Üç yıl boyunca boşanmaktan ondan ve ailesinden kurtulmaktan başka bir şey dusunmedim sanki düşmana esir düşmüştüm esir hayatı yaşıyordum.Ha böyle deyince döven söven eziyet eden bir adam düşünmeyin.Tam tersine o kadar umrunda değildim ki eve bile ugramazdi uğradığı zamanlarda da minimum iletişim ben zaten benimle ilgilensin istemiyordum çocuğa baksın sorumluluk alsın bendn uzak dursundu.Konustugumuz nadir zamanlarda da kavga ederdik ki aslında çok muhabbetliydik sabahlara kadar konuşurduk zeki entelektüel bir adamdı her konudan konusabilirdik ama en son ben nefes almasına bile gıcık oluyordum
Özet geçmek gerekirse aradaki sevgi bağı cozulmusse ne yapsan boş ben bunları yaşadım ve bosaninca hiç üzülmedim o yüzden ama depresyona giren atlatamayan keşke diyen çok ama sen onlardan olacaksın gibi geldi çünkü somut bir sorun yokn bnce biraz daha yapıcı olabilirsin ha ona rağmen duzelmiyorsa yapacak bir şey yok