Öncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
