- 19 Mayıs 2020
- 46.461
- 207.907
-
- Konu Sahibi dertlikadin11
- #21
Umrumda değilsin senin mızırdanmanı çekip kafamı şişiremem demeyeceğine göre ..
Umrumda değilsin senin mızırdanmanı çekip kafamı şişiremem demeyeceğine göre ..'Herhalde yanlız kalmak istiyorsun diye düşündüm' demesi beni bitirdi. Düşünmeyi de biliyormuş.
Bazıları da uyardıkça hırs yapıyor, kişisel algılıyor, yanlış seçim yaptığını kabullenemiyor, egosu yara alıyor, ben bu adamı düzeltip herkese cevabımı vericem kafasına giriyorlar saçma sapan. Sanki çok da bi yerimizde yani, sanki adamı biz alıcaz o bırakınca, o kadar gözlerinde büyüyor.
Sanki ilgilenecek bi baba olacak da, adam yersiz yurtsuz, başını alıp her yere gider.Benim arkadasim aslinda birseylerin farkinda. Ama kardesimin ayni babadan kardesi olsun diye ikinciye hamile kaldi
Kronik mutsuz bir adamın, mutsuz ettiği bir kadınsınız. Allahtan daha fazla zaman kaybetmeyip ilişkinizi sonlandırmışsınız. Bence cesaretiniz için kendinizi kutlamalı ve gurur duymalısınız. Pişmanlık duygusu şu an yaşadığınız bir yanılgı. Zaman geçtikçe ne kadar doğru bir karar verdiğinizi anlayacaksınızSelam Kizlar. Öncelikle yazim hatalarim icin özür diliyorum. Bugün actim üyeligimi cünkü kiminle konusacagim bilmiyorum. 6 ay önce maalesef bosandik. Bosanmayi isteyende bendim. Özetle evliligimden bahsedecegim .. 35 yasindayim bankaciyim ve 5 yil evli kaldik
Bizi teyzem tanistirdi cok iyi bir insan diyerekten ben 29 yasindaydim ve ailemle yasiyordum. bir kac defa esimle görüsmüstük ama aslinda o zamanlardan belliydi olmayacagi cünkü esim ilk bulusmada bile hic konusmamisti. . neyse ailemin falan etkisinde kalip bide yalnizlik korkumdan dolayi evlenmistim ama esim gercekten cok iyi bir insandi hatta cok sevmistim sonra onsuz bir hayat düsünemez olmustum.
kücük bir cocuk gibiydi daha cok o kadar masumduki. ne dersem yapiyordu hic birseyime karismiyordu. ama evliligin bütün yükü bendeydi yani erkek olan ben gibiydim her zaman. biz hollandada yasiyoruz bu arada esimin bide oturum izniyle problemleri oldugunu ögrenmistim evlendikten sonra. balayina falan gidemedik 3 yil mahkeme, avukat gezdik. simdi diyceksiniz onun icin evlendi belkide asla onun icin degildi esime bu konuda güvenim tam diyebilirim ama onunda istemedigi sekilde ilerledi bu sürec. yani ilk 3 yil gercekten cok zor gecti her gün agladim cünkü esimin bu durumdan dolayi calisma izni bile yoktu evliligim hic hayalimdeki gibi olmadi yinede yilmadim mücadele ettim ve 3 yilin sonunda basardik. bu sürecte yine herseyi hep ben düsündüm bana hic güven vermemisti hani üzülme olmazsa söyle yapariz baska bi ülkede hayat kurariz ben hallederim gibi .. düsünmekten aglamaktan kafayi yemistim.
hersey hallolduktan bana bi tesekkür bile etmemisti ufak bi hediye bile almamisti birlikte basardik senin sayende oldu gibi. neyse ben dedim tamam simdi hersey yoluna giricek bizimde normal evlilik hayatimiz olacak sanirim yasadigim 3 yillik stresten dolayi bende anksiyete panik atak basladi. haftada 2 gün doktorlar hastaneler gidip geldim. esime sende gel dedigimde geliyordu ama yine konusmuyordu sadece gecer kafana takma diyordu. kendimi cok yalniz hissettim bu sürecte hergün agliyordum ben nasil iyilesicem diye. anksiyete yüzünden sokaga cikmaya bile korkmaya baslamistim. aslinda istedigim tek sey gercek bir destekti hani istediimki esim gidip doktorla konussun ben ne yapabilirim esim icin caresi nedir diye. veya kolumdan tutup hadi gel disari cikiyoruz ben hep yanindayim desin bana. o destegi tam göremeyince bende tek basima cikmaya falan basladim ama o kadar yalniz ve caresiz hissettimki kendimi. sürekli doktorlar hastaneler hep kalp krizi gecirdigimi düsünüyordum kafayi yemistim artik hayatim alt üst olmustu.
neyse sonra bisey oldu esimden sogumaya basladim ondan uzaklasmaya basladim. ben konusmadikca oda konusmuyordu. günlerce susuyorduk bana gelip hayatim bi neyin var neden böylesin bile demedi en son ben gitmistim yanina dedimki sence suan hersey normal mi bi sormuyorsun bile dedim. heralde yalniz kalmak istiyorsun diye düsündüm dedi. biz sonra ayri ayri yemek yemeler, ayri hayatlara basladik bir anda cok uzaklastik birbirimizden. bi süre sonra artik ben bosanmak istiyorum dedim önce anlamadi sanirim ciddiye almadi. ama biseyde degismedi. sonra tekrar konusunca birden yüzügünü cikardi ve telefondaki ekran resmini degistirdi. sen kafaya koymussun bosanmayi artik dedi. bi süre sonra evide terk etti esyalarini toplayip gitti ama aglayarak gitti. ona o kadar cok gitme demek istedimki ama diyemedim. nasil hic mücadele etmedi anlamiyorum. biz öncesinde ayri ayri tatillere falan gittik ben amerikaya dayimin yanina gittim 1 ay evde yoktum beni hic arayip merak bile etmedi ben yazmadikca yazmiyordu.
neyse evleri ayirdik bi süre gecti ama ben cok üzgünüm cok kararsizdim hep bosanmali miyim diye. en son mahkemeye basvuru yapmaya gittik arkadas kaliriz yine iyi oluruz falan diye konustuk hatta cok iyidik. basvurudan sonra 180 derece degisti sen ne kadar merakliymissin bosanmaya diye sokakta beni aglatti arkasina bakmadan gitti. sonra mahkeme günü geldi saati beklerken salonda ikimzde sadece ordan burdan konustuk dedim belki elinde bi cicekle gelir bosanmayalim der ama yok. yine gözleri doluyordu sürekli hakim emin misinz diye ikimizede sorarken sesi titriyordu ama eminim dedi. salondan cikinca hic bisey konusmadi aglayarak gitti. kizlar bu adam neden böyle ? o kadar istemediki ayrilmayi ama hic biseyde yapmadi.
neyse bosandik ilk zamanlar dedim hayirlisi böyleymis falan hayatima baktim iyi kötü suan 6 ay gecti ama sanki ben o aciyi hic yasamamisim gibi suan yasamaya basladim. eski esimi cok özlüyorum sürekli aklima geliyor. gecenlerde bi bahane bularak mesaj attim soru sordum sadece soruma cevap verdi ne bi nasilsin iyi misin hic bisey yok. cok aci cekiyorum diyorum yine cok iyi bir insandi. her dedigimi yapiyordu acaba acelemi ettim herseyin suclusu ben miyim diye. psikolojimde cok bozuktu o siralar kizlar ben ne yapacagim .. gecer mi bu aci. kendimi suclayip duruyorum ne güzel esin vardi yuvani yiktin diye sonra düsünüyorum ama mutlu degildin diyorum aklima hep güzel anilar geliyor ama zihnimde binlerce düsünce. bide artik 35 yasindayim bu saatten sonra napicam ben tek basima.
Umrumda değilsin senin mızırdanmanı çekip kafamı şişiremem demeyeceğine göre ..
Çok teşekkür ederimYa biz kadınlar neden böyleyiz, hemen duygusala bağlıyoruz hayatımıza giren erkeğin bütün dertleriyle dertlenip onun için ondan daha çok koşturuyoruz. Benim merak ettiğim teyzenizin size ne garezi vardı oturumu olmayan bir iş beceremeyen bir adam bulmuş. Siz kabul etmeseniz de adam oturum izni için evlenmiş. O yüzden hiç çabalamamış, boşanırken bile neden diye sormamış. Ortada seven tek kişi sizsiniz.
Bundan sonra hayatınıza devam edin, aklınıza geldikçe kendinizi dışarı atın arkadaşlarla buluşun gezin, spor yapın, kendinize aktivite bulun, bir süre sonra geçer.
Çook teşekkür ederimmm bu güzel yorumunuz içinAnlattiklariniza baktigimda sizinki sevgi değil merhametmis . Adama acımış , cirpinmis durmussunuz belki değişir diye ; ama kabul edin adamın kapasitesi bu . İyi ki yol yakınken.ayrilma cesareti bulmuşsunuz . Çünkü yaşlar ilerledikçe size her zamankinden muhtaç bir adam , yol arkadaşı değil kamburunuz olacaktı . O zaman hiç birakamayacaktiniz. İyi ki şimdi . Bosverin bugün geri kalan hayatınızın ilk günü deyip ardiniza bakmayın .Hayat geçmişe takılı kalmak için kısa . Çok ama çok mutlu olun .
Annemle babamın ilişkisini görüp gelecekteki olası durumunuz için yazmak istedim. İnanın olmazmış . Annem çırpınıp durur , babam evde kendi dünyasında günlerce konusmayabilir. Babam tam bir evcimen , annem çok sosyal bir kadın. Babam yapamaz edemez deyip kanat germeye basladi. Gençken çok ayrıl diyen olmuş , annem kiyamamis . Evlilikte sohbet edebildiginiz, iletişim kurabildiginiz , gerekirse çatır çatır tartisabildiginiz ama sonunda bir uyum yakalabildiginiz kişiler olmalı. Annem babamı değiştirebilirim derken ona benzemeye asosyal olmaya başlamıştı ve depresyona girdi inanın. Ne gerek var . Siz değerlisiniz. Elinizden gelenin fazlasını yapmışsınız . İnanın daha fazlası olmazmış . Bundan sonrası omrunuzden giden günleriniz olurdu. Zor olacak ama geçecek inşallahÇook teşekkür ederimmm bu güzel yorumunuz içinçok haklısınız söylediklerinizde
Zaten eşiniz yokmuş ki aynı evin içinde yalnız yasamissinjz her ayrılık sancilidir sizi anliyorum fakat 35 yaş hiçbirsey için geç değil ben de bu sene 35 yaşında ayrildim üstelik 2 aylık bebeğimle çok zor şartlarda ve hiç birşey için geç hissetmiyorum kötü berbat hissettiğim çok oluyor terapi alıyorum ve ilaç kullanıyorum tavsiye ederim çabuk toparlanmaniz için...
Ne kadar güzel bir yorum böyleDürbünle baktım yok göremedim teleskopla baktım gene göremedim bu güzel yuva senin kafanda hayalinde senin tasarladığın yuva olmasın konu sahibi...Sen bir şekilde evlendin iyi niyet dilek ve dua ile buraya kadar tamam.Sonra eş kişisi sana yıkılmış yani çocuk gibi vs çocuk büyütmek değil adam ister evlilik.Sonrada sen uğrasa uğrasa rolleri karıştıra karıştıra hastalanmissin yani senin beynin demiski sana yeter artık bu iş böyle olmuyor ben kapatıyorum kontağı istifa....Sonra bide nankörlük yapmış erkek olan ...Sende nihayet beynini dinleyip kontağı açıp gitmişsin yoluna burada sanabunu diyorum.Simdi üzülmen kalan toksik bağı atıyorsun hücrelerinden ondan ....Doğru karar güven kendine iyi günler yolda ......
Sizi anlıyorum herkes biseyle sinaniyor ben olaylara oyle bakıyorum artık inanın bebekle boşanmakta çok ama çok zor tek başına büyütmek kaygı endişe evladıma haksizlik mi yapıyorum duygusu vs amacım dert yaristirmak değil oğlum iyiki doğmus ama her çocuk anne babasıyla büyümeyi hak eder benim yanlış tercihim oğlumun hayatınıda alt üst etti siz en azından kendinizden sorumlusunuz ve 34 yaşındasınız anne olmak artık 50lere kadar mümkün yumurtalıklarınızı dondurabilirsiniz vs bir sürü çözüm var böyle bir evlilikte olan yine çocuğa olurdu siz iyice yalnız hissedersiniz...34 yaşındayım.boşandım.
En azından bebeğiniz var dayanma gücünüz var
Bu yaştan sonra nasıl anne olabilirim karşıma kim çıkar kafamda deli sorular kalbim paramparça saç uçlarıma kadar kırgınım