- 6 Ağustos 2014
- 17.656
- 31.609
- 598
- Konu Sahibi hayallerr123
-
- #41
Siz karar verin o zaman ne yapacağınıza. Gerçekten ayrılmaya niyetiniz olsa onun ne dediği umrunuzda olmaz.
Tesekkur ederim
yani ciddi oldugumu gorunce bir iki kere tamam gidelim dedi sonra hep gecistirdi ve evlilik terapistinin iyi gelecegine asla inancak birisi degil hem bir de bir kere para versin ikinciye buna parami verilir der oyle birisi.
Evet bile bile yaptim, hala icim uzuluyor ayrildigimda elimde degil bende umursamamak cok isterdim inaninki ve butun cabamda bu yonde zaten.
Haklisiniz cidden oyle oldu atmayi beceremedim bir turlu. Ama tesekkur ederim bu yorumlariniz bana destek oluyor.
Haklisiniz bende kendime acimiyor cok kiziyorum zaten.
Evet bende bunlara cildiriyorum cok mucadele ettim emek verdim senelerce ama asla akillanliyor, cok pisman oluyor keske yapmasaydim diyor ama sonunda yapiyor. Ben simdi ayrilirim amaa ayrilcagimi anlasinnoyle bir yalvaricak o kadar cok gelecekki ben yine pisman olacagim bu yuzden ayril.baris cocuk oyuncagi etmek istemiyorum.
Sizin psikoloğa ihtiyacınız var bence. İstediği kadar gelsin neden pişman olacakmışsınız ya ne kadar saçma olduğunun farkında değil misiniz?Evet bende bunlara cildiriyorum cok mucadele ettim emek verdim senelerce ama asla akillanliyor, cok pisman oluyor keske yapmasaydim diyor ama sonunda yapiyor. Ben simdi ayrilirim amaa ayrilcagimi anlasinnoyle bir yalvaricak o kadar cok gelecekki ben yine pisman olacagim bu yuzden ayril.baris cocuk oyuncagi etmek istemiyorum.
Bak güzel kardeşim bulunmaz Hint kumaşı sanmış kendini belki de aşağılık kompleksi vardır sonuç olarak hazır çocuk yok ki Allah'ın sevdiği kulusun neden oturup düşünmüyorsun yaşın küçük ama farkındasın olanlari ayrıca madem koyuyorsun evden alma bir daha geri en azından burnu epey surtsun yani belliki sende alışkanlık olmuş ondan vazgeçmiyorsun e madem vazgeçmiyorsun düzeltmek için elinden geleni yap bari ama mantıklı olan yok yakınken kendi hayatına bakmak ...Öncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
Ablacım iş güç sahibisin memursun bu hödükle ne işin varÖncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
Tüketmişsiniz her şeyi. Adam da saygısız.Öncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
Bi çocuğunuz olsun, adam sövmekle kalmayıp dövsün, kendi evinizden sizi çocuğunu atsın, üstüne aldatsın o zaman olur. Daha zamanı var demek ki bekleyin.Evet biliyorum etmemem lazım defalarca boşanmaya karar verip defalarca affettim, bu iradesizliğim bu kararsızlığımdan nasıl kurtulabilirim yani karar verip arkasında duramıyorum. Her yolu denedim olmuyor
Öncelikle hem kaba hem eğitimsiz hem görgüsüz hem de ataerkil bir adamla içinizdeki hangi boşluk/ihtiyaçtan ilişki kurdunuz oradan çözmeye başlayın, sonra ayrılması daha kolay olacaktırÖncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
Ah evet bugun yine konustuk bir de araba mevzusu var 1 kurusu yok icinde kendim ise baslar baslamaz kredi cekipnaldigim , bosaninca hakkiymis onu da alacakmis.Tam bir kör cahil, ustelik nankör.
Cocugunuzun olmamasi cok iyi, bosaninca hicbir baginiz kalmaz.
Asalak sümsük yaşamaya alismis bosanirken nafaka da ister bu
Evet cidden öyle yorumlariniz bana cok buyuk destek oldu denicem bu sefer gercekten ciddi ciddi bosanmak icin elimden geleni yapicam.Ay ruhum çekildi okurken yemin ediyorum.. Büyü falan mı yapıldı size nasıl bu kadar değersizleştiriyorsunuz kendinizi ya? Anneniz babanız sizi bi adamın oyuncağı olun diye mi doğurdu? Ailenizin evinde kalıp onlara anne baba bile demeyen, küfür eden insana eş olun diye mi doğurdu? Bırakın bu neden ona bağlıyım neden hala evliyim bilmiyorum laflarını.. Çocuk yok, memursunuz işiniz var, ev babanızın evi eviniz var.. eeee?????
Lütfen kendinize ve ailenize saygınız olsun da tek celsede boşayan at hırsızı kocanızı. Ailenize de size de yazık. 26 yaşında antidepresan kullanmanıza sebep olan bir adamla evli kalmayın.
Evet cok dogru soyluyorsunuz ben boyle biri degilim asla .Asiri derecede kaba ve asiri ataerkil. En cok katlanamadigim konulardan biri de sen kadinsin alttan alcaksin sen kadinsin yemek yapcaksin sen kadinsin maas kartini verceksin sen kadinsin giyinmene dikkat etceksin sen kadinsin da kadinsin tiksindim artik. Gercekten hangi bosluktan dolayi ben boyle bir adama 10 senemi verdim bilmiyorumÖncelikle hem kaba hem eğitimsiz hem görgüsüz hem de ataerkil bir adamla içinizdeki hangi boşluk/ihtiyaçtan ilişki kurdunuz oradan çözmeye başlayın, sonra ayrılması daha kolay olacaktır
Bence adamla konuşmaya gerek yok öncelikle bir avukata gidin Ve sonra ailenizle konuşun. Ayrıca adamın sizden sonra mutlu olma ihtimali 0. geçim derdi vs hayatla tanışacak. Bakın boyacı olması kötü birşey değil ama bu adam çalışkan birine benzemiyor. eşim üç ay evde boş otursa kafayı yerAh evet bugun yine konustuk bir de araba mevzusu var 1 kurusu yok icinde kendim ise baslar baslamaz kredi cekipnaldigim , bosaninca hakkiymis onu da alacakmis.
Evet cidden öyle yorumlariniz bana cok buyuk destek oldu denicem bu sefer gercekten ciddi ciddi bosanmak icin elimden geleni yapicam.
Evet cok dogru soyluyorsunuz ben boyle biri degilim asla .Asiri derecede kaba ve asiri ataerkil. En cok katlanamadigim konulardan biri de sen kadinsin alttan alcaksin sen kadinsin yemek yapcaksin sen kadinsin maas kartini verceksin sen kadinsin giyinmene dikkat etceksin sen kadinsin da kadinsin tiksindim artik. Gercekten hangi bosluktan dolayi ben boyle bir adama 10 senemi verdim bilmiyorum
Sizi bağlayan yillardan ve kağit ustunde imzadan başka birşey yok. En onemlisi çocuk yok. Insanlara boşan demek çok kaba bir davraniş olurdu ama karşimizda ezilen, hakarete uğrayan, ailesine kufredilen biri varsa malesef bunu soylemeliyiz hemcinsin olarak. Gençlikde kafanda esen kavak yellerinin yerini kasirgalar almiş belli. Bir aileye küfür hakaret girdiyse duzelmesi çok çok zor. Anca her iki taraf çabalarsa olur. Bence hayatiniza onsuz devam edin. Hakkinizda hayirlisiÖncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
Eziklik komplexi olan insanlar asla değişmez.Dahada tepenize çıkar..Eşiniz size ve ailenize yük.Kurtulmanızın zamanı gelmişte geçiyorÖncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?