- 14 Temmuz 2023
- 4.376
- 5.334
- 78
- 23
Siz boşandınız diye çocuğunuz babasız kalmayacak; o yine onun babası, isterse ilgilenir, bu düşünceyi silin kafanızdan, süreci daha zor hâle getirmeyin kendinize.Hanımlar merhaba.. konuyu hiç uzatmadan derdimi anlatmak istiyorum. 7 yıllık bir evliliğim oldu. İlk yıllar çok sorunlar yaşadık (hiç şiddet görmemiştim). Bu sorunlar sebebiyle asla çocuk istemedim. Bi kaç kez boşanma derecesine geldik. Annemin ikna etmesiyle 4.senemizde çift terapisine gittik. Bize iyi geldi büyük sorunları aşmıştık. 1 sene boyunca herşey yolunda gidince çocuk yapmaya karar verdik. Yine herşey yolundaydı taaaa ki oğlum 1 yaşına gelene kadar. Çünkü ben işe başlamak zorunda kaldım (bakıcı konusuna ex kişisi olumsuz bakınca annesi bakmaya geldi). Kv kişisi en başından beri beni sevmezdi. Kendisi bizi birbirimize katıp 3 ay sonra çekti gitti. O gittikten sonra bir daha toparlanamadık. 1 senenin sonunda ufacık bir tartışma sonucu ex kişisi olayı büyütüp bana ilk defa şiddet uyguladı. Zaten hep ufak olayları büyütürdü, günlerce ya da haftalarca küserdi,konuşarak çözelim derdim yanaşmazdı. Bunlara katlandım. Ama şiddet olunca hemen polisi çağırıp darp raporu aldım. Şimdi annemin evindeyim. Çok yalvardı tedavi olacağım geri dön diye ama kararım değişmedi.Davayı açtım. Benim soracaklarım şu;
O kadar kızgınım ki hayallerim, emeklerim, yuvam her şeyim darmadağın oldu. Derin bir depresyondayım. Bir kadının kucağında çocukla yuvasını bırakması kolay değil. Çok seviyorum ama güvenim bitti. Bunları haketmedim. Tecrübelilerden duymak istiyorum. Tünelin sonunda ışık var mı? İçimdeki bu acı azalacak mı? Çok acı çekiyorum... oğlum 2 buçuk yaşında en çok ona üzülüyorum. Babasız olmak onu çok yaralayacak. Şimdiden soruyor evimize gidelim diye.. oğlum zamanla alışacak mı? Çok üzülüyorum ona baktıkça...
Karşılıklı hala seviyormuşsunuz...el kaldırması çok gururunuza dokunmuş. Gerçekten fiziksel zarar verici ağır bir şiddet değil, öfkeyle yapılmış tek bir hamle ( atıyorum 1 tokat veya itme) ise aslında kurtarılabilir belki. ( Bu arada çocukları düşünerek karar verme, onlar için fedakarlıkta bulunma - ve bunun çocuklar açısından getirileri- online platformlarda hafife alınsa da toplumları bugüne kadar ayakta tutmuş takdire şayan davranışlar. O yüzden grupta bu kategoriye giren ama dışardan yorum yapanlara yaranamamış arkadaşlara ayrıca sevgi ve takdirlerimi yolluyorum.) Bu işler tabi insanın dünya hayatına hangi perspektiften baktığıyla da alakalı. Hayatı haz odaklı, kişisel mutluluğu maximize etme yeri olarak görünce ayrı, Allah rızasını kazanıp, görevlerini tamamlayıp geçip gidilecek bir yer olarak görünce farklı. Vicdanınız veya iç sesiniz sizi bir şekilde yönlendirecektir diye düşünüyorum. Kaldı ki boşanma dışında ara formüller de söz konusu olabilir. Yani illa eşinizi başka biriyle evliliğe itmek zorunda değilsiniz. Böyle biraz uzakta takılabilirsiniz, herkes biraz özleyip iç muhasebe yapar, ara sıra ziyaretler olur..cinsellik ihtiyacı varsa karşılanıp bir yandan çok yüz göz olmadan yarı küs devam edilebilir vs vsKendisi polis vedaha doğu görevi bitmedi. Benim düzen kuracağım şehirde olmayacak sonrasında da tayinini buraya aldıramayabilir. Emniyette tayin işleri farklı çünkü. Ben kendim babasız büyüdüm bebekken vefat etmiş. Babasızlığı bildiğim için oğlumun da öyle büyüyecek olması beni çok yaralıyor. Aynı şehirde yıllarca yaşayacağını ve oğluyla ilgileneceğini bilsem belki bu kadar üzülmem. Ancak bunun mümkün olmadığını bilmek oğlumun yaşayacağı hayal kırıklıkları ve eksikliği şimdiden görmek mahvediyor beni
Demek istediğinizi anladım. Ben de hep çocuğu gözeterek evlilikleri hemen bitirmeme kafasında olan biriydim. Ancak şiddet sadece itme ya da tokat şeklinde değildi. Daha büyük bir şiddet olayı olduğu için artık güvenim kalmadı. Evet ayrı kaldık ben başka şehire ailemin yanına geldim. Oğlumun aniden başlayan bi hastalık süreci oldu ameliyat süreci vs. O süre zarfında 1 ay hastane işlerinde yanımızdaydı. Tekrar olayları konuşma imkanımız oldu ancak. Bana o güveni tekrar sağlayamadı. Sürekli beni suçlama, sürekli kendi kişilik durumunu bana yansıtma ( ufacık şeyleri büyütmeyi kendisi yaptığı halde ben yapıyormuşum gibi iddia etti) gibi şeyler oldu. Ha geri döneceği son 2 gün yalvardı ağladı ama dediğim gibi güvenemedim. Ayrıca her evde tartışma olur ama bi erkek çözüm odaklı yaklaşmak yerine 3-5 gün,1 hafta ya da 1 ay küs kalıyorsa bu da kadını yıpratıyor. Hem de konular incir çekirdeğini doldurmayacak kadarken. Çok konuştum çok anlattım hatta son kez şans verdiğimde tekrar terapi görmeyi bile konuştum. Ama 4 ay geçti hiç ilerleme kaydetmedi. Üstüne bi de şiddet olunca iyice yüz göz olundu. Bi de daha geçen gün diyorki ben o şans vermeni ciddiye almamıştım şimdi son şans olsun. Oğlum da zaten onunla yaşadığımız süreçte sinmiş bi çocuk haline geldi. Korkuyla babasının gözünün içine bakan acaba kızacak mı diye düşünen bi çocuk oldu. Ben de sürekli acaba neye takılacak neye suratını asacak diyordım içimden normal bi günde. Davayı açtım zaten. O kadar tüketti ki beni çok sevdiğim halde geri dönmeye gücüm yok. Hayatı hiç bi zaman haz odaklı görmedim. Aksine böyle düşünen karşı taraftı. Hep onun keyfi yerinde olsun aman kimse karışmasın kimse bi laf etmesindi. Çok çabaladım olmadı. Umarım boşanmadan sonra ben de oğlum da mutlu oluruz. Bizim evliliğimizde ne aldatma ne kumar ne içki ne borç meselesi vardı. Üften püften saçma sapan olaylardan çıkardı tartışmalar ( ben temizlik yaparken oğluma nebülizatörü tutmasını istemişim, yok bu çocuk bugün niye sürekli araba oynamış başka bişey oynamamış onu delirtmiş, yok kampta bana yardım ederken "sen otur şimdi ayakta yorulma ben sana ihtiyacım olunca çağırıcam bulaşığa su dökmeye çağırıcam" demişim) Son şiddet olayı da ben oruçluydum kendisi tutmazdı. Çamaşır asacaktım. Neden çocuğa 2 dk bak demişim daha kahvaltısını yapmamışmış..... Bizim ahımızı aldı. Bu dünyasına beddua etmiyorum ama öteki dünyada iki elim yakasında olacak hakkımı helal etmiyorumKarşılıklı hala seviyormuşsunuz...el kaldırması çok gururunuza dokunmuş. Gerçekten fiziksel zarar verici ağır bir şiddet değil, öfkeyle yapılmış tek bir hamle ( atıyorum 1 tokat veya itme) ise aslında kurtarılabilir belki. ( Bu arada çocukları düşünerek karar verme, onlar için fedakarlıkta bulunma - ve bunun çocuklar açısından getirileri- online platformlarda hafife alınsa da toplumları bugüne kadar ayakta tutmuş takdire şayan davranışlar. O yüzden grupta bu kategoriye giren ama dışardan yorum yapanlara yaranamamış arkadaşlara ayrıca sevgi ve takdirlerimi yolluyorum.) Bu işler tabi insanın dünya hayatına hangi perspektiften baktığıyla da alakalı. Hayatı haz odaklı, kişisel mutluluğu maximize etme yeri olarak görünce ayrı, Allah rızasını kazanıp, görevlerini tamamlayıp geçip gidilecek bir yer olarak görünce farklı. Vicdanınız veya iç sesiniz sizi bir şekilde yönlendirecektir diye düşünüyorum. Kaldı ki boşanma dışında ara formüller de söz konusu olabilir. Yani illa eşinizi başka biriyle evliliğe itmek zorunda değilsiniz. Böyle biraz uzakta takılabilirsiniz, herkes biraz özleyip iç muhasebe yapar, ara sıra ziyaretler olur..cinsellik ihtiyacı varsa karşılanıp bir yandan çok yüz göz olmadan yarı küs devam edilebilir vs vs
Evet ben de sizi anlıyorum, güzel güzel geçinmek yerine mis gibi yuvasını böyle anlamsız davranışlarla kendi eliyle yıkan kocaya karşı insan ne hissetse haklı. Polislik, psikiyatri vs gibi hep travmalara bakan meslekler kişinin zaten yarı bozuk psikolojisi varsa iyice ruh hastasına çevirebiliyo bir de, onu farkettim.Demek istediğinizi anladım. Ben de hep çocuğu gözeterek evlilikleri hemen bitirmeme kafasında olan biriydim. Ancak şiddet sadece itme ya da tokat şeklinde değildi. Daha büyük bir şiddet olayı olduğu için artık güvenim kalmadı. Evet ayrı kaldık ben başka şehire ailemin yanına geldim. Oğlumun aniden başlayan bi hastalık süreci oldu ameliyat süreci vs. O süre zarfında 1 ay hastane işlerinde yanımızdaydı. Tekrar olayları konuşma imkanımız oldu ancak. Bana o güveni tekrar sağlayamadı. Sürekli beni suçlama, sürekli kendi kişilik durumunu bana yansıtma ( ufacık şeyleri büyütmeyi kendisi yaptığı halde ben yapıyormuşum gibi iddia etti) gibi şeyler oldu. Ha geri döneceği son 2 gün yalvardı ağladı ama dediğim gibi güvenemedim. Ayrıca her evde tartışma olur ama bi erkek çözüm odaklı yaklaşmak yerine 3-5 gün,1 hafta ya da 1 ay küs kalıyorsa bu da kadını yıpratıyor. Hem de konular incir çekirdeğini doldurmayacak kadarken. Çok konuştum çok anlattım hatta son kez şans verdiğimde tekrar terapi görmeyi bile konuştum. Ama 4 ay geçti hiç ilerleme kaydetmedi. Üstüne bi de şiddet olunca iyice yüz göz olundu. Bi de daha geçen gün diyorki ben o şans vermeni ciddiye almamıştım şimdi son şans olsun. Oğlum da zaten onunla yaşadığımız süreçte sinmiş bi çocuk haline geldi. Korkuyla babasının gözünün içine bakan acaba kızacak mı diye düşünen bi çocuk oldu. Ben de sürekli acaba neye takılacak neye suratını asacak diyordım içimden normal bi günde. Davayı açtım zaten. O kadar tüketti ki beni çok sevdiğim halde geri dönmeye gücüm yok. Hayatı hiç bi zaman haz odaklı görmedim. Aksine böyle düşünen karşı taraftı. Hep onun keyfi yerinde olsun aman kimse karışmasın kimse bi laf etmesindi. Çok çabaladım olmadı. Umarım boşanmadan sonra ben de oğlum da mutlu oluruz. Bizim evliliğimizde ne aldatma ne kumar ne içki ne borç meselesi vardı. Üften püften saçma sapan olaylardan çıkardı tartışmalar ( ben temizlik yaparken oğluma nebülizatörü tutmasını istemişim, yok bu çocuk bugün niye sürekli araba oynamış başka bişey oynamamış onu delirtmiş, yok kampta bana yardım ederken "sen otur şimdi ayakta yorulma ben sana ihtiyacım olunca çağırıcam bulaşığa su dökmeye çağırıcam" demişim) Son şiddet olayı da ben oruçluydum kendisi tutmazdı. Çamaşır asacaktım. Neden çocuğa 2 dk bak demişim daha kahvaltısını yapmamışmış..... Bizim ahımızı aldı. Bu dünyasına beddua etmiyorum ama öteki dünyada iki elim yakasında olacak hakkımı helal etmiyorum
Lütfen inanma. Sakın inanma..Evet maalesef polislerin çoğu sıkıntılı.. şuan o kadar yalvarıyor ki.. tedavi olacakmış,otur desem oturacakmış kalk desem kalkacakmış,ne istersem o olacakmış.. keşke yaptıklarıyla kalsaydı şuan böyle yalvarması bana çok acı veriyor
Öyle bir yalvarıyorki öyle ağlıyor ki pişmanmış acı çekiyormuş bir daha o hataları yapmayacakmış... ve beni oğlumdan vuruyor beni, oğlum üzülecek ben seçiyormuşum boşanmayı diye.. insan bazen diyorki keşke yalvarmasa.. yalvarması daha çok acı çektiriyorLütfen inanma. Sakın inanma..
Alttaki yorumda sizin. Eşiniz oğlunu zerrece düşünen bir baba değil. Cocuğun onun yüzünden sindi yazan da yine sizsiniz. Nasıl oğlunuzdan vurabilir? Adam bağırıp çağırarak çocuğu korkutmuş, onunla ilgili yapacağı en ufak şeye tahammül göstermeyip sizi oruçlu halinizle dövmüş. Ona sizi aşağı çekecek şeyleri söylemesine izin dahi vermemelisiniz. Gerekirse bir süre engelleyin, oğlunuz da anne babanızın telefonuyla görüşşün babasıyla. Yoksa ağlıyor, sızlıyor diye kendinizi suçlu hissetmeye başlayacaksınız.Öyle bir yalvarıyorki öyle ağlıyor ki pişmanmış acı çekiyormuş bir daha o hataları yapmayacakmış... ve beni oğlumdan vuruyor beni, oğlum üzülecek ben seçiyormuşum boşanmayı diye.. insan bazen diyorki keşke yalvarmasa.. yalvarması daha çok acı çektiriyor
Demek istediğinizi anladım. Ben de hep çocuğu gözeterek evlilikleri hemen bitirmeme kafasında olan biriydim. Ancak şiddet sadece itme ya da tokat şeklinde değildi. Daha büyük bir şiddet olayı olduğu için artık güvenim kalmadı. Evet ayrı kaldık ben başka şehire ailemin yanına geldim. Oğlumun aniden başlayan bi hastalık süreci oldu ameliyat süreci vs. O süre zarfında 1 ay hastane işlerinde yanımızdaydı. Tekrar olayları konuşma imkanımız oldu ancak. Bana o güveni tekrar sağlayamadı. Sürekli beni suçlama, sürekli kendi kişilik durumunu bana yansıtma ( ufacık şeyleri büyütmeyi kendisi yaptığı halde ben yapıyormuşum gibi iddia etti) gibi şeyler oldu. Ha geri döneceği son 2 gün yalvardı ağladı ama dediğim gibi güvenemedim. Ayrıca her evde tartışma olur ama bi erkek çözüm odaklı yaklaşmak yerine 3-5 gün,1 hafta ya da 1 ay küs kalıyorsa bu da kadını yıpratıyor. Hem de konular incir çekirdeğini doldurmayacak kadarken. Çok konuştum çok anlattım hatta son kez şans verdiğimde tekrar terapi görmeyi bile konuştum. Ama 4 ay geçti hiç ilerleme kaydetmedi. Üstüne bi de şiddet olunca iyice yüz göz olundu. Bi de daha geçen gün diyorki ben o şans vermeni ciddiye almamıştım şimdi son şans olsun. Oğlum da zaten onunla yaşadığımız süreçte sinmiş bi çocuk haline geldi. Korkuyla babasının gözünün içine bakan acaba kızacak mı diye düşünen bi çocuk oldu. Ben de sürekli acaba neye takılacak neye suratını asacak diyordım içimden normal bi günde. Davayı açtım zaten. O kadar tüketti ki beni çok sevdiğim halde geri dönmeye gücüm yok. Hayatı hiç bi zaman haz odaklı görmedim. Aksine böyle düşünen karşı taraftı. Hep onun keyfi yerinde olsun aman kimse karışmasın kimse bi laf etmesindi. Çok çabaladım olmadı. Umarım boşanmadan sonra ben de oğlum da mutlu oluruz. Bizim evliliğimizde ne aldatma ne kumar ne içki ne borç meselesi vardı. Üften püften saçma sapan olaylardan çıkardı tartışmalar ( ben temizlik yaparken oğluma nebülizatörü tutmasını istemişim, yok bu çocuk bugün niye sürekli araba oynamış başka bişey oynamamış onu delirtmiş, yok kampta bana yardım ederken "sen otur şimdi ayakta yorulma ben sana ihtiyacım olunca çağırıcam bulaşığa su dökmeye çağırıcam" demişim) Son şiddet olayı da ben oruçluydum kendisi tutmazdı. Çamaşır asacaktım. Neden çocuğa 2 dk bak demişim daha kahvaltısını yapmamışmış..... Bizim ahımızı aldı. Bu dünyasına beddua etmiyorum ama öteki dünyada iki elim yakasında olacak hakkımı helal etmiyorum
Oğluma etkilerinin farkındaydım. Artık oğlumla alakalı şeyler dışında konuşmasına izin vermiyorum. Bu şekilde yaparak süreci atlatmamı daha da zorlaştırıyor evet.. belki gerçekten pişman belki de bilerek acı çektirmek istiyor orasını Allah bilir.. ama asla kanmadım cevaplarım hep olumsuz oldu..Alttaki yorumda sizin. Eşiniz oğlubinu zerrece düşünen bir baba değil. Cocuğun onun yüzünden sindi yazan da yine sizsiniz. Nasıl oğlunuzdan vurabilir? Adam bağırıp çağırarak çocuğı korkutmuş, onunla ilgili yapacağı en ufak şeye tahammül göstermeyip sizi oruçlu halinizle dövmüş. Ona sizi aşağı çekecek şeyleri söylemesine izin dahi vermemelisiniz. Gerekirse bir süre engelleyin, oğlunuz da anne babanızın telefonuyla görüşşün babasıyla. Yoksa ağlıyor, sızlıyor diye kendinizi suçlu hissetmeye başlayacaksınız.
Bugün iki çocuğuyla birkaç ay önce boşanmış bir arkadaşımla konuştum. Onun oğluda baba baskısında ciddi zarar görmüş, terapiye başlamışlar. Şimdi bazı şeylerde zorlarsam da daha huzurluyum, başımda sürekli beni eleştiren, olumsuzluk yayan biri yok en azından dedi. Ki onda şiddet de olmamıştı ama baskılarından kurtulmak için boşandı.Oğluma etkilerinin farkındaydım. Artık oğlumla alakalı şeyler dışında konuşmasına izin vermiyorum. Bu şekilde yaparak süreci atlatmamı daha da zorlaştırıyor evet.. belki gerçekten pişman belki de bilerek acı çektirmek istiyor orasını Allah bilir.. ama asla kanmadım cevaplarım hep olumsuz oldu..
Şiddet varsa bitmiştir...Hanımlar merhaba.. konuyu hiç uzatmadan derdimi anlatmak istiyorum. 7 yıllık bir evliliğim oldu. İlk yıllar çok sorunlar yaşadık (hiç şiddet görmemiştim). Bu sorunlar sebebiyle asla çocuk istemedim. Bi kaç kez boşanma derecesine geldik. Annemin ikna etmesiyle 4.senemizde çift terapisine gittik. Bize iyi geldi büyük sorunları aşmıştık. 1 sene boyunca herşey yolunda gidince çocuk yapmaya karar verdik. Yine herşey yolundaydı taaaa ki oğlum 1 yaşına gelene kadar. Çünkü ben işe başlamak zorunda kaldım (bakıcı konusuna ex kişisi olumsuz bakınca annesi bakmaya geldi). Kv kişisi en başından beri beni sevmezdi. Kendisi bizi birbirimize katıp 3 ay sonra çekti gitti. O gittikten sonra bir daha toparlanamadık. 1 senenin sonunda ufacık bir tartışma sonucu ex kişisi olayı büyütüp bana ilk defa şiddet uyguladı. Zaten hep ufak olayları büyütürdü, günlerce ya da haftalarca küserdi,konuşarak çözelim derdim yanaşmazdı. Bunlara katlandım. Ama şiddet olunca hemen polisi çağırıp darp raporu aldım. Şimdi annemin evindeyim. Çok yalvardı tedavi olacağım geri dön diye ama kararım değişmedi.Davayı açtım. Benim soracaklarım şu;
O kadar kızgınım ki hayallerim, emeklerim, yuvam her şeyim darmadağın oldu. Derin bir depresyondayım. Bir kadının kucağında çocukla yuvasını bırakması kolay değil. Çok seviyorum ama güvenim bitti. Bunları haketmedim. Tecrübelilerden duymak istiyorum. Tünelin sonunda ışık var mı? İçimdeki bu acı azalacak mı? Çok acı çekiyorum... oğlum 2 buçuk yaşında en çok ona üzülüyorum. Babasız olmak onu çok yaralayacak. Şimdiden soruyor evimize gidelim diye.. oğlum zamanla alışacak mı? Çok üzülüyorum ona baktıkça...
Evet ben de sürekli diken üstündeydim iyi günümüzde bile acaba neye alınacak neye kızacak diye diken üstünde olurdum.. benim sürekli enerjim bitti sürekli insanın evi huzurlu yeri olması gerekirken tüm pozitifliği sömürdü durdu.. doğru şiddet bizim kurtulmamız için bi vesile olduBugün iki çocuğuyla birkaç ay önce boşanmış bir arkadaşımla konuştum. Onun oğluda baba baskısında ciddi zarar görmüş, terapiye başlamışlar. Şimdi bazı şeylerde zorlarsam da daha huzurluyum, başımda sürekli beni eleştiren, olumsuzluk yayan biri yok en azından dedi. Ki onda şiddet de olmamıştı ama baskılarından kurtulmak için boşandı.
Sizin yazdıklarınız, eşinizin tavırları da hiç normal değil. Şiddet elbette kötü olmuş ama anne oğul bu adamın manyaklığından da şiddet olayıyla kurtulmuşsunuz. Ağlıyor, sızlıyor diye de kendinizi kötü hissetmeyim ve mümkünse konuşturmayın bile.
En çok çocuğum için geri dönmeyi göze alamıyorum..elbet zamanla sevgimde bitecektir. Sizin çocuğunuz var mıydı acabaBelliki ayrılığa hazır değilsiniz anlatırken çok seviyorum ama güven yok diyorsunuz yeniden terapi deneyin belki toparlarsınız ha olmadı benim gibi soğuyana kadar affet taktiğini uygulamanız son bitiş böyle üzmüyor aksine sevinerek ayrılıyorsunuz
Ben de babasız büyüyen bir çocuk olarak yaşadıklarım ve gözlemlediklerim üzerinden şu yorumu yapacağım; evet babasızlık zor ama zalim bir babaya sahip olmak çok daha zor. Etrafımda çok fazla keşke benim babam da olmasaydı diyen insan var. Bu konuda lütfen kafanızın karışmasına izin vermeyin. Çocuğunuz büyüdüğünde sizi anlayacak ve hak verecektir.Kendisi polis vedaha doğu görevi bitmedi. Benim düzen kuracağım şehirde olmayacak sonrasında da tayinini buraya aldıramayabilir. Emniyette tayin işleri farklı çünkü. Ben kendim babasız büyüdüm bebekken vefat etmiş. Babasızlığı bildiğim için oğlumun da öyle büyüyecek olması beni çok yaralıyor. Aynı şehirde yıllarca yaşayacağını ve oğluyla ilgileneceğini bilsem belki bu kadar üzülmem. Ancak bunun mümkün olmadığını bilmek oğlumun yaşayacağı hayal kırıklıkları ve eksikliği şimdiden görmek mahvediyor beni
İki tane kızım var benimde. Bende hep çocuklar için geri döndüm aslında ama sonra baktım ki çocuklarım için bile katlanamıyorum bıraktımEn çok çocuğum için geri dönmeyi göze alamıyorum..elbet zamanla sevgimde bitecektir. Sizin çocuğunuz var mıydı acaba
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?