Merhaba, burada yeniyim ama bilenlerden fikir almayı çok istiyorum. Eşimle 12 senedir ilişkimiz var 6 senedir de evliyiz. 3 yaşında bir kızımız var. Tüm herkes söylediği halde çok sevdiğim için göze alip evlendim. Ama kendisi öfke sorunu yaşıyor. Surekli her yerde insan icinde bağırıyor, üzerime yürüyor. Anında ofkeleniyor ve hemen geçiyor. Siniri geçtiğinde yüzüm bozuk olursa yine bana bağırıyor. Bir döngü yani. Hic fiziksel siddet olmadi ama esyalara zarar veriyor, kirip dokuyor. Bir de psikolojik siddet hat safa da, deli oldugumu ve tedaviye ihtiyacim oldugunu falan soyluyor. Aşırı kıskanç, beni surekli baskalariyla kiyasliyor, anneligimi ve kadinligimi surekli elestiriyor, kendi dediğinden başka bir şeyi kabul etmiyor, cok ilgisiz, telefon bagimlisi birisi. Ne zaman sohbet etmek istesek en fazla 5 dakika sonra kavgaya dönüyor, herseyde benim soyledigimin zittini savunuyor, hem calisip hem evin herseyini ben yapiyorum, cakilacak civiye kadar. Zamanla bu tutarsız davranışlarıyla hem psikolojim bozuldu hemde ozguven kaybettim. İnsanlarla konuşmak istemiyorum, eskisi gibi gülemiyorum. Çok mutsuzum ve yorgunum. Neredeyse 2 senedir aklımda hep boşanmak vardi. Son kavgamızdan sonra onu ikna ettim ve bu hafta anlasmali boşanma davamız var ama tedirginim. Çok yalvarıyor, ben sensiz mutlu olamam falan diyor, sirf ben cok istedim diye anlasmali protokolü imzaladi, oyle beni düşünüyor ama bi yandan da beni bitiriyor, anlayamiyorum ne hissettiğini bile cok tuhaf birisi. Her kavga da bosanalim bitsin bu diyip sabah özür dileyerek uyanıyor. Aile terapistine gidelim diyor ama istemiyorum, onunla artik cokk mutlu olacagimi bilsem de istemiyorum. Herseyim gitti, ben bambaşka bir insan oldum. Mahvoldum bu döngüde. Onu artık sevmiyorum eminim ama neden böyle hissediyorum ki? Baba evine döneceğim için mi yoksa onu özleme ihtimalim mi bilmiyorum. Çalışıyorum maaşım var ancak günümüz şartlarında tek başıma eve ayrılmam suan için mümkün değil. Kizimla zaten 2 kisilik bir hayatimiz var, beraber gezer beraber yer iceriz. O hep calisiyor hep cok yogun ve yorgun. Cocugun hic biseyini bilmez, tek hareketinde onada bagirmaya baslar falan. Kizimda pek sormaz nerde diye ama sorunca vicdan yapiyorum cok, benim yuzumden babasindan uzak kalacak gibi hissediyorum. Size sormak istiyorum, hissettiğim bu tuhaf şey normal mi, lütfen kafamın rahatlamasi için bana yardim edin