9. aydan bildiriyorum. Çok gelgitli, çok tuhaf bi süreç. Zaman zaman oh be diyorsun, zaman zaman her şey duruyor, ben ne yaşadım öyle, o neydi diyorsun. Keşkeler'le iyiki'ler iç içe. Böyle olması gerektiğini biliyorsun ama gene de tuhaf bi özlem duyuyorsun. Onu da özlemiyorsun aslında, birlikte kurmaya çabaladığın, oldurmaya çalıştığın yaşamı özlüyorsun, olmayan bir şeyi özlüyorsun aslında. Buruk bi şey ya. Bi yandan da sonsuz bi özgürlük hissi. Ama elbette ilk zamanlarki ağırlık kalmıyor. Çok hafifliyorsun. Sadece biraz zaman alıyormuş tamamen arınmak. Kendine karşı sabırlı ve anlayışlı ol. Hissettiğin her şey çok normal ve tüm hislerin değişip dönüşecek. Zaman zaman başa mı sardım diyeceksin ama hayır, iyileşmek tam da böyle bir şey.
Severek ayrılmak ne zormuş. Saygı ve sevgi bitti derdim biten tek şey saygıymış meğer. Çok şiştim sığamıyorum biryere.
benim de annem babam 5 çocuktan sonra boşandı o güne kadar bizim yanımızda şiddet oldu biz izledik çocuk halimizle anlaşamayınca ayrılmak en iyisi eskisi gibi zor da değil elalem ne der açısından
