- 28 Nisan 2021
- 1.391
- 1.479
- 48
- 33
- Konu Sahibi hayallerr123
-
- #61
Boşanın
BoşanınÖncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
delirdiniz mi şu laflarda hiç mantık var mıOna göre ben onun parasını yiyorum, ben işe girdiğimde kredi çekip araba almıştım. 2 bileziği bozdurmuştum sonra o arabayı sattım bidaha kredi çektim birdaha aldım. Şimdi o arabanın kendisinin de olduğunu 6 senedir benim arabam olmuş onun hiçbirşeyi olmamış onun parası yenilmiş ama inanki bir senedir doğru düzgün para kazanıyor onu da kenara koydu zaten kesinlikle bana harcamaz. Öncesinde her sene 3 ay yattı çalıştığı zamanda zaten gündelik usulü çalışıyordu ve aylık benim maaşım kadar ya ediyor ya etmiyordu ve sigortası olmadığı için kredi çekmesi çekse de ödemesi imkansızdı ama bunu düşünmüyor. Ben onun paralarını yiyip kendime araba almışım öyle düşünüyori, buna inanıyor ve bunu bu şekilde anlatıyor herkese.
Evet ben onun annesi ne yaparsa sevmesemde çok güzel olmuş der hiç söylenmem ama o annem ne yaparsa yapsın kusmuk gibi oluyormuş yiyemiyormuş.
Evet acebalar karistiriyor ama en dogrusu bosanmak. Kendime bu kotulugu yapmamam lazim artii bilincine variyorum bu da iyice uzuyor. En kisa zamanda dogru olani yapicam insallah.saygı bitince, yüz göz olunca bunun dönüşü yok. ne yaparsan yap aradaki o saygı tekrar kazanılmaz gibi geliyor bana. yaşın genç, çocuk yok yeni bir hayat kurmak için hiç bir engelin yok. boşanmak doğru görünüyor. böyle söylemek bizim için kolay tabi. ben de benzer durumdayım boşanıyoruz ama insanın aklına ara sıra acaba? lar doluşuyor. biraz uzaklaşıp öyle bak ilişkinize, o zaman daha net görebilirsin.
Yazdiklarimdan insanlarin benim dusunup dusunup konduramadigim seyleri hemen cikarmasi cok tuhafima gitti, ben dusunup dusunup konduramadim hep. Oysa buraya yazdiklarim yasadiklarimin binde biri bile degil.Eziklik komplexi olan insanlar asla değişmez.Dahada tepenize çıkar..Eşiniz size ve ailenize yük.Kurtulmanızın zamanı gelmişte geçiyor
Evet simdiki aklim olsa asla boylr bir insana yillarimi vermezdim ama cocuktum baglandim aptal gibi. Tesekkur ederim insallah hayirlisi olurSizi bağlayan yillardan ve kağit ustunde imzadan başka birşey yok. En onemlisi çocuk yok. Insanlara boşan demek çok kaba bir davraniş olurdu ama karşimizda ezilen, hakarete uğrayan, ailesine kufredilen biri varsa malesef bunu soylemeliyiz hemcinsin olarak. Gençlikde kafanda esen kavak yellerinin yerini kasirgalar almiş belli. Bir aileye küfür hakaret girdiyse duzelmesi çok çok zor. Anca her iki taraf çabalarsa olur. Bence hayatiniza onsuz devam edin. Hakkinizda hayirlisi
Tesekur ederim yorumlariniz bana destek oluyorBence adamla konuşmaya gerek yok öncelikle bir avukata gidin Ve sonra ailenizle konuşun. Ayrıca adamın sizden sonra mutlu olma ihtimali 0. geçim derdi vs hayatla tanışacak. Bakın boyacı olması kötü birşey değil ama bu adam çalışkan birine benzemiyor. eşim üç ay evde boş otursa kafayı yer
Ona para verir mi ? Ya da terapinin iyi gelecegine inanir mi ki, ona gore boyle seyler sacmalik o yuzden bu dediginizi yapmamiz mumkun deil.
Bunca olayın ardından çok cesur olmanız gerekirken nasıl böyle davranabilirsiniz ? Adam sizi cüzdan olarak kullanıyor. Saygısız , ahlaksız.Ona göre ben onun parasını yiyorum, ben işe girdiğimde kredi çekip araba almıştım. 2 bileziği bozdurmuştum sonra o arabayı sattım bidaha kredi çektim birdaha aldım. Şimdi o arabanın kendisinin de olduğunu 6 senedir benim arabam olmuş onun hiçbirşeyi olmamış onun parası yenilmiş ama inanki bir senedir doğru düzgün para kazanıyor onu da kenara koydu zaten kesinlikle bana harcamaz. Öncesinde her sene 3 ay yattı çalıştığı zamanda zaten gündelik usulü çalışıyordu ve aylık benim maaşım kadar ya ediyor ya etmiyordu ve sigortası olmadığı için kredi çekmesi çekse de ödemesi imkansızdı ama bunu düşünmüyor. Ben onun paralarını yiyip kendime araba almışım öyle düşünüyori, buna inanıyor ve bunu bu şekilde anlatıyor herkese.
Evet ben onun annesi ne yaparsa sevmesemde çok güzel olmuş der hiç söylenmem ama o annem ne yaparsa yapsın kusmuk gibi oluyormuş yiyemiyormuş.
21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok
iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor
Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul
Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım
küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk.
benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor
ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın
Aaa ne kadar da benim biten evliliğimne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır
Esinizi seviyorsunuz,ayrılığa hazır değilsinizBilmiyorum sanki değişir düzelir gibi geliyor veyahut barıştığımızda af dilediği zaman 2 3 ay o kadar iyi birisi oluyor ki. Şuan tabiki iyice cozuttu yani kendini haklı görüyor sürekli beni suçluyor her konuda beni akrabalarımı beni seven herkesi suçlu benim beynimi yıkıyor olarak görüyor. Ondan ziyade benle ilgili bir durum bunca şeyi yapmasına rağmen ayrılınca üzülüyorum ,dayanamıyorum. Asosyal çevresiyle anlaşamayan bir tip de değilim, ya da eşime muhtaç değilim işim var, maddi manevi ailem her konuda destek ama beceremiyorum şu ayrılık işini.
Eşiniz narsist, sizde narsistine bağımlı biri olabilirsiniz.Bilmiyorum sanki değişir düzelir gibi geliyor veyahut barıştığımızda af dilediği zaman 2 3 ay o kadar iyi birisi oluyor ki. Şuan tabiki iyice cozuttu yani kendini haklı görüyor sürekli beni suçluyor her konuda beni akrabalarımı beni seven herkesi suçlu benim beynimi yıkıyor olarak görüyor. Ondan ziyade benle ilgili bir durum bunca şeyi yapmasına rağmen ayrılınca üzülüyorum ,dayanamıyorum. Asosyal çevresiyle anlaşamayan bir tip de değilim, ya da eşime muhtaç değilim işim var, maddi manevi ailem her konuda destek ama beceremiyorum şu ayrılık işini.
Alışkanlık yada bağımlılık da diyebiliriz hangi acı ömür boyu sürmüş ki bence daha yaşınız çok genç birna önce bosanin isiniz de var evinizde var kendinize yeni binsayfa açın.Kocaniza da söyleyin seni bosuyorum bundna sonra kufurleri aynaya bakip kendine edersin diyin.Öncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
Alninizdan öpüyorumZaten sinirlenmeye çok müsaitim
Böyle konular iyice sinirimi vozuyor
Babamın evinde yemek yiyemiyor ama babamın verdiği evde oturup bi de utanmadan onlara küfrediyor
Delirdiniz mi siz?
Nasıl müsade ediyorsunuz buna defalarca hem de?
Ah evet bugun yine konustuk bir de araba mevzusu var 1 kurusu yok icinde kendim ise baslar baslamaz kredi cekipnaldigim , bosaninca hakkiymis onu da alacakmis.
Evet cidden öyle yorumlariniz bana cok buyuk destek oldu denicem bu sefer gercekten ciddi ciddi bosanmak icin elimden geleni yapicam.
Evet cok dogru soyluyorsunuz ben boyle biri degilim asla .Asiri derecede kaba ve asiri ataerkil. En cok katlanamadigim konulardan biri de sen kadinsin alttan alcaksin sen kadinsin yemek yapcaksin sen kadinsin maas kartini verceksin sen kadinsin giyinmene dikkat etceksin sen kadinsin da kadinsin tiksindim artik. Gercekten hangi bosluktan dolayi ben boyle bir adama 10 senemi verdim bilmiyorum
Kendine yazık etme başka hayatın yok... Çok şanslısın ki ortak bi çocuğunuz yok. Sen bu hayatı yaşamıyorsun resmen maruz kalıyorsunÖncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
Siz zaten ne yapmanız gerektiğini biliyorsunuz.. Neden kendinize ve ailenize hakaret etmesine izin veriyorsunuz.. “Ne yapmam lazım bilmiyorum” yazmışsınız, nasıl bilmiyorsunuz? Hersey ortada, ne bekliyorsunuz? Çok yazık çok…Öncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
Boşandıktan sonra kapsa da önemi yok ama kuruntular işte.Merak etneyin kimse bosanınca eski kocanızı havada kapmaz.
Mis gibi ev vermis babanız memursunuz da.sartlar cok iyi dusunmeyin bile yol verin gitsin
Sanki hiç nefes alamayacakmışım, ya daha kötü olursam gibi hissetmem pekiAaa ne kadar da benim biten evliliğim
Size önereceğim tek şey boşanmanız, inanın nefes aldığınızı hissedeceksiniz. Ben niye katlanmışım diye kendinize kızacaksınız.
Evet o narsist bende bağımlıyım herhalde, çünkü yaptıklarım normal değil.Eşiniz narsist, sizde narsistine bağımlı biri olabilirsiniz.
O kadar tutarsız ki erkek dediğim dedik ama evden çıkalım kiraya dediğim zaman asla yanaşmıyor. O evde oturmak için bedel ödüyormuş, ödediği bedel de bi kavga oldumu evden çıkıp giden olmakmış. Çok garip aklımın sınırlarını zorluyor.O iğrenç ataerkil düşünceleri babanızın evinde otururken nereye kayboluyor acaba sordunuz mu?
Kadını kendinden aşağıda görenlerle evlenmeyin ya. Ben böyleleriyle arkadaşlık yapmıyorum. Bırakın defolsun gitsin. Sonra çok yalvaracak ama o yerin dibine soktuğu kadına. Kanmayın sakın.
Eskiden bende öyle düşünüyordum, sevgimden herşeyi bastırabiliyordum gözüm görmüyordu artık öyle olmuyor. Her yaptığı artık bana zor geliyor ,eninde sonunda bitecek hissediyorum biliyorum ama uzadıkça uzuyor. Kendime kızıyorumBosanmak icin hamile kalmayi mi bekliyorsun? Eskiden olsa ilk asklar aa romantik filan derdim, ama zamanla anladimki biraz gormus gecirmis erkek daha kiymet biliyor sanki..seni bu herife mecbur kilan birsey yok ama israr ediyorsun.. gereksiz yani.. eninde sonunda bitecek onuda biliyorsun
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?