Artık götürmüyorum ama bu şekilde de ailem kocan nerde problemmi var diyor üzülmesinler diye yansıtmıyorum ama böyle bir evlilikde olmaz diye yine kendi kendime tiripleniyorum.
Evet gittim yarım bıraktım sanırım tekrardan iyi bir psikolog bulup başlamalıyım, çocuk olayı da dediğim gibi ilk evlendiğimde çok istiyordum ama allahın işi olmadı, olmuyor zaten tedavi olmadan imkansız. Bende tedavi olmuyorum, olmayacağımda ..
Evet çok kızıyorum kendime, öyle kocam bir tanedir iyidir diyen biriisi de değilim inan ki herşeyin farkındayım kendime yaptığım saygısızlığın herşeyin
Korkaklik yatiyor temelde.Evet biliyorum etmemem lazım defalarca boşanmaya karar verip defalarca affettim, bu iradesizliğim bu kararsızlığımdan nasıl kurtulabilirim yani karar verip arkasında duramıyorum. Her yolu denedim olmuyor
Evet küçük evlenmissiniz ve onun size uygun madigini çok acı bir şekilde anlamissiniz değersizlik duygusu sizi kadın gibi hissettirmemesi sizi ondan sogutmus tekrar sevip duzelebileceginizi zannetmiyorum dava açarsanız muhtemelen ağlayıp ozurler dileyecek iki gün duzelp üçüncü gün aynı olacak.Karsidan nutuk atmak kolay ama sevgi yoksa evliliği devam ettirmek çok zor.Cok gencsiniz sevmek sevilmek cinsellik yaşamak arzulamak en doğal hakkınız.En güzel yaslariniz gitmiş ama hâlâ umut var benceÖncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
Gençliğinizi heba etmeyin bu adamla. Sizinki sadece alışkanlık sevgi değilÖncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
Çok pasif kalmışsınız, aileme küfür edecek adama bir daha kocam demem ben.Ona göre ben onun parasını yiyorum, ben işe girdiğimde kredi çekip araba almıştım. 2 bileziği bozdurmuştum sonra o arabayı sattım bidaha kredi çektim birdaha aldım. Şimdi o arabanın kendisinin de olduğunu 6 senedir benim arabam olmuş onun hiçbirşeyi olmamış onun parası yenilmiş ama inanki bir senedir doğru düzgün para kazanıyor onu da kenara koydu zaten kesinlikle bana harcamaz. Öncesinde her sene 3 ay yattı çalıştığı zamanda zaten gündelik usulü çalışıyordu ve aylık benim maaşım kadar ya ediyor ya etmiyordu ve sigortası olmadığı için kredi çekmesi çekse de ödemesi imkansızdı ama bunu düşünmüyor. Ben onun paralarını yiyip kendime araba almışım öyle düşünüyori, buna inanıyor ve bunu bu şekilde anlatıyor herkese.
Evet ben onun annesi ne yaparsa sevmesemde çok güzel olmuş der hiç söylenmem ama o annem ne yaparsa yapsın kusmuk gibi oluyormuş yiyemiyormuş.
Ona para verir mi ? Ya da terapinin iyi gelecegine inanir mi ki, ona gore boyle seyler sacmalik o yuzden bu dediginizi yapmamiz mumkun deil.Çift terapisi düşündünüz mü?
Gencsiniz ya düzeltin mutlu bi evlilik kurun ya da bitirin yolunuza bakın bu sekilde sürdürmeyin ömrünüzden gidiyor.
Ona göre ben onun parasını yiyorum, ben işe girdiğimde kredi çekip araba almıştım. 2 bileziği bozdurmuştum sonra o arabayı sattım bidaha kredi çektim birdaha aldım. Şimdi o arabanın kendisinin de olduğunu 6 senedir benim arabam olmuş onun hiçbirşeyi olmamış onun parası yenilmiş ama inanki bir senedir doğru düzgün para kazanıyor onu da kenara koydu zaten kesinlikle bana harcamaz. Öncesinde her sene 3 ay yattı çalıştığı zamanda zaten gündelik usulü çalışıyordu ve aylık benim maaşım kadar ya ediyor ya etmiyordu ve sigortası olmadığı için kredi çekmesi çekse de ödemesi imkansızdı ama bunu düşünmüyor. Ben onun paralarını yiyip kendime araba almışım öyle düşünüyori, buna inanıyor ve bunu bu şekilde anlatıyor herkese.
Evet ben onun annesi ne yaparsa sevmesemde çok güzel olmuş der hiç söylenmem ama o annem ne yaparsa yapsın kusmuk gibi oluyormuş yiyemiyormuş.
Ayrica herkesin yazdigi o kadar dogru ki kimseye kizmiyorum, ailemi savunuyorum cok fazla bende cok zaman onun seviyesine düstugum oldu ama 2 senedir çat çat kavga etmek yerine kendimi köseme kapatiyorum bekliyorum sonra bir sekilde sinirim geciyor ve normale dönuyor igrenc bir rutin haline geldi bu. Bende biri bunlari yazsa okusam cok sey derdim zaten normal hayatimda sessiz sakin biri deilim,arkadaslik aile iliskilerim cok iyidir. Hatta cevrem sert oldugumu soyler, guclu oldgumu soyoer ama sadece evliligim konusunda boyle sacma sapan bir durumun icine soktum kendimi. Ve eevet omur boyu bu adamla bu sekilde yasayamam bunu biliyorum zaten benim istedigimde bi an once bu korkakligimdan kurtulmak. Belki gercekten korkuyorum benden daha mutlu olursa ya ben yapamazsam da o yaparsa diye aşamiyorum
Bile bile lades demişsin. Şuan ne yapman gerektiğini çok iyi biliyorsun aslında ama hala daha seviyorum yazıyorsun. Pes.Öncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
Kangren olmuş kesin atın..atmazsaniz ölürsünüz.Öncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..
annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen.
Tesekkur ederimEski konumu okumanızı öneririm. Öylesine bir bağımlılıktan sonra boşanıp musmutlu bir hayat yaşamaya başladığımı da belirteyim
yani ciddi oldugumu gorunce bir iki kere tamam gidelim dedi sonra hep gecistirdi ve evlilik terapistinin iyi gelecegine asla inancak birisi degil hem bir de bir kere para versin ikinciye buna parami verilir der oyle birisi.Evlilik terapisine raui gelmez mi? Madem ki ayrilmak istemiyorsunuz bari terapiye ikna edin
Evet bile bile yaptim, hala icim uzuluyor ayrildigimda elimde degil bende umursamamak cok isterdim inaninki ve butun cabamda bu yonde zaten.Bile bile lades demişsin. Şuan ne yapman gerektiğini çok iyi biliyorsun aslında ama hala daha seviyorum yazıyorsun. Pes.
Haklisiniz cidden oyle oldu atmayi beceremedim bir turlu. Ama tesekkur ederim bu yorumlariniz bana destek oluyor.Kangren olmuş kesin atın..atmazsaniz ölürsünüz.
Haklisiniz bende kendime acimiyor cok kiziyorum zaten.Kocanız hayatımda duyduğum en iğrenç insanlardan biri. Adamın tek bir olumlu yanı yok. Ev anne babanızdan gelmiş. Bu da geçip oturmuş. Evde de siz hizmetçi gibi hizmet ediyorsunuz bu adama. Ben de bunun yerinde olsam sizi asla bırakmam. İki kızım var umarım sizin gibi yapıp elin adamının ağzında sakız etmezler bizi. Ama hiç kusura bakmayın. Size acımıyorum. Benim tek üzüldüğüm anne babanız. Bu memlekette bu herifin bile alıcısı var ya ona üzülüyorum
Evet bende bunlara cildiriyorum cok mucadele ettim emek verdim senelerce ama asla akillanliyor, cok pisman oluyor keske yapmasaydim diyor ama sonunda yapiyor. Ben simdi ayrilirim amaa ayrilcagimi anlasinnoyle bir yalvaricak o kadar cok gelecekki ben yine pisman olacagim bu yuzden ayril.baris cocuk oyuncagi etmek istemiyorum.Evlerinde de oturamasın o zaman. Yemeğini yemediği anne baba demediği saygısızlık ettiği insanların evinde kızlarıyla işi ne?
Kadın olsun erkek olsun her şeyi sunduğun insanların herkese kötü davranmaya hakkı varmış gibi hissetmeleri rahatsız edici. Siz ve aileniz herşeyi sunduğu için bu kadar rahat. Salıverin gitsin kendi evimizde kendi düzeninizde yaşamaya devam edin. Hayatın çok başındasınz. Sonrasını zehir etmeyin bari.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?