bile. Ne bakabiliyorum ne de atabiliyorum.
Zaten depresyondaydım, ama en azından o var diyip bazen kendime gelebiliyordum. Şimdi neye tutunacsğımı bilmiyorum.
Uzun süredir depresyonda olduğumu hissediyordum. Okul bitti atanamadım ve iş bulamadım 3 senedir. 3 senedir görüştüğüm biri vardı ve iş nedenlerinden dolayı evlenemiyorduk. Aslında her şey birikti sanırım. Dün de ilişkim bitti..
Biz evliliğe şuan hazır değildik ve aileler öğrenince çok sıkıntı yaşadık. Yaşayanlar bilir eğer önünüzde evlilik yoksa ailelerin bilmesi tam kabustu. Sürekli laf sokmalar, sürekli strese sokmalar vs vs. (az çok anlarsınız aileler bilince ne denli sıkıntılar çıkar)
Sanırım ikimizde çok yıprandık ve çok yorulduk bu süreçte. Bir dönem ailem çok konuşunca, biz istemiyoruz vs diyince ben çok bunaldım, psikolojim bozuldu 3 ay önce ve bunu ona fazlasıyla yansıttım.ağlama krizlerim tuttu, tansiyonum sürekli düşmeye başladı, yüzüm sürekli sararmaya başladı, iştahım kapandı kötü bir dönemden geçtim ailem ile sevgilim arasında kaldım ve kaldıramadım bu durumu sanırım. Şimdi yavaş yavaş düzeldim, artık kimseyi takmamayı öğrendim, umut etmeyi öğrendim. Elbette düzelecek dedim ben de atanacsğım dedim, güzel günlerimiz olacak dedim. Kısacası çeki düzen verdim kendime. Fakat erkek arkadaşım hem iyi bir iş bulamamaktan dolayı, atanamaktan dolayı, hem benim ailemin istememesinden dolayı bu kez o kötü bir döneme girdi. Benim ailemden dolayı, onun ailesi de istememeye başladı ve ona istemediklerini söylemiş. Bir de o mesele eklendi.
Dün artık dayanamadığını söyledi, hem iyi bir işim yok seni üzüyorum, hem ailelerimiz istemiyor, ben artık dayanamıyorum diyip ayrılmak istediğini söyledi. Ben ne kadar düzelecek, ben üzülmüyorum desem de, yeterki yanımda ol her şey hallolur desem de fikrinden vazgeçiremedim. Sevgisinden şüphem yok çünkü ağlaya ağlaya söyledi bunları. Her gece ağlıyorum sen üzülüyorsun diye dedi. Oluru yok boşuna çırpınıyoruz dedi. Şimdi üzülürüz geçer ama devam edersek bir ömür üzülürsün dedi. Ailesi sözde, benim ailem istemiyor diye istemediğini söylemiş ama bana sorarsanız asıl nedeni onlara uyumamam. Ailesi muhafazakar ve sanırım benim öyle olamayacağımı öğrenince istememeye başladılar. Ben öyle düşünüyorum yani.
Ailem istemiyorum derken diretiyor mu diye sorarsanız hayır, kendin bilirsin dediler, yumuşwdılar son zamanlarda da işiniz olsun biz arkanızdayız dediler annem babam. Ama istemedikleri dönem sevgilim çok yıprandı ve hiçbir şekilde unutamadı o dönemi.
Çok uzattım kusura bakmayın, çok acı çekiyorum. Gecede yazdım her şey düzelecek dedim, her şey halledilir dedim. Ama fayda etmedi. Aileler arasında sıkışıp kalmış hissediyor ve evlenirsek her şey daha berbat olacak diye düşünüyor. Belki de haklı. Günlerce bende bu ihtimali düşündüm çünkü, daha kötü olcak dedim. Ama biz birbirimizi çok temiz sevdik bu 3 senede 1 gün bile ayrı kalmadık, kötü söz söylemedik birbirimize, sevmenin hakkını verdik. O yüzden kabullenemiyorum canım çok yanıyor, sürekli telefona bakıyorum belki yazmıştır diye. Hikaye atmıştım akşam, ona bakmış sadece. Numarasını silemiyorum. Dolabımda ona ait birçok şey var, ne açıp bakabiliyorum ne de atabiliyorum. Fotoğraflar, mektuplar, şiirler, kıyafetler, saç telleri, birlikte gittiğimiz müzelerin biletleri bile. Ne bakabiliyorum ne de atabiliyorum.
Zaten depresyondaydım, ama en azından o var diyip bazen kendime gelebiliyordum. Şimdi neye tutunacsğımı bilmiyorum.