Ablam boşanmıştı. Yeğenimin babası çocuk hastalanınca bile aramazdı. Aylarca görmediği bile oldu çocuğu. Sonra evlendiği kadın sırf ablamla o karaktersiz görüşmesin , ayrıca ablam üzülsün diye çocuğunu al diye aklına girmeye başlamış. Sonra yavaş yavaş çocukla görüşmeye başladılar, aklına girmişler. Erkek çocuk ne olursa olsun babasını yanında istiyor. Ve 8 yaşındayken babasıyla dışarıda görüşmek için gitti ve bir daha dönmedi. Babamda kalmak istiyorum dedi. Zavallı ablam öyle bir anneydi ki hayatı tamamen oğlundan ibaretti. Onun için çalışır onun için yaşıyordu. Ama çocukların dünyası çok farklı, ne düşündüğünü tahmin edemiyor insan.
Yaşadıklarımızdan çıkardığım dersle , size önerim; çocuğunuza kızmayın, babasını emin olun çok seviyordur, sürekli görmek istiyordur. Babasını kötülemeyin, babasından uzaklaştırmaya çalışmayın. Benim oğlum da aynı yaşta az çok baba sevgisini tahmin edebiliyorum. Yani oğlunuza babasıyla ilgili ne olumlu ne olumsuz hiçbir şey söylemeyin. Anladığım kadarıyla öyle çok babalık yapıp sahip çıkacak biri değil. Gelip geçici bir durum. Ama çocukla çok fazla yalnız bırakmamaya çalışın. Allah korusun psikolojik sıkıntıları var demişsiniz.
Ayrıca bizim ex eniştenin de babalık sevdası çok uzun sürmedi. Yani bu süreci iyi yönetir, sakin olursanız herşey yolunda gider.
Allah sizin de çocuğunuzun da yardımcısı olsun. Umarım ikiniz için de herşey çok güzel olur.
