Kızlar merhaba, benim sorunum öyle büyük ki nereden başlasam bilemiyorum. Ben 6 yıl önce 1 yıl süren bir evlilik geçirdim, çocuğum yok. Neredeyse 6 yıl boyunca bu tecrübenin acısıyla hep dikatli ve ince eleyip sık dokuyarak düşündüm ve kaç tane taliplimi tereddütlerim yüzünden bana uygun oldukları halde reddettim. Hep bir kusur buldum. Kaderimin daha iyi olması için elimden geleni yaptım ama kader midir benim körlüğüm müdür bilemiyorum sakındık göze çöp battı işte... Neyden korkarkan o gelir başına doğruymuş cidden. 7 ay önce anlaşarak eşi ölmüş 12 yaşında bir oğlu olan biriyle evlendim. ama ne evlilik...ailem karşı çıktığı halde onları ezdim evlendim ve ailem yıllardır hep bir numaralı desteğim olduğu halde. yine de onlardan habersiz nikah günü aldık çağırdık ve beni yine sahipsiz bırakmayıp nikaha geldiler. ama nikahtan sonra herşey öyle gün gibi ortaya döküldü ki ben nasıl böyle bir hataya düştüm anlamıyorum. adam ve ailesi bana öyle güzel ortamlar vaatler verdi ki hepsi boş çıktı. öncelikle söz verdikleri düğünü yapmadılar, ne altın ne eşya hiçbirşey... üstüne üstlük adam abisiyle ortak olduklarını söyledi, abisinin maddi durumu çok iyi ama herkesin kesesi kendine. nikahtan sonra ortak olmadıklarını adamın işsiz ve ilkokul mezunu ve de malesef cezaevinde 8 yıl kaldıktan sonra yeni çıktığını ve bunların hepsini sakladığını öğrendim. hepsini de itiraf etti. ben ise çok iyi bir üniversite mezunu ve de kamuda çalışan biriyim. şimdi beni aşırı kıskançlık nedeniyle sürekli gözetim altında tutuyor çünkü ölen eşi onu aldatmış ölmeden önce o içerdeyken. sonra trafik kazasında ölmüş içerdeyken yine. şuan yalan dolan hayal kırıklığı maddi zorluk ve inanılmaz psikolojik ve fiziksel şiddet görüyorum. bir de annesinin baktığı oğlunu getirip bizimle yaşamasını ve benim ona her türlü annelik yapmamı istiyor mecbur görüyor oysa ki daha kendisi babalığın ne olduğunu bilmiyor. ben de henüz anne bile değilim zaten.. bu arada aileme karşı rezil oldum başım yere eğildi. sana demiştik niye 1 ay içinde tanımadan evlendin işte böyle oldu diyorlar. hem bu eziklik ve pişmanlık olma durumu hem de hergün kendimle ağır bir savaş içinde olmam beni mahvetti. kendimi hergün yargılıyorum idam ediyorum beynimde. ondan nefret etmem bir yana artık hayatı kendimi bile sevmiyorum. şimdi ondan boşanmak istiyorum, ailem yine desteğim oluyor sağolsunlar haklarını ödeyemeyeceğim ya o da bana ayrı bir dert