Annem kendi hayatına odaklanmış durumda. Gitsem tabii ki sokakta kalmam ama 5 aylık yeni evli, stres oluruz, surat asar laf sokar biliyorum, ben hiç rahat edemem zaten. Sığınma evinde kalacak olmam onun canına minnet. Borç istedim eğer verirlerse direkt öğrenci evine çıkacağım, olmazsa sığınma evinde 1 ay çalışıp sonra bi eve ev arkadaşı olacağım. Bu evde çalışmam imkansız hale geldi birbirimize her an nefretle bakıyoruz çünkü. Toparlanıyorum şu anda, en geç 10 güne yeni hayatıma başlamış olurum :/ korkuyorum lütfen şans dileyin..Yani üzücü cocukta yok anneniz neden istemiyor.sadece bir adim atmak gerek .biraz birikim yapip oylemi ayrilsaniz ise girip
İlk yıldan sonra kavgalarımız yüzünden cinsellikten soğudum, istemiyordum o çabalayarak başlatıyordu. Her akşam kavga edip her sabah barışıyorduk, sohbet de etmiyordu sadece bu yüzden yanıma gelince soğuyor insan. Her zaman düzelecek diye bekledim, şu geçsin düzelecek, bi sonraki hafta daha iyi olacağız, şunu atlatınca sorunlar bitecek diye umarak bekledim. Evlenirken de aynı beklentideydim, 4 yıl boyunca “bi sonraki ay düzelecek” sanmayı bırakamadım. Son 2 aydır dokunduğu anda tiksiniyorum ve düzeleceğimize dair umut kırıntım kalmadı. Artık kavgalardan sonra da barışmıyoruz, 7-24 surat yapıp laf sokuyoruz birbirimize.Doğru mu anladım? İlk yılın sonunda tiksindiniz, üçüncü yılın sonunda evlendiniz.
Hayır yokEşinizin çocuğu var mı peki
Ha bugün ha yarın diye beklemek zaman kaybı oluyor maalesef. Sanırım artık olmayacağına ikna oldunuz. Mutsuz bir hayata mecbur değilsiniz. Evlenmiş olmanız da sizi buna mecbur kılmaz elbette. Cesaret etmeniz ve çalıştığınız bir hayata adım atmanız size zamanla iyi gelecektir.İlk yıldan sonra kavgalarımız yüzünden cinsellikten soğudum, istemiyordum o çabalayarak başlatıyordu. Her akşam kavga edip her sabah barışıyorduk, sohbet de etmiyordu sadece bu yüzden yanıma gelince soğuyor insan. Her zaman düzelecek diye bekledim, şu geçsin düzelecek, bi sonraki hafta daha iyi olacağız, şunu atlatınca sorunlar bitecek diye umarak bekledim. Evlenirken de aynı beklentideydim, 4 yıl boyunca “bi sonraki ay düzelecek” sanmayı bırakamadım. Son 2 aydır dokunduğu anda tiksiniyorum ve düzeleceğimize dair umut kırıntım kalmadı. Artık kavgalardan sonra da barışmıyoruz, 7-24 surat yapıp laf sokuyoruz birbirimize.
Ben üslubunuzdan, verdiginiz cevaplardan naif biri oldugunuzu çıkardım.Emin olun herkesin ailesi sımsıkı birbirine bağlı degil tek degilsiniz yani. bir yerden sonra insana en iyi gelen kendisi yineHerkese merhaba. 28 yaşında evli bi kadınım, çocuğum yok. Aydın’da yaşıyorum. Eşimle boşanma aşamasındayız ve ben hayatımın en dipteki dönemini yaşıyorum. Biraz uzun yazacağım, şimdiden okuyup yanıt verecek olan herkese çok teşekkür ederim.
Ergenliğimden beri sosyal anksiyete (sosyal fobi) ile mücadele ediyorum. Normal bi iletişim kurabilmem için bikaç kadeh içmiş olmam gerekiyor, içmediğimde özellikle statüsü yüksek veya egoist tavırlar sergileyen insanların yanında panik atak yaşıyorum. Antidepresan kullansam da hiçbir faydası olmadı. Bu yüzden sürekli çalışabildiğim bi iş olmadı. Lisans eğitimimi terk etmek zorunda kaldım maddi sıkıntılardan dolayı, Ankara üni’de dil okuyordum.
Eşimle 4 yıldır birlikte yaşıyoruz, ondan önce annem ve ablamla yaşıyordum, babam ayrı ve görüşmüyoruz.
Ablam da annem de geçtiğimiz yıllarda evlendiler, kendileriyle sağlıklı bi iletişimim yok, sorunlarımdan bahsettiğimde umursamıyorlar ya da “ne yaparsan yap” gibi bi tavır sergiliyorlar.
Eşimden ayrıldıktan sonra gidecek hiçbir yerim yok, birikmiş param da yok. Bi eve ev arkadaşı olarak girsem, çalışmaya başladığımda anksiyetemden dolayı devamını getirebilecek miyim ya da işten çıkarılır mıyım diye düşünüyorum. Eğer yapamazsam ve kiramı ödeyemezsem gidecek bi yerim olmayacak çünkü.
Belki “annen kabul eder” diyenleriniz olacaktır ama baştan söyleyeyim hayır etmiyor, çünkü bu konuları kendisiyle konuşup “bikaç aylığına kadın sığınma evine de gidebilirim” dediğimde bile “olmaz, yanıma gel” demedi.
4 yıldır hep “bi sonraki ay düzeleceğiz, şu borçlar kapansın, şu düzen otursun” diyerek yaşadım. Her gün kavga ettik, her sabah hiçbir şey olmamış gibi yaptık, sonra akşam yine kavga şeklinde kısır döngü. İp artık çok inceldi ve birbirimize saygımız kalmadı. Cinsellik midemi bulandırmaya başladı, ilk yılımız bittiğinden beri istemiyorum kavgalarımız yüzünden. Zorla başlattı her seferinde ama artık dokunduğu anda çığlık atıyorum çünkü iğreniyorum. Artık bi başkasıyla da böyle bi şey yaşayamayacağımı düşünüyorum.
Önceden hayatta beni heyecanlandıran şeyler vardı, çadır kampı hayali kurmak bile iyi gelirdi, hazırlanmak, gidip doğada kamp ateşi yakmak. Artık zorla götürseler boş gözlerle bakarım, terapiye ihtiyacım olduğunu biliyorum.
Peki neden 4 sene boyunca bu hale gelene kadar sabrettim? Sadece sosyal fobi değil. Biz 1 yıllık evliyiz, önceki 3 yılımız sevgili olarak birlikte geçti. 3 yıl önce ablam evlendi, annem yalnız kalınca anneannemin evine taşındı, boşalan evdeki eşyaları da biz aldık. Annemin tekrar kendi başına eve çıkma ihtimali vardı, o zaman eşyaları geri verecektik. Yani bu eşyalar yüzünden bırakıp gidemedim, 5 ay önce annem evlendi, eşyaları düşünmeme de gerek kalmadı artık.
Biz düğün nişan yapmadık, ailemiz biliyordu ama akrabalara habersizce evlendiğimizi söyledik. İki insan arasındaki duygusal bağın resmileşmesine gereksiz para harcanmaması gerektiğini savunuyordum, bunu düşüneniniz varsa hiçbirinize tavsiye etmiyorum çünkü akrabalarınız bi probleminiz var sanacak, hatta hamile olduğunuzu falan düşünecekler, “kendinize bunu hak görmediğiniz” için yargılayacaklar :) neyse.
Annem ve 4 kardeşinden 5 çeyrek altın ve 300 dolar geldi evlenince. Eşimin ailesi deniz yıldızlı minimal bi kolye almışlar. Ben eşimin ikinci eşiyim, muhtemelen benim de gideceğimi biliyorlardı. Eşim altınların ve 300 doların hepsini geri yerine koyma sözüyle aldı, geri gelmedi tabii. Kolyeyi bulamayacağı bi yere sakladım, satarsa benden bilecek ailesi çünkü :) zaten bi kolye aldık onu da satmış demesinler :)
Nafaka kesinlikle istemem, bu arada iyi para kazanıyor asgari ücretin 3 katı ama ya borç ödemeye gidiyor ya da kumar oynuyor… Slot çevirme oynuyor, binlerce lira kaybetti. Alkol alıyor. 4 yılda 3-4 kez deniz görmüşüzdür Aydın’da yaşamamıza rağmen.
Ben sadece annemlerden gelen altınlarımı alsam yine bi nebze rahat başlarım belki kendi başıma hayata atılmaya ama vermeyeceğini biliyorum.
Ne yapmalıyım güzel kadınlar? Buraya kadar okuyan olduysa çok ama çok teşekkür ederim. Dinleyenim olmadığı için buraya yazdım yoksa kafayı yiyeceğim
Babamla görüşmüyorum, ablam sanki bu durumumdan zevk alıyormuş gibi, annemin umurunda değilim, arkadaşım kalmadı bu 4 yılda ve gelecekten inanılmaz korkuyorum. İnt*har bazen aklıma geliyor ama ondan da korkuyorum; bi gün korkmayıp canıma son vermekten daha da korkuyorum
Kadın sığınma evine gitmeli miyim? Lütfen nafaka iste demeyin istemem, zaten avukat tutar o alamam da.
Bu durumdaki bi kadın ne yapmalı? Tekrar çok teşekkür ederim, iyi akşamlar dilerim hepinize
Ben de şu an seninle ayni durumdayım. 28 yaşındayım ve eşimin 2. Eşiyim. 7 aylık evliyim. Ben de intiharı düşündüm ama yok yapamadım Allah korkusu ve annemin varlığı Beni o düşünceden alikoyuyor. Nolur nolur abdest al ve 2 rekat namaz kıl. O esnada inşirah suresi ve Yasin süresini ac lütfen. İnanarak dua et. Bak göreceksin içindeki ferahlığı. Boşanmaya gelince ben de senin gibi nafaka falan istemedim sadece bosanayim düşüncesindeyim.Herkese merhaba. 28 yaşında evli bi kadınım, çocuğum yok. Aydın’da yaşıyorum. Eşimle boşanma aşamasındayız ve ben hayatımın en dipteki dönemini yaşıyorum. Biraz uzun yazacağım, şimdiden okuyup yanıt verecek olan herkese çok teşekkür ederim.
Ergenliğimden beri sosyal anksiyete (sosyal fobi) ile mücadele ediyorum. Normal bi iletişim kurabilmem için bikaç kadeh içmiş olmam gerekiyor, içmediğimde özellikle statüsü yüksek veya egoist tavırlar sergileyen insanların yanında panik atak yaşıyorum. Antidepresan kullansam da hiçbir faydası olmadı. Bu yüzden sürekli çalışabildiğim bi iş olmadı. Lisans eğitimimi terk etmek zorunda kaldım maddi sıkıntılardan dolayı, Ankara üni’de dil okuyordum.
Eşimle 4 yıldır birlikte yaşıyoruz, ondan önce annem ve ablamla yaşıyordum, babam ayrı ve görüşmüyoruz.
Ablam da annem de geçtiğimiz yıllarda evlendiler, kendileriyle sağlıklı bi iletişimim yok, sorunlarımdan bahsettiğimde umursamıyorlar ya da “ne yaparsan yap” gibi bi tavır sergiliyorlar.
Eşimden ayrıldıktan sonra gidecek hiçbir yerim yok, birikmiş param da yok. Bi eve ev arkadaşı olarak girsem, çalışmaya başladığımda anksiyetemden dolayı devamını getirebilecek miyim ya da işten çıkarılır mıyım diye düşünüyorum. Eğer yapamazsam ve kiramı ödeyemezsem gidecek bi yerim olmayacak çünkü.
Belki “annen kabul eder” diyenleriniz olacaktır ama baştan söyleyeyim hayır etmiyor, çünkü bu konuları kendisiyle konuşup “bikaç aylığına kadın sığınma evine de gidebilirim” dediğimde bile “olmaz, yanıma gel” demedi.
4 yıldır hep “bi sonraki ay düzeleceğiz, şu borçlar kapansın, şu düzen otursun” diyerek yaşadım. Her gün kavga ettik, her sabah hiçbir şey olmamış gibi yaptık, sonra akşam yine kavga şeklinde kısır döngü. İp artık çok inceldi ve birbirimize saygımız kalmadı. Cinsellik midemi bulandırmaya başladı, ilk yılımız bittiğinden beri istemiyorum kavgalarımız yüzünden. Zorla başlattı her seferinde ama artık dokunduğu anda çığlık atıyorum çünkü iğreniyorum. Artık bi başkasıyla da böyle bi şey yaşayamayacağımı düşünüyorum.
Önceden hayatta beni heyecanlandıran şeyler vardı, çadır kampı hayali kurmak bile iyi gelirdi, hazırlanmak, gidip doğada kamp ateşi yakmak. Artık zorla götürseler boş gözlerle bakarım, terapiye ihtiyacım olduğunu biliyorum.
Peki neden 4 sene boyunca bu hale gelene kadar sabrettim? Sadece sosyal fobi değil. Biz 1 yıllık evliyiz, önceki 3 yılımız sevgili olarak birlikte geçti. 3 yıl önce ablam evlendi, annem yalnız kalınca anneannemin evine taşındı, boşalan evdeki eşyaları da biz aldık. Annemin tekrar kendi başına eve çıkma ihtimali vardı, o zaman eşyaları geri verecektik. Yani bu eşyalar yüzünden bırakıp gidemedim, 5 ay önce annem evlendi, eşyaları düşünmeme de gerek kalmadı artık.
Biz düğün nişan yapmadık, ailemiz biliyordu ama akrabalara habersizce evlendiğimizi söyledik. İki insan arasındaki duygusal bağın resmileşmesine gereksiz para harcanmaması gerektiğini savunuyordum, bunu düşüneniniz varsa hiçbirinize tavsiye etmiyorum çünkü akrabalarınız bi probleminiz var sanacak, hatta hamile olduğunuzu falan düşünecekler, “kendinize bunu hak görmediğiniz” için yargılayacaklar :) neyse.
Annem ve 4 kardeşinden 5 çeyrek altın ve 300 dolar geldi evlenince. Eşimin ailesi deniz yıldızlı minimal bi kolye almışlar. Ben eşimin ikinci eşiyim, muhtemelen benim de gideceğimi biliyorlardı. Eşim altınların ve 300 doların hepsini geri yerine koyma sözüyle aldı, geri gelmedi tabii. Kolyeyi bulamayacağı bi yere sakladım, satarsa benden bilecek ailesi çünkü :) zaten bi kolye aldık onu da satmış demesinler :)
Nafaka kesinlikle istemem, bu arada iyi para kazanıyor asgari ücretin 3 katı ama ya borç ödemeye gidiyor ya da kumar oynuyor… Slot çevirme oynuyor, binlerce lira kaybetti. Alkol alıyor. 4 yılda 3-4 kez deniz görmüşüzdür Aydın’da yaşamamıza rağmen.
Ben sadece annemlerden gelen altınlarımı alsam yine bi nebze rahat başlarım belki kendi başıma hayata atılmaya ama vermeyeceğini biliyorum.
Ne yapmalıyım güzel kadınlar? Buraya kadar okuyan olduysa çok ama çok teşekkür ederim. Dinleyenim olmadığı için buraya yazdım yoksa kafayı yiyeceğim
Babamla görüşmüyorum, ablam sanki bu durumumdan zevk alıyormuş gibi, annemin umurunda değilim, arkadaşım kalmadı bu 4 yılda ve gelecekten inanılmaz korkuyorum. İnt*har bazen aklıma geliyor ama ondan da korkuyorum; bi gün korkmayıp canıma son vermekten daha da korkuyorum
Kadın sığınma evine gitmeli miyim? Lütfen nafaka iste demeyin istemem, zaten avukat tutar o alamam da.
Bu durumdaki bi kadın ne yapmalı? Tekrar çok teşekkür ederim, iyi akşamlar dilerim hepinize
5 çeyrek altın ve 300 dolarla hiç bir şey yapılmaz. Bir süre ise girmeniz kendinizi toparlamanizi tavsiye edebilirim.kadin sığınma evinde durum nedir terapi desteği varmıdır bilmiyorum. Bilen arkadaşlar söyler. Ama tedavi olmazsanız hayatınızı idame ettiremezmezsiniz. Sağlıklı düşünmeniz gerekiyor. (5 çeyrek 12.250₺ 300 dolar da 5.835₺( 29 Nisan kuruna göre.) )Herkese merhaba. 28 yaşında evli bi kadınım, çocuğum yok. Aydın’da yaşıyorum. Eşimle boşanma aşamasındayız ve ben hayatımın en dipteki dönemini yaşıyorum. Biraz uzun yazacağım, şimdiden okuyup yanıt verecek olan herkese çok teşekkür ederim.
Ergenliğimden beri sosyal anksiyete (sosyal fobi) ile mücadele ediyorum. Normal bi iletişim kurabilmem için bikaç kadeh içmiş olmam gerekiyor, içmediğimde özellikle statüsü yüksek veya egoist tavırlar sergileyen insanların yanında panik atak yaşıyorum. Antidepresan kullansam da hiçbir faydası olmadı. Bu yüzden sürekli çalışabildiğim bi iş olmadı. Lisans eğitimimi terk etmek zorunda kaldım maddi sıkıntılardan dolayı, Ankara üni’de dil okuyordum.
Eşimle 4 yıldır birlikte yaşıyoruz, ondan önce annem ve ablamla yaşıyordum, babam ayrı ve görüşmüyoruz.
Ablam da annem de geçtiğimiz yıllarda evlendiler, kendileriyle sağlıklı bi iletişimim yok, sorunlarımdan bahsettiğimde umursamıyorlar ya da “ne yaparsan yap” gibi bi tavır sergiliyorlar.
Eşimden ayrıldıktan sonra gidecek hiçbir yerim yok, birikmiş param da yok. Bi eve ev arkadaşı olarak girsem, çalışmaya başladığımda anksiyetemden dolayı devamını getirebilecek miyim ya da işten çıkarılır mıyım diye düşünüyorum. Eğer yapamazsam ve kiramı ödeyemezsem gidecek bi yerim olmayacak çünkü.
Belki “annen kabul eder” diyenleriniz olacaktır ama baştan söyleyeyim hayır etmiyor, çünkü bu konuları kendisiyle konuşup “bikaç aylığına kadın sığınma evine de gidebilirim” dediğimde bile “olmaz, yanıma gel” demedi.
4 yıldır hep “bi sonraki ay düzeleceğiz, şu borçlar kapansın, şu düzen otursun” diyerek yaşadım. Her gün kavga ettik, her sabah hiçbir şey olmamış gibi yaptık, sonra akşam yine kavga şeklinde kısır döngü. İp artık çok inceldi ve birbirimize saygımız kalmadı. Cinsellik midemi bulandırmaya başladı, ilk yılımız bittiğinden beri istemiyorum kavgalarımız yüzünden. Zorla başlattı her seferinde ama artık dokunduğu anda çığlık atıyorum çünkü iğreniyorum. Artık bi başkasıyla da böyle bi şey yaşayamayacağımı düşünüyorum.
Önceden hayatta beni heyecanlandıran şeyler vardı, çadır kampı hayali kurmak bile iyi gelirdi, hazırlanmak, gidip doğada kamp ateşi yakmak. Artık zorla götürseler boş gözlerle bakarım, terapiye ihtiyacım olduğunu biliyorum.
Peki neden 4 sene boyunca bu hale gelene kadar sabrettim? Sadece sosyal fobi değil. Biz 1 yıllık evliyiz, önceki 3 yılımız sevgili olarak birlikte geçti. 3 yıl önce ablam evlendi, annem yalnız kalınca anneannemin evine taşındı, boşalan evdeki eşyaları da biz aldık. Annemin tekrar kendi başına eve çıkma ihtimali vardı, o zaman eşyaları geri verecektik. Yani bu eşyalar yüzünden bırakıp gidemedim, 5 ay önce annem evlendi, eşyaları düşünmeme de gerek kalmadı artık.
Biz düğün nişan yapmadık, ailemiz biliyordu ama akrabalara habersizce evlendiğimizi söyledik. İki insan arasındaki duygusal bağın resmileşmesine gereksiz para harcanmaması gerektiğini savunuyordum, bunu düşüneniniz varsa hiçbirinize tavsiye etmiyorum çünkü akrabalarınız bi probleminiz var sanacak, hatta hamile olduğunuzu falan düşünecekler, “kendinize bunu hak görmediğiniz” için yargılayacaklar :) neyse.
Annem ve 4 kardeşinden 5 çeyrek altın ve 300 dolar geldi evlenince. Eşimin ailesi deniz yıldızlı minimal bi kolye almışlar. Ben eşimin ikinci eşiyim, muhtemelen benim de gideceğimi biliyorlardı. Eşim altınların ve 300 doların hepsini geri yerine koyma sözüyle aldı, geri gelmedi tabii. Kolyeyi bulamayacağı bi yere sakladım, satarsa benden bilecek ailesi çünkü :) zaten bi kolye aldık onu da satmış demesinler :)
Nafaka kesinlikle istemem, bu arada iyi para kazanıyor asgari ücretin 3 katı ama ya borç ödemeye gidiyor ya da kumar oynuyor… Slot çevirme oynuyor, binlerce lira kaybetti. Alkol alıyor. 4 yılda 3-4 kez deniz görmüşüzdür Aydın’da yaşamamıza rağmen.
Ben sadece annemlerden gelen altınlarımı alsam yine bi nebze rahat başlarım belki kendi başıma hayata atılmaya ama vermeyeceğini biliyorum.
Ne yapmalıyım güzel kadınlar? Buraya kadar okuyan olduysa çok ama çok teşekkür ederim. Dinleyenim olmadığı için buraya yazdım yoksa kafayı yiyeceğim
Babamla görüşmüyorum, ablam sanki bu durumumdan zevk alıyormuş gibi, annemin umurunda değilim, arkadaşım kalmadı bu 4 yılda ve gelecekten inanılmaz korkuyorum. İnt*har bazen aklıma geliyor ama ondan da korkuyorum; bi gün korkmayıp canıma son vermekten daha da korkuyorum
Kadın sığınma evine gitmeli miyim? Lütfen nafaka iste demeyin istemem, zaten avukat tutar o alamam da.
Bu durumdaki bi kadın ne yapmalı? Tekrar çok teşekkür ederim, iyi akşamlar dilerim hepinize
Seni çok iyi anlıyorum arkadaşım. Ben de büyürken bazı aşamalardan geçtiğim için aman kimseye yük olmayayım mottosu ile hep sessiz sosyal çevreden uzak oldum. Bunu üniversitede ailemden tamamen başka bir ortama gidince çözdüğümü sanmıştım aslında sadece bastırmışım. Üni den döndükten 2 sene kadar sonra evlendim. Senin gibi evliliğimin ilk yıllarından sonra çatırdamalar oldu boşanmak istedim ama cesaret edemedim. Hep toparlanır gözü ile baktım. Şu an 7.senesi bitiyor evliliğimin 1.5 yaşında bir çocuk hala nasıl boşanacağımı düşünüyorum ve bu aşaması inan daha zor. Evladım iyi ki var, iyi ki bana vermiş onu Allah ama inan ki onunla bunları yapması daha zor. ( benim annem babamda lafta hep yanındayız kızım deyip evi terk ettiğimde ne zaman gidecek diye gözümün içine bakanlardan seni çok iyi anladım ) Durma kızım sen zaten bu adama 4 yıl katlanmışsın. İş yerindeki egoistlere mi katlanamayacaksın. Evde bu kadar zor durumlar yaşadıktan sonra sana çocuk oyuncağı gibi gelecek o işler eminimHerkese merhaba. 28 yaşında evli bi kadınım, çocuğum yok. Aydın’da yaşıyorum. Eşimle boşanma aşamasındayız ve ben hayatımın en dipteki dönemini yaşıyorum. Biraz uzun yazacağım, şimdiden okuyup yanıt verecek olan herkese çok teşekkür ederim.
Ergenliğimden beri sosyal anksiyete (sosyal fobi) ile mücadele ediyorum. Normal bi iletişim kurabilmem için bikaç kadeh içmiş olmam gerekiyor, içmediğimde özellikle statüsü yüksek veya egoist tavırlar sergileyen insanların yanında panik atak yaşıyorum. Antidepresan kullansam da hiçbir faydası olmadı. Bu yüzden sürekli çalışabildiğim bi iş olmadı. Lisans eğitimimi terk etmek zorunda kaldım maddi sıkıntılardan dolayı, Ankara üni’de dil okuyordum.
Eşimle 4 yıldır birlikte yaşıyoruz, ondan önce annem ve ablamla yaşıyordum, babam ayrı ve görüşmüyoruz.
Ablam da annem de geçtiğimiz yıllarda evlendiler, kendileriyle sağlıklı bi iletişimim yok, sorunlarımdan bahsettiğimde umursamıyorlar ya da “ne yaparsan yap” gibi bi tavır sergiliyorlar.
Eşimden ayrıldıktan sonra gidecek hiçbir yerim yok, birikmiş param da yok. Bi eve ev arkadaşı olarak girsem, çalışmaya başladığımda anksiyetemden dolayı devamını getirebilecek miyim ya da işten çıkarılır mıyım diye düşünüyorum. Eğer yapamazsam ve kiramı ödeyemezsem gidecek bi yerim olmayacak çünkü.
Belki “annen kabul eder” diyenleriniz olacaktır ama baştan söyleyeyim hayır etmiyor, çünkü bu konuları kendisiyle konuşup “bikaç aylığına kadın sığınma evine de gidebilirim” dediğimde bile “olmaz, yanıma gel” demedi.
4 yıldır hep “bi sonraki ay düzeleceğiz, şu borçlar kapansın, şu düzen otursun” diyerek yaşadım. Her gün kavga ettik, her sabah hiçbir şey olmamış gibi yaptık, sonra akşam yine kavga şeklinde kısır döngü. İp artık çok inceldi ve birbirimize saygımız kalmadı. Cinsellik midemi bulandırmaya başladı, ilk yılımız bittiğinden beri istemiyorum kavgalarımız yüzünden. Zorla başlattı her seferinde ama artık dokunduğu anda çığlık atıyorum çünkü iğreniyorum. Artık bi başkasıyla da böyle bi şey yaşayamayacağımı düşünüyorum.
Önceden hayatta beni heyecanlandıran şeyler vardı, çadır kampı hayali kurmak bile iyi gelirdi, hazırlanmak, gidip doğada kamp ateşi yakmak. Artık zorla götürseler boş gözlerle bakarım, terapiye ihtiyacım olduğunu biliyorum.
Peki neden 4 sene boyunca bu hale gelene kadar sabrettim? Sadece sosyal fobi değil. Biz 1 yıllık evliyiz, önceki 3 yılımız sevgili olarak birlikte geçti. 3 yıl önce ablam evlendi, annem yalnız kalınca anneannemin evine taşındı, boşalan evdeki eşyaları da biz aldık. Annemin tekrar kendi başına eve çıkma ihtimali vardı, o zaman eşyaları geri verecektik. Yani bu eşyalar yüzünden bırakıp gidemedim, 5 ay önce annem evlendi, eşyaları düşünmeme de gerek kalmadı artık.
Biz düğün nişan yapmadık, ailemiz biliyordu ama akrabalara habersizce evlendiğimizi söyledik. İki insan arasındaki duygusal bağın resmileşmesine gereksiz para harcanmaması gerektiğini savunuyordum, bunu düşüneniniz varsa hiçbirinize tavsiye etmiyorum çünkü akrabalarınız bi probleminiz var sanacak, hatta hamile olduğunuzu falan düşünecekler, “kendinize bunu hak görmediğiniz” için yargılayacaklar :) neyse.
Annem ve 4 kardeşinden 5 çeyrek altın ve 300 dolar geldi evlenince. Eşimin ailesi deniz yıldızlı minimal bi kolye almışlar. Ben eşimin ikinci eşiyim, muhtemelen benim de gideceğimi biliyorlardı. Eşim altınların ve 300 doların hepsini geri yerine koyma sözüyle aldı, geri gelmedi tabii. Kolyeyi bulamayacağı bi yere sakladım, satarsa benden bilecek ailesi çünkü :) zaten bi kolye aldık onu da satmış demesinler :)
Nafaka kesinlikle istemem, bu arada iyi para kazanıyor asgari ücretin 3 katı ama ya borç ödemeye gidiyor ya da kumar oynuyor… Slot çevirme oynuyor, binlerce lira kaybetti. Alkol alıyor. 4 yılda 3-4 kez deniz görmüşüzdür Aydın’da yaşamamıza rağmen.
Ben sadece annemlerden gelen altınlarımı alsam yine bi nebze rahat başlarım belki kendi başıma hayata atılmaya ama vermeyeceğini biliyorum.
Ne yapmalıyım güzel kadınlar? Buraya kadar okuyan olduysa çok ama çok teşekkür ederim. Dinleyenim olmadığı için buraya yazdım yoksa kafayı yiyeceğim
Babamla görüşmüyorum, ablam sanki bu durumumdan zevk alıyormuş gibi, annemin umurunda değilim, arkadaşım kalmadı bu 4 yılda ve gelecekten inanılmaz korkuyorum. İnt*har bazen aklıma geliyor ama ondan da korkuyorum; bi gün korkmayıp canıma son vermekten daha da korkuyorum
Kadın sığınma evine gitmeli miyim? Lütfen nafaka iste demeyin istemem, zaten avukat tutar o alamam da.
Bu durumdaki bi kadın ne yapmalı? Tekrar çok teşekkür ederim, iyi akşamlar dilerim hepinize
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?