- 18 Ocak 2023
- 23
- 22
- 3
- 30
Herkese merhaba. 28 yaşında evli bi kadınım, çocuğum yok. Aydın’da yaşıyorum. Eşimle boşanma aşamasındayız ve ben hayatımın en dipteki dönemini yaşıyorum. Biraz uzun yazacağım, şimdiden okuyup yanıt verecek olan herkese çok teşekkür ederim.
Ergenliğimden beri sosyal anksiyete (sosyal fobi) ile mücadele ediyorum. Normal bi iletişim kurabilmem için bikaç kadeh içmiş olmam gerekiyor, içmediğimde özellikle statüsü yüksek veya egoist tavırlar sergileyen insanların yanında panik atak yaşıyorum. Antidepresan kullansam da hiçbir faydası olmadı. Bu yüzden sürekli çalışabildiğim bi iş olmadı. Lisans eğitimimi terk etmek zorunda kaldım maddi sıkıntılardan dolayı, Ankara üni’de dil okuyordum.
Eşimle 4 yıldır birlikte yaşıyoruz, ondan önce annem ve ablamla yaşıyordum, babam ayrı ve görüşmüyoruz.
Ablam da annem de geçtiğimiz yıllarda evlendiler, kendileriyle sağlıklı bi iletişimim yok, sorunlarımdan bahsettiğimde umursamıyorlar ya da “ne yaparsan yap” gibi bi tavır sergiliyorlar.
Eşimden ayrıldıktan sonra gidecek hiçbir yerim yok, birikmiş param da yok. Bi eve ev arkadaşı olarak girsem, çalışmaya başladığımda anksiyetemden dolayı devamını getirebilecek miyim ya da işten çıkarılır mıyım diye düşünüyorum. Eğer yapamazsam ve kiramı ödeyemezsem gidecek bi yerim olmayacak çünkü.
Belki “annen kabul eder” diyenleriniz olacaktır ama baştan söyleyeyim hayır etmiyor, çünkü bu konuları kendisiyle konuşup “bikaç aylığına kadın sığınma evine de gidebilirim” dediğimde bile “olmaz, yanıma gel” demedi.
4 yıldır hep “bi sonraki ay düzeleceğiz, şu borçlar kapansın, şu düzen otursun” diyerek yaşadım. Her gün kavga ettik, her sabah hiçbir şey olmamış gibi yaptık, sonra akşam yine kavga şeklinde kısır döngü. İp artık çok inceldi ve birbirimize saygımız kalmadı. Cinsellik midemi bulandırmaya başladı, ilk yılımız bittiğinden beri istemiyorum kavgalarımız yüzünden. Zorla başlattı her seferinde ama artık dokunduğu anda çığlık atıyorum çünkü iğreniyorum. Artık bi başkasıyla da böyle bi şey yaşayamayacağımı düşünüyorum.
Önceden hayatta beni heyecanlandıran şeyler vardı, çadır kampı hayali kurmak bile iyi gelirdi, hazırlanmak, gidip doğada kamp ateşi yakmak. Artık zorla götürseler boş gözlerle bakarım, terapiye ihtiyacım olduğunu biliyorum.
Peki neden 4 sene boyunca bu hale gelene kadar sabrettim? Sadece sosyal fobi değil. Biz 1 yıllık evliyiz, önceki 3 yılımız sevgili olarak birlikte geçti. 3 yıl önce ablam evlendi, annem yalnız kalınca anneannemin evine taşındı, boşalan evdeki eşyaları da biz aldık. Annemin tekrar kendi başına eve çıkma ihtimali vardı, o zaman eşyaları geri verecektik. Yani bu eşyalar yüzünden bırakıp gidemedim, 5 ay önce annem evlendi, eşyaları düşünmeme de gerek kalmadı artık.
Biz düğün nişan yapmadık, ailemiz biliyordu ama akrabalara habersizce evlendiğimizi söyledik. İki insan arasındaki duygusal bağın resmileşmesine gereksiz para harcanmaması gerektiğini savunuyordum, bunu düşüneniniz varsa hiçbirinize tavsiye etmiyorum çünkü akrabalarınız bi probleminiz var sanacak, hatta hamile olduğunuzu falan düşünecekler, “kendinize bunu hak görmediğiniz” için yargılayacaklar :) neyse.
Annem ve 4 kardeşinden 5 çeyrek altın ve 300 dolar geldi evlenince. Eşimin ailesi deniz yıldızlı minimal bi kolye almışlar. Ben eşimin ikinci eşiyim, muhtemelen benim de gideceğimi biliyorlardı. Eşim altınların ve 300 doların hepsini geri yerine koyma sözüyle aldı, geri gelmedi tabii. Kolyeyi bulamayacağı bi yere sakladım, satarsa benden bilecek ailesi çünkü :) zaten bi kolye aldık onu da satmış demesinler :)
Nafaka kesinlikle istemem, bu arada iyi para kazanıyor asgari ücretin 3 katı ama ya borç ödemeye gidiyor ya da kumar oynuyor… Slot çevirme oynuyor, binlerce lira kaybetti. Alkol alıyor. 4 yılda 3-4 kez deniz görmüşüzdür Aydın’da yaşamamıza rağmen.
Ben sadece annemlerden gelen altınlarımı alsam yine bi nebze rahat başlarım belki kendi başıma hayata atılmaya ama vermeyeceğini biliyorum.
Ne yapmalıyım güzel kadınlar? Buraya kadar okuyan olduysa çok ama çok teşekkür ederim. Dinleyenim olmadığı için buraya yazdım yoksa kafayı yiyeceğim
Babamla görüşmüyorum, ablam sanki bu durumumdan zevk alıyormuş gibi, annemin umurunda değilim, arkadaşım kalmadı bu 4 yılda ve gelecekten inanılmaz korkuyorum. İnt*har bazen aklıma geliyor ama ondan da korkuyorum; bi gün korkmayıp canıma son vermekten daha da korkuyorum
Kadın sığınma evine gitmeli miyim? Lütfen nafaka iste demeyin istemem, zaten avukat tutar o alamam da.
Bu durumdaki bi kadın ne yapmalı? Tekrar çok teşekkür ederim, iyi akşamlar dilerim hepinize
Ergenliğimden beri sosyal anksiyete (sosyal fobi) ile mücadele ediyorum. Normal bi iletişim kurabilmem için bikaç kadeh içmiş olmam gerekiyor, içmediğimde özellikle statüsü yüksek veya egoist tavırlar sergileyen insanların yanında panik atak yaşıyorum. Antidepresan kullansam da hiçbir faydası olmadı. Bu yüzden sürekli çalışabildiğim bi iş olmadı. Lisans eğitimimi terk etmek zorunda kaldım maddi sıkıntılardan dolayı, Ankara üni’de dil okuyordum.
Eşimle 4 yıldır birlikte yaşıyoruz, ondan önce annem ve ablamla yaşıyordum, babam ayrı ve görüşmüyoruz.
Ablam da annem de geçtiğimiz yıllarda evlendiler, kendileriyle sağlıklı bi iletişimim yok, sorunlarımdan bahsettiğimde umursamıyorlar ya da “ne yaparsan yap” gibi bi tavır sergiliyorlar.
Eşimden ayrıldıktan sonra gidecek hiçbir yerim yok, birikmiş param da yok. Bi eve ev arkadaşı olarak girsem, çalışmaya başladığımda anksiyetemden dolayı devamını getirebilecek miyim ya da işten çıkarılır mıyım diye düşünüyorum. Eğer yapamazsam ve kiramı ödeyemezsem gidecek bi yerim olmayacak çünkü.
Belki “annen kabul eder” diyenleriniz olacaktır ama baştan söyleyeyim hayır etmiyor, çünkü bu konuları kendisiyle konuşup “bikaç aylığına kadın sığınma evine de gidebilirim” dediğimde bile “olmaz, yanıma gel” demedi.
4 yıldır hep “bi sonraki ay düzeleceğiz, şu borçlar kapansın, şu düzen otursun” diyerek yaşadım. Her gün kavga ettik, her sabah hiçbir şey olmamış gibi yaptık, sonra akşam yine kavga şeklinde kısır döngü. İp artık çok inceldi ve birbirimize saygımız kalmadı. Cinsellik midemi bulandırmaya başladı, ilk yılımız bittiğinden beri istemiyorum kavgalarımız yüzünden. Zorla başlattı her seferinde ama artık dokunduğu anda çığlık atıyorum çünkü iğreniyorum. Artık bi başkasıyla da böyle bi şey yaşayamayacağımı düşünüyorum.
Önceden hayatta beni heyecanlandıran şeyler vardı, çadır kampı hayali kurmak bile iyi gelirdi, hazırlanmak, gidip doğada kamp ateşi yakmak. Artık zorla götürseler boş gözlerle bakarım, terapiye ihtiyacım olduğunu biliyorum.
Peki neden 4 sene boyunca bu hale gelene kadar sabrettim? Sadece sosyal fobi değil. Biz 1 yıllık evliyiz, önceki 3 yılımız sevgili olarak birlikte geçti. 3 yıl önce ablam evlendi, annem yalnız kalınca anneannemin evine taşındı, boşalan evdeki eşyaları da biz aldık. Annemin tekrar kendi başına eve çıkma ihtimali vardı, o zaman eşyaları geri verecektik. Yani bu eşyalar yüzünden bırakıp gidemedim, 5 ay önce annem evlendi, eşyaları düşünmeme de gerek kalmadı artık.
Biz düğün nişan yapmadık, ailemiz biliyordu ama akrabalara habersizce evlendiğimizi söyledik. İki insan arasındaki duygusal bağın resmileşmesine gereksiz para harcanmaması gerektiğini savunuyordum, bunu düşüneniniz varsa hiçbirinize tavsiye etmiyorum çünkü akrabalarınız bi probleminiz var sanacak, hatta hamile olduğunuzu falan düşünecekler, “kendinize bunu hak görmediğiniz” için yargılayacaklar :) neyse.
Annem ve 4 kardeşinden 5 çeyrek altın ve 300 dolar geldi evlenince. Eşimin ailesi deniz yıldızlı minimal bi kolye almışlar. Ben eşimin ikinci eşiyim, muhtemelen benim de gideceğimi biliyorlardı. Eşim altınların ve 300 doların hepsini geri yerine koyma sözüyle aldı, geri gelmedi tabii. Kolyeyi bulamayacağı bi yere sakladım, satarsa benden bilecek ailesi çünkü :) zaten bi kolye aldık onu da satmış demesinler :)
Nafaka kesinlikle istemem, bu arada iyi para kazanıyor asgari ücretin 3 katı ama ya borç ödemeye gidiyor ya da kumar oynuyor… Slot çevirme oynuyor, binlerce lira kaybetti. Alkol alıyor. 4 yılda 3-4 kez deniz görmüşüzdür Aydın’da yaşamamıza rağmen.
Ben sadece annemlerden gelen altınlarımı alsam yine bi nebze rahat başlarım belki kendi başıma hayata atılmaya ama vermeyeceğini biliyorum.
Ne yapmalıyım güzel kadınlar? Buraya kadar okuyan olduysa çok ama çok teşekkür ederim. Dinleyenim olmadığı için buraya yazdım yoksa kafayı yiyeceğim
Babamla görüşmüyorum, ablam sanki bu durumumdan zevk alıyormuş gibi, annemin umurunda değilim, arkadaşım kalmadı bu 4 yılda ve gelecekten inanılmaz korkuyorum. İnt*har bazen aklıma geliyor ama ondan da korkuyorum; bi gün korkmayıp canıma son vermekten daha da korkuyorum
Kadın sığınma evine gitmeli miyim? Lütfen nafaka iste demeyin istemem, zaten avukat tutar o alamam da.
Bu durumdaki bi kadın ne yapmalı? Tekrar çok teşekkür ederim, iyi akşamlar dilerim hepinize
) gittim satranç yarışmasına katıldım yine kaybettim. Hentbol takımına katıldım derken hem fiziksel hem psikolojik anlamda değiştiğimi fark edince bu durum çok huzurlu hissettirdi beni lisede daha fazla etkinliklere katıldım. Bu sefer çevremde genişledi, iletişimim de kuvvetli hale geldi. Üniversite de tam anlamıyla artık özgüven patlaması yaşıyordum. Seyahat ve fotoğraf aşkı vardır bende kamplara katıldım. Antalya'da okurken arkadaşlarla hiçbir zaman yurtta kalmazdık sürekli farklı şehirlere gider farklı insanlarla tanışırdık. Akrabalarımla yaşadığım problemlerden kaçmak için hiç evlenmeyi düşünmedim hala düşünmüyorum. Yalnız olmaktan korkup biriyle evlenmeyi mantıklı bulmuyorum. Bu yazının özeti şu ki ne yapacağım diye düşünmeyin başlayın, adım atın. Çalışmaya başlayın, çevre edinin, kurslara katılın. Ekonomik gücünüz yoksa devletin psikoloğunda şansınızı deneyin. Benim tek şansım annemdir gerisi faso fiso kan bağı çok b*ktan bi şey :)
Uzun ömürler dilerim 
Evet çocuklar bizim yansımamız oluyor o yüzden ona en iyi yol arkadaşı olabilmek için çabalıyorum. Bende 28 yaşındayım ve maalesef huzurlu bir ortamda büyümedim hâlâ o yüzden kendimi onarmaya çabalıyorum. Hepimizin yaraları var belki tamamen iyileşmez ama biz yinede çabalayıp elimizden geleni yapalım. Çünkü buna değeriz 
