- 11 Mayıs 2017
- 3.451
- 1.922
-
- Konu Sahibi garipbirhayat
- #1
Bugün öylesine canımı sıkan bir olay yaşadım ki.. Burada hep okurdum,boşanan kadınlara karşı çevrenin önyargısını.. kimseyi asla kınamadım da,olabilir her insanın başına gelebilir şeyler. Esasen boşanma sürecinde bana da bu tarz imalar olacak mı diye korkuyordum ki,oldu da..
Çocukluğumdan beri çok samimi olduğum,birlikte kamplara,yaz okullarına gittiğimiz,kurslara katıldığımız,yaşadığım şehre kilometrelerce uzak bir ilde düğünü olmasına rağmen uykusuz kala kala yorgun argın düğününe gittiğim, fakat kendisinden aynı özveriyi göremediğim insan,kardeşim dediğim arkadaşımdan bugün öyle bir şey işittim ki.
Bugün kendisini aradım.Bayağıdır görüşmüyoruz yüz yüze..
Kendisinin bana boşandığımdan beri farklı tavırları vardı. Bana karşı davranışları,yaklaşımı değişmişti.. Ben hassas,alınganım belki de,içinde bulunduğum durumdan diye ona değil kendime yordum bu durumu.. Yanlış düşünüyorsun 1var1yok dedim kendime.
Ve uzun zamandır çağrılarıma geri dönüş yapılmayıp,mesajlarıma kısa kısa konuşmak istemezcesine cevap veren arkadaşıma bugün tekrar yüzsüzce yazdım ...
İş çıkışı dedim. Bir şeyler yapalım,Bir şeyler içelim mi bir kafede, uzun zamandır vakit geçiremedik dedim..
Bana dediği aynen '1var1yok, sen boşandın artık dedi.. ee dedim.. ee si artık seninle görüşmek istemiyorum' dedi....
Öylece kaldım. Sadece peki dedim ve kapattım telefonu..
Öyle üzüldüm ki. Uzun zamandır hissettiğim şeyler yanlış değilmiş. Benim yersiz alınganlıklarım değilmiş.
Boşanınca ne oluyordu ?
Çocukluğumuz bir arada geçti,beni yıllardır tanıyordu.Benim ne karakterde bir insan olduğumu,erkek meraklısı bir insan olmadığımı biliyordu...
Biliyorum.. Bundan sonra böyle insanlar hayatımın her döneminde karşıma çıkacak. Ama buna hazır değildim ya.Dışardan yeni tanıdığım herhangi biri yapsın bunu koymaz bana,ama en en sevdiğim kardeşim gördüğüm insan yaptı bunu....
O kadar üzüldüm ki...
Teşekkür edrim,ve kelime hatalarından dolayı kusura bakmayın..
Çocukluğumdan beri çok samimi olduğum,birlikte kamplara,yaz okullarına gittiğimiz,kurslara katıldığımız,yaşadığım şehre kilometrelerce uzak bir ilde düğünü olmasına rağmen uykusuz kala kala yorgun argın düğününe gittiğim, fakat kendisinden aynı özveriyi göremediğim insan,kardeşim dediğim arkadaşımdan bugün öyle bir şey işittim ki.
Bugün kendisini aradım.Bayağıdır görüşmüyoruz yüz yüze..
Kendisinin bana boşandığımdan beri farklı tavırları vardı. Bana karşı davranışları,yaklaşımı değişmişti.. Ben hassas,alınganım belki de,içinde bulunduğum durumdan diye ona değil kendime yordum bu durumu.. Yanlış düşünüyorsun 1var1yok dedim kendime.
Ve uzun zamandır çağrılarıma geri dönüş yapılmayıp,mesajlarıma kısa kısa konuşmak istemezcesine cevap veren arkadaşıma bugün tekrar yüzsüzce yazdım ...
İş çıkışı dedim. Bir şeyler yapalım,Bir şeyler içelim mi bir kafede, uzun zamandır vakit geçiremedik dedim..
Bana dediği aynen '1var1yok, sen boşandın artık dedi.. ee dedim.. ee si artık seninle görüşmek istemiyorum' dedi....
Öylece kaldım. Sadece peki dedim ve kapattım telefonu..
Öyle üzüldüm ki. Uzun zamandır hissettiğim şeyler yanlış değilmiş. Benim yersiz alınganlıklarım değilmiş.
Boşanınca ne oluyordu ?
Çocukluğumuz bir arada geçti,beni yıllardır tanıyordu.Benim ne karakterde bir insan olduğumu,erkek meraklısı bir insan olmadığımı biliyordu...
Biliyorum.. Bundan sonra böyle insanlar hayatımın her döneminde karşıma çıkacak. Ama buna hazır değildim ya.Dışardan yeni tanıdığım herhangi biri yapsın bunu koymaz bana,ama en en sevdiğim kardeşim gördüğüm insan yaptı bunu....
O kadar üzüldüm ki...
Teşekkür edrim,ve kelime hatalarından dolayı kusura bakmayın..