- 19 Temmuz 2014
- 18
- 4
-
- Konu Sahibi kamikaze86
- #1
Iyi geceler herkese...
bir icimi dökebilmem ümidiyle buraya yeni üye oldum. Artik öyle bir noktaya geldim ki, inanin kimseye icimi acamadim simdiye kadar, ailem disinda... zaten suan ailemin yanindayim.... Az önce baska bi yere daha yazdim ama önce yorumun kontrol edilmesi gerekiyomuss... ama belki bazi gece kuslari suan uyaniktir, bi yorum yaparlar, belki burda yazdiklarim daha cabuk iletilir diye, burayada yazmak istiyorum.... Bastan söyleyeyim, bazilariniz, ne kadar aptal oldugumu düsünecekler kesin, haklisiniz ne diyeyim :) ....
Iyi geceler,
bir yerlere icimi döküp ve eger varsa tavsiyelerinizi, benzer tecrübeleriniz varsa, onlari ögrenmek icin yazmak istedim... Biraz uzun olacak ama dedigim gibi, biraz icimi dökmem lazim...
Ben neredeyse 3 yillik evliyim ve iki yasinda bir kizim var. Kendim yurt disinda büyüdüm, okudum, tahsil gördüm ve esim ise Türkiye de büyüdü ve yasadi. Evlilikten sonra yurt disina geldi. Aramizda egitim ve sosyoekonomik farkliliklar olmasina ragmen, ve benim ailem karsi ciktigi halde, birbirimizi sevdigimiz icin, zorda olsa ailemi ikna ederek, evlendik.
Esimi ilk tanidigimda, beni her konuda anlayacak, ve beni her seklimle sevip kabullenecek birini buldugumu düsünmüstüm. Ikimizin de hayattaki beklentisi samimi sevgi ve sicak bir yuva kurmakti. Esimin ailesi, kendisine maddi durumlari yüzünden zamaninda hic bi konuda destek olamadigi gibi, sevgi, sefkat ve egitiminide saglayamamis, kendisi sürekli calismis ve ailesinden cogu zaman uzakta yasamis. Herzaman bu sevgi eksikliginin acisini cektigini söyler bana. Benim ailem tam tersine, buraya geldikleri zaman cocuklari icin calisip cabalayip, onlari okutmak icin ugrasan bi aileydi. Sadece okutmak degil, ahlak ve terbiye acisindan da burdaki bir cok gurbetci aileden daha fazla özen gösterdiler. Nitekim ben de kardeslerim de zor sartlara ragmen cok güzel egitim aldik ve herkes tarafindan örnek olarak gösterildik daima. Yanliz ben, evin en büyük kizi olarak, herzaman ailemin zor zamanlarina sahit oldum, cocuk yasta benimde üzerime cok sorumluluk yüklendi, ayrica artik kardeslerime ikinci bir anne veya büyük ve sorumlu bir abla oldugum icin, herzaman vazifelerim vardi ve birseyi yapamadigimda, sorumluluk bende oldugu icin cezasini da ben cekerdim. Bu konuda ailemi anlayisla karsiliyorum. Ailem sevgi dolu ve samimidir, ama bunu hicbizaman dilleriyle ifade edemediler. Nedendir bilmem. Bense tam tersi, pembe gözlük takan, melankolik, sevgiye cok ac bir cocuktum. Ergenlige girdim daha beter oldu bu his. Biraz da öz güveni eksik bir kizdim. Herkesi kendimden güzel ve cekici bulurdum. Aslinda hala bu öz güven eksikligi altinda eziliyorum bazen. Ama insanlar beni cok severdi, herkesin kalbini sözlerimle degil ama, yaptiklarimla ve icraatlerimle kazanan biri oldum.
Herneyse. Esimle tanistik, evlenme sürecimiz cok zor gecti... Daha önce hayal ettigim hic birsey diledigim gibi olmadi, ne dügünüm, ne evim, hic birsey. Ama o zamanlar bunlari problem yapmadim, ailemin kabul etmesi bana yetmisti. Genel olarak mütevazi bir insanim cünkü. Birinin beni böyle sevmesi ve deger vermesi benim icin herseye bedeldi. Hemen ardindan hamile kaldim. Bu arada benim üniversite egitimim hala devam ediyordu... Esim evlilikten dolayi tekrar Türkiyeden vizeye basvurmasi gerekiyordu. Ayrica evlendigimizde baska bi sehirde yasiyordum, ailemden uzakta.... Esimin kendisinin ve ailesinin maddi imkansizligi, benim üniversitemin devam ediyor olmasi, hamile olmam, yanliz olmam, bir cok maddi SIKINTIYA ugramis olmam... Benim icin ard arda birer sok gibiydi. Dogumumda esim yanimda degildi, ailem de. Her derdimi yutmaya baslamistim, cünkü hep ailem hakli cikiyor ve cikacak diye onlara dertlerimi acmaktan utaniyordum. Bana gelen tek üniversite bursum vardi ve onunla gecindim zar zor. Daha sonra, esimin bir borc durumu cikti ortaya... Onuda, ailesi zaten borclu ve hepsi calistigi halde hep borclarini ödüyorlar diye, aman esim biran önce buraya gelebilsin problemsiz bi sekilde diye, o borcunu üstlendim....
Zar zor gecen bu zamandan sonra esim nihayet vizesini alip geldi. Ama ne gelis... Sanki gidip yeniden gelen kisi o degildi... Ben kadin olarak duygusalim, ama o benden hep daha melankolik davrandi ayrilik sürecimizde. Ben zaten bir cok stresin altina girmistim ve ayrica hamileligin verdigi yükler vardi, ama telefonda bana hep psikolojik baskilar yapiyordu onu bazen aramiyorum, ihmal ediyorum diye....
Herneyse. Geldigi ilk hafta sorunlar basladi aramizda... Kendi ailesinin maddi sorunlarini devamli bana yansitiyordu. Sürekli onlara kafa yoruyordu. Insan tabi ailesine zor zamanlarda yardim etmeli, ama bizim kendi durumumuz zaten hic iyi degildi... Ona ragmen yined yardim etti. Ben, hic bu durumlara bu derece aliskin degildim, bazen evde hic bisyin olmadigi ve sirf cocuguma mama ve bez alabildigime sükrediyordum.
Resmen varlik icinde yoklugu yasadim evlenir evlenmez... Oysa erkegin ilk sorumlugu esi ve cocugu olmaliydi bence... Ailesinin yaptigi borclar benim yüzümden degildi, esimin borcu da benim yüzümden degildi... Ama su ise bakin ki, bana takilan altinlarin borcun yarisini bile ben daha sonra bir nevi kendim karsilamis gibi oldum bu sayede... Ben her fedakarligi ailemin, yuvamin bir an önce mutluluga ermesi icin yaptim. Bir kerede olsun, kayinvalidem veya esimin kendisi veya baskasi demediki, o kiz orda tek basina, hamile ve kendi zor geciniyor, senin asil görevin kazancindan birazda olsa ona göndermek diye. Ama ben nasil olsa Avrupada yasiyorum ya... Ben safim ya... Iyi niyetliyim... Ne bileyim...
Esimin morali sürekli bozuktu, bende haliyle, yeni kavusmusuz, ama bunun sevincini bile yasayamadim... Kavgalar, gürültüler basladi... Hatta esim bana el kaldirdi iki defa... Zaten artik en ufak seye kavga etmeye baslamistik. Cocuk sürekli huzursuz oluyordu bu yüzden, ve ben bir türlü evlimiyim, annemiyim, neyim bunu idrak edemedim. Devamli borclar, ailesi, onun derdi tasasi... Ya ben? Ben hem onunla, hem cocukla, hem kisitli imkanlarla, evi, okulu herseyi bi arada götürmek zorundaydim. Cocuktan dolayi izin bile almadim hep devam ettim üniversiteye....... Hala tez yazmakla ugrasiyorum suan........
Bu ailesinin maddi sorunlari da bir türlü bitmedi... Bir gün annesi aradi ve hasta oldugunu söyledi. Bi rahatsizligi olmus, o rahatsizliginada bir ilac lazimmis, devlet karsilamiyormus, kanserliler kullaniyormus o ilaci...... Ben zaten duyunca yine anladim meseleyi... Ama bisey demedim. Hic bi zaman kötü ve cirkef es olmak istemedim... Ama yaranamadim nedense. Onlar öyle konusurken, esim annesine "gerekirse karimi cocugumu ac birakir, yine elimden geldigince size yardim ederim annecim" dedi...... Ne demek ya... belkide o anin tepkisiyle öyle dedi, belkide gercekten ailesine bizden cok deger veriyordu..... O an sok oldum bunu duyduguma, belki öyle demek istemediyse bile, bu sekil konusmamasi gerekirdi. Ve ailesi "yok oglum" vs. vs. bile demedi... Aradan bi kac saat gecti ve ona, neden böyle bi cümle kullandigini sordum, cünkü icime hancer gibi saplanmisti.... Ve tabi kavga cikti bunun ardindan... ve hep buna benzer seyler....
Artik hep herseyden süphe duymaya basladim, esimin sevgisinden, herseyinden. Onun bu halleri beni kendinden coktan sogutmaya baslamisti zaten... Ve ben bütün bu olanlari hic aileme anlatmamistim. Ve esimde yaptigimiz kavgalari ailesinin kesinlikle bilmesini istemezdi hic, hatta maddi durumunun kötü oldugunu bile söylemezdi asla... Hem ailem beni hic sevmedi diyip dururdu, hemde böyle davranirdi...
Derken, derken... bu günlere geldik kavga dögüs. Yeni eve ciktik, belki biseyler düzelir diye. O evide ben buldum zaten, bütün ic isler ve dis isler bana aitti. Esim sadece ise gidip geliyordu. Evet, alkol icmiyordu (ki artik kavga ettigimizde 3 kere eve icip gelmisti ve sarhostu... bunuda yapti), kari-kizi, kumari yoktu.... Ama bunlar yeterli mi?....
Artik iyice pisman olmaya basladim. Ailemde artik benim davranislarimdan uzaktada olsam, birseylerin ters gittigini anladilar ve bana hep dediler ki, ne olursa olsun, sen kizimizsin, hicbiseyini bizden saklamicaksin... Ama ben hep sakladim... kendi aleyhime... Onlarda sonra bazi seyleri ögrenince (ben ne zaman esime, ben gidiyorum, böyle devam edemeyiz, senden ayrilacagim dedigimde, ben daha ailemi aramadan, kendisi gece vakitleri ailemi arayip rahatsiz ediyodu, ben kizinizdan bosanacam diye...)..... 2-3 kere yapti bunu. Ailem toplam 4 defa sirf bu kavgalar yüzünden onca 5 saatlik yolu hep göz ardi edip benim ve kizim icin yola atlayip geldiler... Her seferinde pisman oldugunu, bidaha bazi seyleri yapmicagina vs. vs. dair sözler verdi, ama nafile...
Ben, bu sürecte, sucsuz degildim, su sekil: esimin bu davranislari ve bazi sorumsuzluklari, beni iyice cileden cikardigi icin, ona kiziyordum ve normalde hic dirdir etmedigim halde, sorunlari konusuyodum, ve o bana hakaret ettiginde onun icin yaptiklarimi yüzüne vuruyordum artik... Ama hic bi zaman hayatimda ondan duydugum küfürleri, hakaretleri vs. kimseden ne duydum ne isittim... beni o kadar sarsti ki... üstelik hem böyle yapip, hemde ertesi gün bisey olmamis gibi benle ayni yatagi paylasmak istiyodu... bu kadar basitmi hersey?....
En son iki hafta önce, yine onun bir isi icin kollari sivamistim ki, artik hersey bir an önce bitsin istiyordum, cünkü burdaki dil bilgisi kendi islerini halledebilmesi icin HALA YETMEDIGI icin... yok yere tartistik ve ben artik isyan bayragini cektim. Ama o benim yine blöf yaptigimi sanmis güya... Ve yine o ailemi benden önce aradi ve bosaniyoruz dedi............. ALLAHIMMM.
Ailem geldi, onun akrabalari geldi (ailesi Türkiyede, hic bi sekilde muhattap olmuyolar zaten dogru dürüst..) ve konustuk. Kendisi benim aileme saygisizlik etmisti telefonda ve kendi akrabalarini da öyle bilgilendirmis ki, sanki benim ailem beni hemen evden götürmeye gelmis, esimede cok hakaretler etmis gibi anlatmis... Normalde esimin akrabalarini severim, ama o günkü tavirlari cok farkliydi, herkes menfaatine göre tabi...
Ve esimin de tekrar bir sürü yalanini yakaladim meclis icinde kendini savunurken ve aramizdaki gecen bazi tartismalari anlatirken... Iyice gözümden düstü artik... ve onlar yokken de bana hala cocuk gibi yalvariyodu beni birakma diye..... bu nasil bir insan anlamiyorum ya...
Anlayacaginiz, bu iliski aslinda hep tek tarafli, maddi ve manevi, benim tarafimdan bu güne kadar getirildi. Kendisinin benden yana sikayetleri hep sunlar: ben pasakliymisim, sadece güzel yemek yapabiliyormusum ama ev isim sifirmis, hep suratim asikmis, hep ona karsi isteksizmisim.... Evet, ev islerinde iyi degilim pek, cünkü hep ögrenciydim ve calistim, yinede yemek yapabilmem bile iyi birsey, ayrica, tüm bu isler arasidna hep onun icin kosusturdugumu, onun yüzünden SIKINTI cektigimi, ve bu yüzden mutsuz ve isteksiz oldugumu hep göz ardi etti....
Ben, mutlu olmak icin evlenmistim. Ama ömrüm boyunca bu 3 yil kadar ne bu kadar agladim ne de aci cektim ne de herseyi böylesine yuttum. Kendi cevreme ve arkadaslarima karsi hep mutluymusum gibi davrandim... Ama artik tükendim... Öyle sogudum ki, bosanmak istiyorum. Ben cocuguma, cok sükür tek basima, esimden bile daha iyi bakabilecek duruma sahibim. Ve cok sükür ki, Allah bana böyle iyimser ve sahiplenen bir anne baba ve iki kardes nasip etmis, ama ben kiymetlerini bilememisim....
Tekrar bir sans verirdim, ama, ben insanlarin degisecegini sanmiyorum. O pembe gözlükleri artik attim... Bu evlilik ta en basindan hataydi gercekten... Ben bir gelecek göremiyorum... O kadar yorgunum ki... Su zamanda kadin olmak öyle zor ki...
Bu kadar yazdigim icin üzgünüm, ama öylesine birikmisti ki icimde... Ve biliyorm, bir cogunuz icinizden ne kadar aptal oldugumu düsüneceksiniz, haklisiniz ne diyeyim... Hep iyi niyetimden, insanlarin icindeki positif taraflara inandigim icin, ümitkar biri oldugum icin, en ufak seyde vicdanim sizladigi icin bu durumlara düstüm...
Sizce, insanlar degisirmi? Siz olsaniz ne yapardiniz? .... Benim hic ümidim kalmadi...
bir icimi dökebilmem ümidiyle buraya yeni üye oldum. Artik öyle bir noktaya geldim ki, inanin kimseye icimi acamadim simdiye kadar, ailem disinda... zaten suan ailemin yanindayim.... Az önce baska bi yere daha yazdim ama önce yorumun kontrol edilmesi gerekiyomuss... ama belki bazi gece kuslari suan uyaniktir, bi yorum yaparlar, belki burda yazdiklarim daha cabuk iletilir diye, burayada yazmak istiyorum.... Bastan söyleyeyim, bazilariniz, ne kadar aptal oldugumu düsünecekler kesin, haklisiniz ne diyeyim :) ....
Iyi geceler,
bir yerlere icimi döküp ve eger varsa tavsiyelerinizi, benzer tecrübeleriniz varsa, onlari ögrenmek icin yazmak istedim... Biraz uzun olacak ama dedigim gibi, biraz icimi dökmem lazim...
Ben neredeyse 3 yillik evliyim ve iki yasinda bir kizim var. Kendim yurt disinda büyüdüm, okudum, tahsil gördüm ve esim ise Türkiye de büyüdü ve yasadi. Evlilikten sonra yurt disina geldi. Aramizda egitim ve sosyoekonomik farkliliklar olmasina ragmen, ve benim ailem karsi ciktigi halde, birbirimizi sevdigimiz icin, zorda olsa ailemi ikna ederek, evlendik.
Esimi ilk tanidigimda, beni her konuda anlayacak, ve beni her seklimle sevip kabullenecek birini buldugumu düsünmüstüm. Ikimizin de hayattaki beklentisi samimi sevgi ve sicak bir yuva kurmakti. Esimin ailesi, kendisine maddi durumlari yüzünden zamaninda hic bi konuda destek olamadigi gibi, sevgi, sefkat ve egitiminide saglayamamis, kendisi sürekli calismis ve ailesinden cogu zaman uzakta yasamis. Herzaman bu sevgi eksikliginin acisini cektigini söyler bana. Benim ailem tam tersine, buraya geldikleri zaman cocuklari icin calisip cabalayip, onlari okutmak icin ugrasan bi aileydi. Sadece okutmak degil, ahlak ve terbiye acisindan da burdaki bir cok gurbetci aileden daha fazla özen gösterdiler. Nitekim ben de kardeslerim de zor sartlara ragmen cok güzel egitim aldik ve herkes tarafindan örnek olarak gösterildik daima. Yanliz ben, evin en büyük kizi olarak, herzaman ailemin zor zamanlarina sahit oldum, cocuk yasta benimde üzerime cok sorumluluk yüklendi, ayrica artik kardeslerime ikinci bir anne veya büyük ve sorumlu bir abla oldugum icin, herzaman vazifelerim vardi ve birseyi yapamadigimda, sorumluluk bende oldugu icin cezasini da ben cekerdim. Bu konuda ailemi anlayisla karsiliyorum. Ailem sevgi dolu ve samimidir, ama bunu hicbizaman dilleriyle ifade edemediler. Nedendir bilmem. Bense tam tersi, pembe gözlük takan, melankolik, sevgiye cok ac bir cocuktum. Ergenlige girdim daha beter oldu bu his. Biraz da öz güveni eksik bir kizdim. Herkesi kendimden güzel ve cekici bulurdum. Aslinda hala bu öz güven eksikligi altinda eziliyorum bazen. Ama insanlar beni cok severdi, herkesin kalbini sözlerimle degil ama, yaptiklarimla ve icraatlerimle kazanan biri oldum.
Herneyse. Esimle tanistik, evlenme sürecimiz cok zor gecti... Daha önce hayal ettigim hic birsey diledigim gibi olmadi, ne dügünüm, ne evim, hic birsey. Ama o zamanlar bunlari problem yapmadim, ailemin kabul etmesi bana yetmisti. Genel olarak mütevazi bir insanim cünkü. Birinin beni böyle sevmesi ve deger vermesi benim icin herseye bedeldi. Hemen ardindan hamile kaldim. Bu arada benim üniversite egitimim hala devam ediyordu... Esim evlilikten dolayi tekrar Türkiyeden vizeye basvurmasi gerekiyordu. Ayrica evlendigimizde baska bi sehirde yasiyordum, ailemden uzakta.... Esimin kendisinin ve ailesinin maddi imkansizligi, benim üniversitemin devam ediyor olmasi, hamile olmam, yanliz olmam, bir cok maddi SIKINTIYA ugramis olmam... Benim icin ard arda birer sok gibiydi. Dogumumda esim yanimda degildi, ailem de. Her derdimi yutmaya baslamistim, cünkü hep ailem hakli cikiyor ve cikacak diye onlara dertlerimi acmaktan utaniyordum. Bana gelen tek üniversite bursum vardi ve onunla gecindim zar zor. Daha sonra, esimin bir borc durumu cikti ortaya... Onuda, ailesi zaten borclu ve hepsi calistigi halde hep borclarini ödüyorlar diye, aman esim biran önce buraya gelebilsin problemsiz bi sekilde diye, o borcunu üstlendim....
Zar zor gecen bu zamandan sonra esim nihayet vizesini alip geldi. Ama ne gelis... Sanki gidip yeniden gelen kisi o degildi... Ben kadin olarak duygusalim, ama o benden hep daha melankolik davrandi ayrilik sürecimizde. Ben zaten bir cok stresin altina girmistim ve ayrica hamileligin verdigi yükler vardi, ama telefonda bana hep psikolojik baskilar yapiyordu onu bazen aramiyorum, ihmal ediyorum diye....
Herneyse. Geldigi ilk hafta sorunlar basladi aramizda... Kendi ailesinin maddi sorunlarini devamli bana yansitiyordu. Sürekli onlara kafa yoruyordu. Insan tabi ailesine zor zamanlarda yardim etmeli, ama bizim kendi durumumuz zaten hic iyi degildi... Ona ragmen yined yardim etti. Ben, hic bu durumlara bu derece aliskin degildim, bazen evde hic bisyin olmadigi ve sirf cocuguma mama ve bez alabildigime sükrediyordum.
Resmen varlik icinde yoklugu yasadim evlenir evlenmez... Oysa erkegin ilk sorumlugu esi ve cocugu olmaliydi bence... Ailesinin yaptigi borclar benim yüzümden degildi, esimin borcu da benim yüzümden degildi... Ama su ise bakin ki, bana takilan altinlarin borcun yarisini bile ben daha sonra bir nevi kendim karsilamis gibi oldum bu sayede... Ben her fedakarligi ailemin, yuvamin bir an önce mutluluga ermesi icin yaptim. Bir kerede olsun, kayinvalidem veya esimin kendisi veya baskasi demediki, o kiz orda tek basina, hamile ve kendi zor geciniyor, senin asil görevin kazancindan birazda olsa ona göndermek diye. Ama ben nasil olsa Avrupada yasiyorum ya... Ben safim ya... Iyi niyetliyim... Ne bileyim...
Esimin morali sürekli bozuktu, bende haliyle, yeni kavusmusuz, ama bunun sevincini bile yasayamadim... Kavgalar, gürültüler basladi... Hatta esim bana el kaldirdi iki defa... Zaten artik en ufak seye kavga etmeye baslamistik. Cocuk sürekli huzursuz oluyordu bu yüzden, ve ben bir türlü evlimiyim, annemiyim, neyim bunu idrak edemedim. Devamli borclar, ailesi, onun derdi tasasi... Ya ben? Ben hem onunla, hem cocukla, hem kisitli imkanlarla, evi, okulu herseyi bi arada götürmek zorundaydim. Cocuktan dolayi izin bile almadim hep devam ettim üniversiteye....... Hala tez yazmakla ugrasiyorum suan........
Bu ailesinin maddi sorunlari da bir türlü bitmedi... Bir gün annesi aradi ve hasta oldugunu söyledi. Bi rahatsizligi olmus, o rahatsizliginada bir ilac lazimmis, devlet karsilamiyormus, kanserliler kullaniyormus o ilaci...... Ben zaten duyunca yine anladim meseleyi... Ama bisey demedim. Hic bi zaman kötü ve cirkef es olmak istemedim... Ama yaranamadim nedense. Onlar öyle konusurken, esim annesine "gerekirse karimi cocugumu ac birakir, yine elimden geldigince size yardim ederim annecim" dedi...... Ne demek ya... belkide o anin tepkisiyle öyle dedi, belkide gercekten ailesine bizden cok deger veriyordu..... O an sok oldum bunu duyduguma, belki öyle demek istemediyse bile, bu sekil konusmamasi gerekirdi. Ve ailesi "yok oglum" vs. vs. bile demedi... Aradan bi kac saat gecti ve ona, neden böyle bi cümle kullandigini sordum, cünkü icime hancer gibi saplanmisti.... Ve tabi kavga cikti bunun ardindan... ve hep buna benzer seyler....
Artik hep herseyden süphe duymaya basladim, esimin sevgisinden, herseyinden. Onun bu halleri beni kendinden coktan sogutmaya baslamisti zaten... Ve ben bütün bu olanlari hic aileme anlatmamistim. Ve esimde yaptigimiz kavgalari ailesinin kesinlikle bilmesini istemezdi hic, hatta maddi durumunun kötü oldugunu bile söylemezdi asla... Hem ailem beni hic sevmedi diyip dururdu, hemde böyle davranirdi...
Derken, derken... bu günlere geldik kavga dögüs. Yeni eve ciktik, belki biseyler düzelir diye. O evide ben buldum zaten, bütün ic isler ve dis isler bana aitti. Esim sadece ise gidip geliyordu. Evet, alkol icmiyordu (ki artik kavga ettigimizde 3 kere eve icip gelmisti ve sarhostu... bunuda yapti), kari-kizi, kumari yoktu.... Ama bunlar yeterli mi?....
Artik iyice pisman olmaya basladim. Ailemde artik benim davranislarimdan uzaktada olsam, birseylerin ters gittigini anladilar ve bana hep dediler ki, ne olursa olsun, sen kizimizsin, hicbiseyini bizden saklamicaksin... Ama ben hep sakladim... kendi aleyhime... Onlarda sonra bazi seyleri ögrenince (ben ne zaman esime, ben gidiyorum, böyle devam edemeyiz, senden ayrilacagim dedigimde, ben daha ailemi aramadan, kendisi gece vakitleri ailemi arayip rahatsiz ediyodu, ben kizinizdan bosanacam diye...)..... 2-3 kere yapti bunu. Ailem toplam 4 defa sirf bu kavgalar yüzünden onca 5 saatlik yolu hep göz ardi edip benim ve kizim icin yola atlayip geldiler... Her seferinde pisman oldugunu, bidaha bazi seyleri yapmicagina vs. vs. dair sözler verdi, ama nafile...
Ben, bu sürecte, sucsuz degildim, su sekil: esimin bu davranislari ve bazi sorumsuzluklari, beni iyice cileden cikardigi icin, ona kiziyordum ve normalde hic dirdir etmedigim halde, sorunlari konusuyodum, ve o bana hakaret ettiginde onun icin yaptiklarimi yüzüne vuruyordum artik... Ama hic bi zaman hayatimda ondan duydugum küfürleri, hakaretleri vs. kimseden ne duydum ne isittim... beni o kadar sarsti ki... üstelik hem böyle yapip, hemde ertesi gün bisey olmamis gibi benle ayni yatagi paylasmak istiyodu... bu kadar basitmi hersey?....
En son iki hafta önce, yine onun bir isi icin kollari sivamistim ki, artik hersey bir an önce bitsin istiyordum, cünkü burdaki dil bilgisi kendi islerini halledebilmesi icin HALA YETMEDIGI icin... yok yere tartistik ve ben artik isyan bayragini cektim. Ama o benim yine blöf yaptigimi sanmis güya... Ve yine o ailemi benden önce aradi ve bosaniyoruz dedi............. ALLAHIMMM.
Ailem geldi, onun akrabalari geldi (ailesi Türkiyede, hic bi sekilde muhattap olmuyolar zaten dogru dürüst..) ve konustuk. Kendisi benim aileme saygisizlik etmisti telefonda ve kendi akrabalarini da öyle bilgilendirmis ki, sanki benim ailem beni hemen evden götürmeye gelmis, esimede cok hakaretler etmis gibi anlatmis... Normalde esimin akrabalarini severim, ama o günkü tavirlari cok farkliydi, herkes menfaatine göre tabi...
Ve esimin de tekrar bir sürü yalanini yakaladim meclis icinde kendini savunurken ve aramizdaki gecen bazi tartismalari anlatirken... Iyice gözümden düstü artik... ve onlar yokken de bana hala cocuk gibi yalvariyodu beni birakma diye..... bu nasil bir insan anlamiyorum ya...
Anlayacaginiz, bu iliski aslinda hep tek tarafli, maddi ve manevi, benim tarafimdan bu güne kadar getirildi. Kendisinin benden yana sikayetleri hep sunlar: ben pasakliymisim, sadece güzel yemek yapabiliyormusum ama ev isim sifirmis, hep suratim asikmis, hep ona karsi isteksizmisim.... Evet, ev islerinde iyi degilim pek, cünkü hep ögrenciydim ve calistim, yinede yemek yapabilmem bile iyi birsey, ayrica, tüm bu isler arasidna hep onun icin kosusturdugumu, onun yüzünden SIKINTI cektigimi, ve bu yüzden mutsuz ve isteksiz oldugumu hep göz ardi etti....
Ben, mutlu olmak icin evlenmistim. Ama ömrüm boyunca bu 3 yil kadar ne bu kadar agladim ne de aci cektim ne de herseyi böylesine yuttum. Kendi cevreme ve arkadaslarima karsi hep mutluymusum gibi davrandim... Ama artik tükendim... Öyle sogudum ki, bosanmak istiyorum. Ben cocuguma, cok sükür tek basima, esimden bile daha iyi bakabilecek duruma sahibim. Ve cok sükür ki, Allah bana böyle iyimser ve sahiplenen bir anne baba ve iki kardes nasip etmis, ama ben kiymetlerini bilememisim....
Tekrar bir sans verirdim, ama, ben insanlarin degisecegini sanmiyorum. O pembe gözlükleri artik attim... Bu evlilik ta en basindan hataydi gercekten... Ben bir gelecek göremiyorum... O kadar yorgunum ki... Su zamanda kadin olmak öyle zor ki...
Bu kadar yazdigim icin üzgünüm, ama öylesine birikmisti ki icimde... Ve biliyorm, bir cogunuz icinizden ne kadar aptal oldugumu düsüneceksiniz, haklisiniz ne diyeyim... Hep iyi niyetimden, insanlarin icindeki positif taraflara inandigim icin, ümitkar biri oldugum icin, en ufak seyde vicdanim sizladigi icin bu durumlara düstüm...
Sizce, insanlar degisirmi? Siz olsaniz ne yapardiniz? .... Benim hic ümidim kalmadi...