Birkaç gün önce konu açmıştım ayrıntıları okuyabilirsiniz. Telefonda mesajlar yakaladım yaşı büyük kadınlarla (bunun nedenini de çözemedim çok sacma).
Neyse anlatmaya bile mecalim yok o kadar cok ağladım yıprandım ki.
Kendisinin geçmişte yaşadığı büyük ailevi travmaları var onları bahane ederek ben aile olmayı bilmiyormusum psikoloğa gidince bir şeyleri anladım diyo. Benim istediğim hayat bu değil tedavi olcam her şeyi telafi edicem diyo. Diyo ama keşke dediği kadar kolay olsaydı her şey. Daha çok gencim 29 yaşındayım. Cocugumuz yok. Evlilikte maddi manevi sorunumuz yok. Millet bakıp ne güzel ciftsiniz sizi görünce evlenesim geliyor derdi. Ama psikoloğa gidince farkettim ki aslında duygusal açıdan ben yalnizmisim bu evlilikte. Kendisi duygusuz davranmış ben de ona uyum saglamisim bu kısmında kendime kocaman bir NEDEN diyorum sürekli.
Her neyse bitecek orası kesin şu an sadece ayrıntıları netlestirmekle meşgulüm kafamda..
Şu an çalışmıyorum sınava hazirlaniyordum atanamadım. 1 yıl sonra tekrar gircem.
Bu durumda asgari ücretli bi ise girsem bile ayrı eve cikamicam kiralar almış gitmiş. İkimizin evliyken aldığımız ev var, bunları düşünme bosanirsak onu verirm sana seni magdur etmem diyor (yersen) bence blöf yapıyor gitmiyim diye o pis yüzünü saklıyor...
Başka bi şehre gidesim var gidemiyorum.
Yeni düzen, yeni bi hayat, ailem, çevre her şey çok korkutucu geliyor gözüme.
Bi avukatla Anlaşmalı boşanma protokolü hazırlayıp imzalatayim diyorum sonra iş cirkinlesirse ne olacak diyorum. Bilmeden yanlış bi adım atmiyim diyorum cekismeliye dönerse kendisi bu işlerden anlıyor (mesleği gereği) pisliğin içinde sürekli yani.
Aklım çok karışık ailemle yaşamak ayrı bir dünya boşanmak ayrı bir cesaret. Yaşayanlardan biraz olumlu cümle duymak iyi gelecek
Özellikle benim gibi işsiz olup boşanan arkadaşlardan.. en çok bu düşündürüyor beni.
Neyse anlatmaya bile mecalim yok o kadar cok ağladım yıprandım ki.
Kendisinin geçmişte yaşadığı büyük ailevi travmaları var onları bahane ederek ben aile olmayı bilmiyormusum psikoloğa gidince bir şeyleri anladım diyo. Benim istediğim hayat bu değil tedavi olcam her şeyi telafi edicem diyo. Diyo ama keşke dediği kadar kolay olsaydı her şey. Daha çok gencim 29 yaşındayım. Cocugumuz yok. Evlilikte maddi manevi sorunumuz yok. Millet bakıp ne güzel ciftsiniz sizi görünce evlenesim geliyor derdi. Ama psikoloğa gidince farkettim ki aslında duygusal açıdan ben yalnizmisim bu evlilikte. Kendisi duygusuz davranmış ben de ona uyum saglamisim bu kısmında kendime kocaman bir NEDEN diyorum sürekli.
Her neyse bitecek orası kesin şu an sadece ayrıntıları netlestirmekle meşgulüm kafamda..
Şu an çalışmıyorum sınava hazirlaniyordum atanamadım. 1 yıl sonra tekrar gircem.
Bu durumda asgari ücretli bi ise girsem bile ayrı eve cikamicam kiralar almış gitmiş. İkimizin evliyken aldığımız ev var, bunları düşünme bosanirsak onu verirm sana seni magdur etmem diyor (yersen) bence blöf yapıyor gitmiyim diye o pis yüzünü saklıyor...
Başka bi şehre gidesim var gidemiyorum.
Yeni düzen, yeni bi hayat, ailem, çevre her şey çok korkutucu geliyor gözüme.
Bi avukatla Anlaşmalı boşanma protokolü hazırlayıp imzalatayim diyorum sonra iş cirkinlesirse ne olacak diyorum. Bilmeden yanlış bi adım atmiyim diyorum cekismeliye dönerse kendisi bu işlerden anlıyor (mesleği gereği) pisliğin içinde sürekli yani.
Aklım çok karışık ailemle yaşamak ayrı bir dünya boşanmak ayrı bir cesaret. Yaşayanlardan biraz olumlu cümle duymak iyi gelecek
Özellikle benim gibi işsiz olup boşanan arkadaşlardan.. en çok bu düşündürüyor beni.