Merhaba uzun zamandır burayı takip ediyorum ve bana cok sey kattı bu site. Bugun de kendi derdimi sizlere açmak istedim. Geçirdiğim şu zor günlerde bir ışık olur belki sözleriniz...
Eşimle 12 yaşından beri tanışıyoruz, o zamanlar çocuk aklımla onu gizliden severdim. Büyüdük lisedeyken bana açıldı ve aşırı aşk ve hayranlık duygusuyla ilişkiye başladım. Benden ne istese kabulumdu o zamanlar. Onunlayken en mutlu benim diye düşünüyordum. Kılık kıyafet, üniversite seçimi, arkadaşlarım derken bütün bunları onun isteğine göre yaptım. (Şu an işsizim ve çocuğum var). O hukuk fakültesi kazandı gitti. Onunla evlenmek hayaliyle 5 sene bekledim. Ailem o seni üzer diyerek karşı çıktı ve birkaç olay oldu. Annem eşimi kırdı o zamanlar. Neyse o avukat oldu evlendik. Kendisi ailede görmediği için öyle eşimi alayım gezdireyim yemeğe götüreyim gibi seyler bilmiyordu ve ben istediğimde karşı çıkıyordu. Evliliğin ilk zamanlarından şiddet başladı. İttirmeyle tokatla baslayan şiddet zamanla vucudumda morluklar olusturacak kadar ileri gitti. Aileme de karsı çıkıp evlendiğim için kimseye bir sey söyleyemiyordum. Birgun bogazımı sıktı, gözüm karardı kendimi kaybettim ve yere düştüm. 2-3 saniye sürdü hemen kendime geldim. Kendime geldiğimde bana bakmıyordu bile. Numara yaptığını düşündüm dedi sonradan.
Geçenlerde annemi arayıp her şeyi anlattım. Ben sana demiştim, bu seni üzer demiştim, cocuguna da sana da bakarım, eğer bir çocugun daha olursa kabul etmem, eve gel dedi. Benm ve bebegimin kıyafetlerini alıp çıktım. Eve geldiğinde bizi göremeyince “s.git, umrumda değilsin, bu iş bitti, pişman olup adımı sayıklayacaksın” dedi.
Boyle dik durmasının sebebi de, abimin basından bir yargılama sureci gecti ve eşim onun için çok uğraştı, olumlu sonuç elde etti. Bana hep “kimse senin için bu kadar uğraşmazdı” diyerek beni susturdu. Şimdi de nankörlükle suçluyor.
Ya çocuğu verirsin ya da size 5 kurus para vermem diyor. Ailemin durumu orta seviyede ama bizi muhtaç etmezler. Kendisini yuksek gördüğü için muhtac olacagımızı ve pişman olacagımı düşünüyor.
Uzun yazdım kusura bakmayın. Evden ayrılalı uzun zaman olmadıgı için şu an geri dönersem kabul eder ama biraz daha zaman geçip dava surecine girersek beni üzmek için elinden geleni yapacaktır. Dönmeye korkuyorum. Ailesi de pek karışmıyor. Benimkiler dönme diyor. Eşimin bir arkadaşı aradı, o asla gelip seni almayacak kendin gel ve halledin, ben gönlünü yapması için konuştum ama dinlemiyor dedi. Ne yapmalıyım. Fikirlerinizi belirtir misiniz