Eski konularınızı okumadım, okumayacağım da çünkü madem eskiyi geçip bugün berabersiniz benim içinde eskiyi bilmenin anlamı yok. Bu farklı dünyalara ait olma durumu evlenmeden öncede vardı değil mi ? Bilerek evlendiniz, bir de bebeğiniz oldu, sizi incitmek istemiyorum, inanın maksadım bu değil ancak boşanmış bir çiftin çocuğuyum, çareler tükenmeden boşanmak bana sorumsuzluk gibi geliyor. Şu yaşadığınız olayda eşiniz haklı mesela, ayrı gayrı bayram olmaz o bir yana, eşiniz gelmeden dönüp onu karşılasaydınız bu tatsızlığı yaşamayacaktınız. Bu ataerkillik , eşe itaat falan değildir sadece insanlıktır, kendinizi modern dünyanın özgür kızı hikayesiyle kandırmayın, öyle bir dünya yok, evlilik birlikte yaşamak ve bunun içinde özgürlük yok gerçek bu.
Çocuk açısından bakarsak, ben bugün 40 yaşında bir insan olarak anneminde babamın da hatalarını biliyorum, boşanmaları onlar için en doğrusuydu ama bugün baktığımda sırf sizin gibi ayrı dünyaların insanı olan iki kişinin bir araya gelip dört çocuk yapacak kadar sorumsuz olduklarını görebiliyorum. Egoları yüzünden bize çok şey yaşattılar, annem tam bir anadolu kadınıydı, bize kol kanat gerdi, bu boya getirdi, emeği hakkı çoktur, hep de haklı görmüşümdür annemi ama bu musalla taşında babama sarılıp gömülmeden beş dakika daha koklayayım diye verdiğim çabayı değiştirmiyor. Bu farklılıklar ben doğmadan düşünülmeliydi, ondan sonraki aşamalarda annemde babamda uyuşmanın yolunu bulmalıydı. Bir evlilikte şiddet, aldatma, kumar, uyuşturucu vs... yoksa boşanmak en son çare olmalı, canımlı cicimli evlenip, bir de çocuk yapan insanlar yani bir dönem pekala anlaşabilmiş insanlar her yolu denemeden mahkeme kapısına gitmemeli diye düşünüyorum ya da hissediyorum bilemiyorum annemde babam da öldüler ama ben hala ikisinin bir arada olduğu aile resimlerine bakıyorum, elimde değil onları ayrı düşünmek. Dünyanın sonumu boşanmak tabi ki değil sadece çocuğun duyguları böyle işte....
