- 27 Mart 2017
- 16.160
- 65.360
Bana kalsa evlenmezdim , erkek arkadaslarim oldu o surecte ama evlilik fikri bana uzakti , sonra esim cikti karsima ve ikna etti beni
Bana kalsa evlenmezdim , erkek arkadaslarim oldu o surecte ama evlilik fikri bana uzakti , sonra esim cikti karsima ve ikna etti benibiraz uzun geçmiş :)
Canım benim çok üzüldüm gerçekten dediğin gibi Allah büyük. Güçlü ol, hayat her zaman devam ediyor ve bir kere geldik dünyaya bir daha yok şu kısacık ömür kendimize yazık ederek bitip gitmemelicanım ben severek boşananlardanım.... hatta anlaşarak boşandık 1 ay olmadı daha boşanalı ama tabi iyi düşünmek gerekiyor yani pişmanlıklarımda var keşke biraz daha düşünseydim diye... ama bir okadarda iyi yaptım diyorum çünkü kadın oldugumu değerli olduğumu hissetmiyordum 9 senemi geçirdim evlililik nişanlık asker bekleme 2 senede evlilik süreci var aslında baştan biliyordum nolduğunu.. ama insanın gözü kör oluyor bak 9 sene geçmesine rağmen gözünün içine bakardım aşkla sürekli onu düşünürdüm evli oldugumuz halde benimki böyle bir hastalıktı... sanki dünyada erkek tek kalmış gibi bir hisle yaşardım :) nasıl bıraktım nnasıl boşandım bilmiyorum ama en iyisi bu oldu.... çünkü zamanın geçiyordu 25 yaşındaydım ve değersiz değersiz zamanım geçiyordu benimki seviyordu beni mutluyduk ama saygısız tavırları çoktu aileme bana küfür ederdi yeri geldiğinde herkesin içinde bana çocugu olmuyor olmuyor diye rencide etti ogünden sonra toparlanamadık ve boşandık benimki severken çocuktan dolayı oldu Ama ALLAH büyük elbet herkes çektiğini yaşar...
Merhaba baba ile oğlunuz ne sıklıkta görüşüyor? Benim ikizlerim var ve 15 aylıklardı evi ayırdığımızda şuan 21 aylıklar haftada bir görüyorlar babayı. Zaten benim babaları ile hiç iletişimin yok, konuşmuyoruz. Henüz boşanma gerçekleşmedi maalesef, çekişmeli davamız. Aynı şeyleri bende hissediyorum. Çocuklarım için yaşıyorum, kendim için yaptığım hiçbirşey yok, kendim için düşündüğüm hiçbir şey yok. İş değiştirmeyi, şehir değiştirmeyi düşünüyorum ama onu bile çocuklarına için istiyorum. Tek başına olmak gerçekten çok zor ama yapacak birşey yok. Çocuklar büyüdükçe herşey yola girer diye düşünüyorum. En korktuğum şey ise çocukların annesi babası ile birlikte yaşayan çocukları kıskanıp psikolojilerinin bozulması. Zor bir çocukluk ve ergenlik geçirmelerinden ve hep bir baba özlemi ile yaşayacaklar diye korkuyorum. Siz çocukla ilgili be gibi zorluklar yaşıyorsunuz merak ediyorum. Başıma ne geleceğini bilmek istiyorum. Paylaşırsanız sevinirim. İnşallah herşey bizim için ve çocuklarımız için çok güzel olur.İyi yanları da var kötü yanları da. Ama sanırım iyi bir insanla mutlu olmak isterdim eğer olsaydı.Oğlumla ilgilenen bir babası olsun isterdim.Bazen gerçekten zorlanıyorum oğlum 3,5 yaşında ve babası ile bizim aramızdaki ilişkiyi algılayamıyor.Ayrıldığımızda 1 yaşındaydı.Benden kendisine güzel bir baba almamı istedi.(İstediğimizde istediğimiz şeyi alabileceğimizi zannediyor)Arkadaşlarının akraba çocuklarının babalarına özeniyor ki ben devamlı kafası dağılsın bunları düşünmesin diye parklarda oyun alanlarındayım ama yine de olmuyor işte.Çocuk buruk ben buruk.Her şeye tek başına yetişmek seni düşünen birilerinin olmayışı şımarmaya hakkının olmayışı hastalanma lüksünün bile olmayışı çok zor.Hasta bile olamazsın çocuğun yemek yemesi lazım ihtiyaçları var.Yan dairede annem oturmasına rağmen kaç kez hastalıktan bayıldım evde oğlum tek başına kaldı.Eğer yalnız yaşayacaksanız düşüyorsunuz ve yine kendiniz kalkıyorsunuz kaldıranınız olmuyor.Sizi düşünen acaba ne hisseder üzülüyormu sıkılmışmı diye sizi mutlu etmeye çalışacak kimse olmuyor.Bir zaman sonra da alışıyorsunuz zaten tüm bunlarla yaşamaya.Çok şükür bir ev aldım borcunu ödüyorum maddi kaygım yok bir çok yönden evli olan bir çok kişiden çok rahatım hatta yaşantımı kıskananlar var ama duygusal açıdan çöktüm.Sadece yaşama sebebimin oğlum olduğunu düşünüyorum şuan tek derdim onu yetiştirmek.Kendimi bomboş hissediyorum.Kendi hayatıma mutluluğuma dair en ufak bir umudum hayalim yok.Eğer ki devam ettirmek için en ufak bir sebebin dahi varsa aranızdaki şey tam manasıyla yıkılmadıysa ne bilim şiddet ve ya aldatma hakaret küfür yoksa bence bir daha düşünün.Çünkü kaldırması zor ki gerçekten güçlü bir insanımdır herkesin her dediğini takmam ama insanlar bile canınızı çok yakıyor ağlatıyor.
Duygusallık, aynen öyle söylediğiniz gibi çok önemli özellikle biz kadınlar sevgiye ve ilgiye büyük önem veriyoruz. Ama benim evliliğimi bitirme sebebimde tam olarak bu. Eşimi çok severek evlendim aramızda 11 yaş var sevgiliyken ve nişanlıyken bu yaş farkını hiç farketmezdim ama evlendikten sonra herşey çok farklılaştı evlendikten 5 ay sonra hamile kaldım şuan dada oğlumuz 9 aylık. Henüz yeni evli sayılırız hala ama ben sanki 10 yıllık evliymişiz gibi hissediyorum. Eşim için çok fedakarlık yaptım hep verici oldum ama o iki çift güzel sözü, sarılmayı, öpmeye bile beni hasret bıraktı. Hamileyken bile beni o kadar üzmüştü ki son aylarda dayanamayıp ailemin yanına gitmiştim. Oğlumuz olduktan sonra düzelir deyip geri döndüm ama yine olmadı. Eve hapsolmuş durumdaydım sadece ev işleri, bebek bakımı ve kocamın isteklerini yerine getirmekten başka hiç bişey yapamıyodum. Eşim akademisyen olmasına ve işinin ağır olmamasına rağmen benim nasıl yorulduğumu hiç görmezdi görse bile görmemezlikten gelirdi. Hiç bi zaman bakımsız Bi kadın olmadım, fiziğime, kendime, evime yine hep çok dikkat ettim insanlar bakıp imrenirdi hiç doğurmamışsın gibi diye, güler yüzümden sohbetimden ona ilgi göstermekten hiç geri durmadım ve ondan beklediğim çok ufak şeylerdi, yapmadı. İlişkide tutkuya çok önem veren biriyken kadınlığımı unutmaya başlamıştım artık. Ne için evlendim ki? Hizmetçilik yapmak için mi? Ve sonra kararımı verdim, bu adamla olmuyo ve olmuycak dedim. O kadar büyük Bi egosu var ki hiç kurtarmaya çalışmadı, dönerim sandı. 1 hafta sonra mahkememiz var. Boşandıktan sonra ailemin yanına İzmire yerleşicem ama evlerimiz ayrı olucak. Tüm ailem ve akrabalarım destek oluyorlar sağolsunlar. Oğlum büyük Bi sevgi çığı içinde mutlu şuan babam, annem ve kız kardeşim en az benim kadar seviyorlar ve ilgileniyorlar. Hatta babam eşimden çok daha fazla ilgili torununa karşı. Herşeye rağmen zor olucağını biliyorum ama onunla olmak kadar mutsuz olucağını zannetmiyorum..İyi yanları da var kötü yanları da. Ama sanırım iyi bir insanla mutlu olmak isterdim eğer olsaydı.Oğlumla ilgilenen bir babası olsun isterdim.Bazen gerçekten zorlanıyorum oğlum 3,5 yaşında ve babası ile bizim aramızdaki ilişkiyi algılayamıyor.Ayrıldığımızda 1 yaşındaydı.Benden kendisine güzel bir baba almamı istedi.(İstediğimizde istediğimiz şeyi alabileceğimizi zannediyor)Arkadaşlarının akraba çocuklarının babalarına özeniyor ki ben devamlı kafası dağılsın bunları düşünmesin diye parklarda oyun alanlarındayım ama yine de olmuyor işte.Çocuk buruk ben buruk.Her şeye tek başına yetişmek seni düşünen birilerinin olmayışı şımarmaya hakkının olmayışı hastalanma lüksünün bile olmayışı çok zor.Hasta bile olamazsın çocuğun yemek yemesi lazım ihtiyaçları var.Yan dairede annem oturmasına rağmen kaç kez hastalıktan bayıldım evde oğlum tek başına kaldı.Eğer yalnız yaşayacaksanız düşüyorsunuz ve yine kendiniz kalkıyorsunuz kaldıranınız olmuyor.Sizi düşünen acaba ne hisseder üzülüyormu sıkılmışmı diye sizi mutlu etmeye çalışacak kimse olmuyor.Bir zaman sonra da alışıyorsunuz zaten tüm bunlarla yaşamaya.Çok şükür bir ev aldım borcunu ödüyorum maddi kaygım yok bir çok yönden evli olan bir çok kişiden çok rahatım hatta yaşantımı kıskananlar var ama duygusal açıdan çöktüm.Sadece yaşama sebebimin oğlum olduğunu düşünüyorum şuan tek derdim onu yetiştirmek.Kendimi bomboş hissediyorum.Kendi hayatıma mutluluğuma dair en ufak bir umudum hayalim yok.Eğer ki devam ettirmek için en ufak bir sebebin dahi varsa aranızdaki şey tam manasıyla yıkılmadıysa ne bilim şiddet ve ya aldatma hakaret küfür yoksa bence bir daha düşünün.Çünkü kaldırması zor ki gerçekten güçlü bir insanımdır herkesin her dediğini takmam ama insanlar bile canınızı çok yakıyor ağlatıyor.
Senede 2 kez görüşüyorlar babası senede 2 kez geliyor yani.Bazen telefonda görüntülü görüşüyorlar ama çok sık değil.Oğlum ciddi anlamda babası ile beraber yaşayan çocuklara özeniyor onlara hırçın davranabiliyor.Sokakta parkta gördüğümüz çocukların babalarına baba diye sesleniyor gidip ellerinden tutmaya çalışıyor.Amcamın oğlumla yaşıt ikizleri var bir ara amcama taktı ona hep baba dedi kendi çocuklarından kıskandı adamı ağlama krizlerine girdi.Amcamın sadece bizim çok sevdiğimiz bir akrabamız olduğunu onun babası olamayacağını çok zor kabullendirdik.Genellikle kendi babasına karşı çok öfkeli.Babasının başka çocukları olduğunu ve onlara babalık yaptığını düşünüyor.Babası evli falan değil böyle bir durumu da yok ayrıca ama nerden böyle bir çıkarıma vardıysa devamlı babasını başkalarına babalık yapmakla ve kendisini aramamakla suçluyor hesap soruyor.Sıklıkla rüyasında babasını gördüğünü ama babasının onu sevmeyip başka çocukları sevdiğini söylüyor geceleri ağlayarak uyanıyor.Böyle sıkıntılar yaşıyoruz malesef.Pedagog a götürdüm bu sebepten dolayı okula gitmesinin faydalı olacağını söyledi.Okula yazdırdım seneye inşallah okula gidecek.Bu tip çocukların bol arkadaşlı bir ortamda oynamaları enerjilerini atmaları gerekiyormuş.Okulda anne baba olmadığı ve herkes eşit şartlarda olacağı için çok faydalı olur parktaki gibi olmaz kafasını dağıtması bu konuyu düşünmemesi gerekiyor dedi.Merhaba baba ile oğlunuz ne sıklıkta görüşüyor? Benim ikizlerim var ve 15 aylıklardı evi ayırdığımızda şuan 21 aylıklar haftada bir görüyorlar babayı. Zaten benim babaları ile hiç iletişimin yok, konuşmuyoruz. Henüz boşanma gerçekleşmedi maalesef, çekişmeli davamız. Aynı şeyleri bende hissediyorum. Çocuklarım için yaşıyorum, kendim için yaptığım hiçbirşey yok, kendim için düşündüğüm hiçbir şey yok. İş değiştirmeyi, şehir değiştirmeyi düşünüyorum ama onu bile çocuklarına için istiyorum. Tek başına olmak gerçekten çok zor ama yapacak birşey yok. Çocuklar büyüdükçe herşey yola girer diye düşünüyorum. En korktuğum şey ise çocukların annesi babası ile birlikte yaşayan çocukları kıskanıp psikolojilerinin bozulması. Zor bir çocukluk ve ergenlik geçirmelerinden ve hep bir baba özlemi ile yaşayacaklar diye korkuyorum. Siz çocukla ilgili be gibi zorluklar yaşıyorsunuz merak ediyorum. Başıma ne geleceğini bilmek istiyorum. Paylaşırsanız sevinirim. İnşallah herşey bizim için ve çocuklarımız için çok güzel olur.
Kıyamam ben onaSenede 2 kez görüşüyorlar babası senede 2 kez geliyor yani.Bazen telefonda görüntülü görüşüyorlar ama çok sık değil.Oğlum ciddi anlamda babası ile beraber yaşayan çocuklara özeniyor onlara hırçın davranabiliyor.Sokakta parkta gördüğümüz çocukların babalarına baba diye sesleniyor gidip ellerinden tutmaya çalışıyor.Amcamın oğlumla yaşıt ikizleri var bir ara amcama taktı ona hep baba dedi kendi çocuklarından kıskandı adamı ağlama krizlerine girdi.Amcamın sadece bizim çok sevdiğimiz bir akrabamız olduğunu onun babası olamayacağını çok zor kabullendirdik.Genellikle kendi babasına karşı çok öfkeli.Babasının başka çocukları olduğunu ve onlara babalık yaptığını düşünüyor.Babası evli falan değil böyle bir durumu da yok ayrıca ama nerden böyle bir çıkarıma vardıysa devamlı babasını başkalarına babalık yapmakla ve kendisini aramamakla suçluyor hesap soruyor.Sıklıkla rüyasında babasını gördüğünü ama babasının onu sevmeyip başka çocukları sevdiğini söylüyor geceleri ağlayarak uyanıyor.Böyle sıkıntılar yaşıyoruz malesef.Pedagog a götürdüm bu sebepten dolayı okula gitmesinin faydalı olacağını söyledi.Okula yazdırdım seneye inşallah okula gidecek.Bu tip çocukların bol arkadaşlı bir ortamda oynamaları enerjilerini atmaları gerekiyormuş.Okulda anne baba olmadığı ve herkes eşit şartlarda olacağı için çok faydalı olur parktaki gibi olmaz kafasını dağıtması bu konuyu düşünmemesi gerekiyor dedi.
Aynen sizin aile yapınızla benzer durumdayım bende çok şükür babam kardeşim amcam çok ilgileniyorlar oğlumla:Amcam sağolsun kendi çocuklarına ne alıyorsa aynısını oğluma da alıyor sanki 3 çocuğu varmış gibi.Onları nereye götürüyorsa oğlumu da götürüyor mahrum kalmasın hiç bir şeyden diye herkes çok uğraşıyor ama baba gibi olmuyor işte.Daha az önce parktaydık sırf o istedi diye cümbür cemaat bütün aile toplandık parka gittik.Orada gördüğü istediği oyuncaklardan şekerlemelerden aldı babam kardeşim amcam onunla oyunlar oynadılar ilgilendiler ama o yine orada babası ile parka gelen çocukları görünce sinir krizi geçirdi hırçınlaştı.Kaydırakların merdivenlerine başkalarını engelleyecek şekilde oturdu hem ağladı hemde çocukların kaydıraktan kaymasını engellemeye çalıştı.Çok zor ikna ettik oradan ayrılmaya.Eğer eski eşiniz ilgili bir insansa bunu hissetmeyebilir.Benim eski eşimle aslında şuan bizim aramızda aşılamayacak sorunlar yok.Onun ailesinin beklentileri ve olumsuz tavırları olmasa bugün barışırız biz.Eski eşim muğlada yaşıyor ben ise İstanbulda.Eşimin ailesi muğlada onların köyünde beraber yaşamamızı istiyorlar.Ben ve eşim öğretmeniz kazandığımız paradan tutun malımız mülkümüz herşeyimiz onlarda olsun ortak olsun istiyorlar.Ben de buna karşı çıktığım için boşandım eşimi bir türlü bunun doğru olmayacağına ikna edemedim.Şimdi o benim onu İstanbula kendi memleketime çekmeye çalıştığımı düşünüyor ve barışıp muğlaya yerleşmem konusunda ısrar edip hiç bir taviz vermiyor.Bizim sorunumuz eşim oğlu ile değil genelde benimle barışmakla uğraşıyor beni ikna etmeye çalışıyor benim memleketime gelmemek benim isteğimi gerçekleştirmemek için oğlunu görememe pahasına İstanbula gelmiyor.Bizim tek derdimiz inatlık ve eşimin ailesinin saçma sapan istekleri başka bir sorunumuz yok bizim.Duygusallık, aynen öyle söylediğiniz gibi çok önemli özellikle biz kadınlar sevgiye ve ilgiye büyük önem veriyoruz. Ama benim evliliğimi bitirme sebebimde tam olarak bu. Eşimi çok severek evlendim aramızda 11 yaş var sevgiliyken ve nişanlıyken bu yaş farkını hiç farketmezdim ama evlendikten sonra herşey çok farklılaştı evlendikten 5 ay sonra hamile kaldım şuan dada oğlumuz 9 aylık. Henüz yeni evli sayılırız hala ama ben sanki 10 yıllık evliymişiz gibi hissediyorum. Eşim için çok fedakarlık yaptım hep verici oldum ama o iki çift güzel sözü, sarılmayı, öpmeye bile beni hasret bıraktı. Hamileyken bile beni o kadar üzmüştü ki son aylarda dayanamayıp ailemin yanına gitmiştim. Oğlumuz olduktan sonra düzelir deyip geri döndüm ama yine olmadı. Eve hapsolmuş durumdaydım sadece ev işleri, bebek bakımı ve kocamın isteklerini yerine getirmekten başka hiç bişey yapamıyodum. Eşim akademisyen olmasına ve işinin ağır olmamasına rağmen benim nasıl yorulduğumu hiç görmezdi görse bile görmemezlikten gelirdi. Hiç bi zaman bakımsız Bi kadın olmadım, fiziğime, kendime, evime yine hep çok dikkat ettim insanlar bakıp imrenirdi hiç doğurmamışsın gibi diye, güler yüzümden sohbetimden ona ilgi göstermekten hiç geri durmadım ve ondan beklediğim çok ufak şeylerdi, yapmadı. İlişkide tutkuya çok önem veren biriyken kadınlığımı unutmaya başlamıştım artık. Ne için evlendim ki? Hizmetçilik yapmak için mi? Ve sonra kararımı verdim, bu adamla olmuyo ve olmuycak dedim. O kadar büyük Bi egosu var ki hiç kurtarmaya çalışmadı, dönerim sandı. 1 hafta sonra mahkememiz var. Boşandıktan sonra ailemin yanına İzmire yerleşicem ama evlerimiz ayrı olucak. Tüm ailem ve akrabalarım destek oluyorlar sağolsunlar. Oğlum büyük Bi sevgi çığı içinde mutlu şuan babam, annem ve kız kardeşim en az benim kadar seviyorlar ve ilgileniyorlar. Hatta babam eşimden çok daha fazla ilgili torununa karşı. Herşeye rağmen zor olucağını biliyorum ama onunla olmak kadar mutsuz olucağını zannetmiyorum..
Senede 2 kez görüşüyorlar babası senede 2 kez geliyor yani.Bazen telefonda görüntülü görüşüyorlar ama çok sık değil.Oğlum ciddi anlamda babası ile beraber yaşayan çocuklara özeniyor onlara hırçın davranabiliyor.Sokakta parkta gördüğümüz çocukların babalarına baba diye sesleniyor gidip ellerinden tutmaya çalışıyor.Amcamın oğlumla yaşıt ikizleri var bir ara amcama taktı ona hep baba dedi kendi çocuklarından kıskandı adamı ağlama krizlerine girdi.Amcamın sadece bizim çok sevdiğimiz bir akrabamız olduğunu onun babası olamayacağını çok zor kabullendirdik.Genellikle kendi babasına karşı çok öfkeli.Babasının başka çocukları olduğunu ve onlara babalık yaptığını düşünüyor.Babası evli falan değil böyle bir durumu da yok ayrıca ama nerden böyle bir çıkarıma vardıysa devamlı babasını başkalarına babalık yapmakla ve kendisini aramamakla suçluyor hesap soruyor.Sıklıkla rüyasında babasını gördüğünü ama babasının onu sevmeyip başka çocukları sevdiğini söylüyor geceleri ağlayarak uyanıyor.Böyle sıkıntılar yaşıyoruz malesef.Pedagog a götürdüm bu sebepten dolayı okula gitmesinin faydalı olacağını söyledi.Okula yazdırdım seneye inşallah okula gidecek.Bu tip çocukların bol arkadaşlı bir ortamda oynamaları enerjilerini atmaları gerekiyormuş.Okulda anne baba olmadığı ve herkes eşit şartlarda olacağı için çok faydalı olur parktaki gibi olmaz kafasını dağıtması bu konuyu düşünmemesi gerekiyor dedi.
Çok üzüldüm. Bende ailemin yanına ulan yaşadığım şehirden başka bir şehre taşınmayı düşünüyorum. Aslımda orası buraya göre çok çok daha küçük bir şehir ve eminim hayat orada benim için çok çok daha kolay olur ama Hem bunu istiyorum hem de sırf çocuklar babalarından ayrı kalmasınlar diye taşınmasam mı diye düşünüyorum. Aslında iki şehir birbirine çok uzak değil 2 haftada bir gelebilir hatta her haftasonu bile gelebilir istese ama gelir mi bilmiyorum. Boşanma gerçekleşene kadar bekleyeceğim zaten gitmek için acele etmiyorum. Benimkiler daha şimdiden parkta birisi baba dediği zaman etrafta baba arıyorlar ve beni en çok kahreden bu oluyor. Ben bu kadar çocuklarım için üzülürken adam ve ailesi hiç üzülmüyor her pazar alıp geri getiriyorlar o kadar. Şimdiye kadar 1 kuruş para vermedi. Çocuklara hiçbirşey almadı. Nafaka bağlanandan para vermeyecekmiş ki biliyor bu çocukların ne kadar gideri var. Aklı sıra beni ve ailemi cezalandırılıyor. Onu da ailesini de Allah’a havale ediyorum ve hakkımı helal etmiyorum hiçbirine. Bizde de sorun ailesi. Kendisi kendi ailesinin ne kadar baskıcı olduğunu ve kendisinin ailesine yaranmak için bizi gözden çıkardığını görmüyor da benim ailem boşanmamıza sebep oluyormış gibi göstermeye çalışıyor etrafa. Annem çocuklarımıza bakıyor kadına etmediği hakaret kalmadı. Annem yine de sesini çıkarmadı. Hem kendi annesi çocuklara bakmak için yardımcı olmadı hem de hasta hasta çocuk bakan anneme düşman kesildi. Ama o ne derse desin etrafa benim içim rahat, vicdanım rahat ama karşımızdakiler vicdansız insanlar. İnat uğruna oğlunu görmüyor diyorsun. Çok yazık. Çok pişman olacaklar ama iş işten geçti. İnşallah çocuklarımız da sorunsuz büyürler. Allah hepimizin yardımcısı olsun. Allah görülüyor, biliyor eminim bu günlerin ardında güzel günler varSenede 2 kez görüşüyorlar babası senede 2 kez geliyor yani.Bazen telefonda görüntülü görüşüyorlar ama çok sık değil.Oğlum ciddi anlamda babası ile beraber yaşayan çocuklara özeniyor onlara hırçın davranabiliyor.Sokakta parkta gördüğümüz çocukların babalarına baba diye sesleniyor gidip ellerinden tutmaya çalışıyor.Amcamın oğlumla yaşıt ikizleri var bir ara amcama taktı ona hep baba dedi kendi çocuklarından kıskandı adamı ağlama krizlerine girdi.Amcamın sadece bizim çok sevdiğimiz bir akrabamız olduğunu onun babası olamayacağını çok zor kabullendirdik.Genellikle kendi babasına karşı çok öfkeli.Babasının başka çocukları olduğunu ve onlara babalık yaptığını düşünüyor.Babası evli falan değil böyle bir durumu da yok ayrıca ama nerden böyle bir çıkarıma vardıysa devamlı babasını başkalarına babalık yapmakla ve kendisini aramamakla suçluyor hesap soruyor.Sıklıkla rüyasında babasını gördüğünü ama babasının onu sevmeyip başka çocukları sevdiğini söylüyor geceleri ağlayarak uyanıyor.Böyle sıkıntılar yaşıyoruz malesef.Pedagog a götürdüm bu sebepten dolayı okula gitmesinin faydalı olacağını söyledi.Okula yazdırdım seneye inşallah okula gidecek.Bu tip çocukların bol arkadaşlı bir ortamda oynamaları enerjilerini atmaları gerekiyormuş.Okulda anne baba olmadığı ve herkes eşit şartlarda olacağı için çok faydalı olur parktaki gibi olmaz kafasını dağıtması bu konuyu düşünmemesi gerekiyor dedi.
Gerçekten inanamıyorum. Nasıl olurda bir insan inat uğruna kendi canından ayrı kalmayı göze alır. Bu biz annelerin asla anlayamayacağı bir şey sanırım. Ah şu büyükler zaten çoğu sıkıntı onlardan çıkıyo berbat olansa eşlerin arada ki çizgiyi koruyamamaları. Kendinizi suçlu hissetmeyin hiç oğlunuzdan dolayı çok üzüldüm yazdıklarınıza inanın ki ama bu durum tamamen babasının merhametsizliği, yazık evladına bunu layık görebilen adam bırakın kocanız da olmasın çocuklar bir gün büyüyecek bu sorunları da olgunlaştığında geçecek ama sizin geri dönmeniz baş eğmeniz demek bir ömürü ziyan etmeniz demek. Değer mi? Ben kendim içinde bu gibi şeyleri yaşayan tüm kadınlar içinde değmeyeceğini düşünüyorumAynen sizin aile yapınızla benzer durumdayım bende çok şükür babam kardeşim amcam çok ilgileniyorlar oğlumla:Amcam sağolsun kendi çocuklarına ne alıyorsa aynısını oğluma da alıyor sanki 3 çocuğu varmış gibi.Onları nereye götürüyorsa oğlumu da götürüyor mahrum kalmasın hiç bir şeyden diye herkes çok uğraşıyor ama baba gibi olmuyor işte.Daha az önce parktaydık sırf o istedi diye cümbür cemaat bütün aile toplandık parka gittik.Orada gördüğü istediği oyuncaklardan şekerlemelerden aldı babam kardeşim amcam onunla oyunlar oynadılar ilgilendiler ama o yine orada babası ile parka gelen çocukları görünce sinir krizi geçirdi hırçınlaştı.Kaydırakların merdivenlerine başkalarını engelleyecek şekilde oturdu hem ağladı hemde çocukların kaydıraktan kaymasını engellemeye çalıştı.Çok zor ikna ettik oradan ayrılmaya.Eğer eski eşiniz ilgili bir insansa bunu hissetmeyebilir.Benim eski eşimle aslında şuan bizim aramızda aşılamayacak sorunlar yok.Onun ailesinin beklentileri ve olumsuz tavırları olmasa bugün barışırız biz.Eski eşim muğlada yaşıyor ben ise İstanbulda.Eşimin ailesi muğlada onların köyünde beraber yaşamamızı istiyorlar.Ben ve eşim öğretmeniz kazandığımız paradan tutun malımız mülkümüz herşeyimiz onlarda olsun ortak olsun istiyorlar.Ben de buna karşı çıktığım için boşandım eşimi bir türlü bunun doğru olmayacağına ikna edemedim.Şimdi o benim onu İstanbula kendi memleketime çekmeye çalıştığımı düşünüyor ve barışıp muğlaya yerleşmem konusunda ısrar edip hiç bir taviz vermiyor.Bizim sorunumuz eşim oğlu ile değil genelde benimle barışmakla uğraşıyor beni ikna etmeye çalışıyor benim memleketime gelmemek benim isteğimi gerçekleştirmemek için oğlunu görememe pahasına İstanbula gelmiyor.Bizim tek derdimiz inatlık ve eşimin ailesinin saçma sapan istekleri başka bir sorunumuz yok bizim.
Bizler tüm bu olanlara inat çocuklarımız için güçlü durmak zorundayız, hayat devam ediyor ve güzel günler elbette gelicekÇok üzüldüm. Bende ailemin yanına ulan yaşadığım şehirden başka bir şehre taşınmayı düşünüyorum. Aslımda orası buraya göre çok çok daha küçük bir şehir ve eminim hayat orada benim için çok çok daha kolay olur ama Hem bunu istiyorum hem de sırf çocuklar babalarından ayrı kalmasınlar diye taşınmasam mı diye düşünüyorum. Aslında iki şehir birbirine çok uzak değil 2 haftada bir gelebilir hatta her haftasonu bile gelebilir istese ama gelir mi bilmiyorum. Boşanma gerçekleşene kadar bekleyeceğim zaten gitmek için acele etmiyorum. Benimkiler daha şimdiden parkta birisi baba dediği zaman etrafta baba arıyorlar ve beni en çok kahreden bu oluyor. Ben bu kadar çocuklarım için üzülürken adam ve ailesi hiç üzülmüyor her pazar alıp geri getiriyorlar o kadar. Şimdiye kadar 1 kuruş para vermedi. Çocuklara hiçbirşey almadı. Nafaka bağlanandan para vermeyecekmiş ki biliyor bu çocukların ne kadar gideri var. Aklı sıra beni ve ailemi cezalandırılıyor. Onu da ailesini de Allah’a havale ediyorum ve hakkımı helal etmiyorum hiçbirine. Bizde de sorun ailesi. Kendisi kendi ailesinin ne kadar baskıcı olduğunu ve kendisinin ailesine yaranmak için bizi gözden çıkardığını görmüyor da benim ailem boşanmamıza sebep oluyormış gibi göstermeye çalışıyor etrafa. Annem çocuklarımıza bakıyor kadına etmediği hakaret kalmadı. Annem yine de sesini çıkarmadı. Hem kendi annesi çocuklara bakmak için yardımcı olmadı hem de hasta hasta çocuk bakan anneme düşman kesildi. Ama o ne derse desin etrafa benim içim rahat, vicdanım rahat ama karşımızdakiler vicdansız insanlar. İnat uğruna oğlunu görmüyor diyorsun. Çok yazık. Çok pişman olacaklar ama iş işten geçti. İnşallah çocuklarımız da sorunsuz büyürler. Allah hepimizin yardımcısı olsun. Allah görülüyor, biliyor eminim bu günlerin ardında güzel günler var
Teşekkür ederim canımCanım benim çok üzüldüm gerçekten dediğin gibi Allah büyük. Güçlü ol, hayat her zaman devam ediyor ve bir kere geldik dünyaya bir daha yok şu kısacık ömür kendimize yazık ederek bitip gitmemeli
yok canım belkide ondan kolay atlattımÇocuğunuz varmıydı peki
İnşallah bizde böyle mutlu oluruz çünkü şuan o boyuttayım. Boşanıp boşanmama arası bir durum ne olacak sorusu beynimi yiyor yalnız gezmek mutlu eder mi insanı diyorum sonra diyorum peki evli kalmak beni daha çok yıpratırsa zaten bir sürü şey yaşadım benim yerimde kim olsaydı şimdiye çoktan boşanmıştı diyorum bnde ayaklarım üzerinde durabilirim zaten öğretmenim yanlız yaşıyordum evlendim bir gün huzur bulamadım çünkü sorunlu bir kocam psikolojik rahatsızlıkları olan bir kayın valide bendeydiEvet devlet memuruyum. Çok zor günler geçirdik evladimla ama yine olsa yine boşanırım, 10 kere 1000 kere boşanırım. Bir insan ne kadar bekar olabilirse o kadar bekar olurum.Kabus gibi evliliklerin ardından bile bir burukluk, "acaba yanlış mi yapıyorum" düşüncesi bir geliveriyor bence ama kısa süre sonra yerini huzura, refaha, muasır medeniyet seviyesine bırakıyor. Güzel günler çok yakın.
Acaba boşandınız mı sonradan yazmamışsınız boşandıysanız durum nasılMerhaba arkadaşlar, 24 yaşındayım 8 aylık bir oğlum var ve eşimle boşanma sürecindeyiz anlaşmalı boşanma dilekçemizi verdik bugün. Şiddet, aldatma gibi bir sebepten değil severek evlendik ama olmadı işte çok emek verdim bu birlikteliğe çok yıprandım elimde güzel kalan tek şey oğlumuz. Bu süreci daha önce yaşamış arkadaşlar şuan hayatınızdan memnun musunuz? Pişmanlık duydunuz mu hiç boşandığınıza?
Durumunuzu bilip kabul eden biriyle tekrar düşünün bence. Daha mutlu olacağınıza eminim.canım ben severek boşananlardanım.... hatta anlaşarak boşandık 1 ay olmadı daha boşanalı ama tabi iyi düşünmek gerekiyor yani pişmanlıklarımda var keşke biraz daha düşünseydim diye... ama bir okadarda iyi yaptım diyorum çünkü kadın oldugumu değerli olduğumu hissetmiyordum 9 senemi geçirdim evlililik nişanlık asker bekleme 2 senede evlilik süreci var aslında baştan biliyordum nolduğunu.. ama insanın gözü kör oluyor bak 9 sene geçmesine rağmen gözünün içine bakardım aşkla sürekli onu düşünürdüm evli oldugumuz halde benimki böyle bir hastalıktı... sanki dünyada erkek tek kalmış gibi bir hisle yaşardım :) nasıl bıraktım nnasıl boşandım bilmiyorum ama en iyisi bu oldu.... çünkü zamanın geçiyordu 25 yaşındaydım ve değersiz değersiz zamanım geçiyordu benimki seviyordu beni mutluyduk ama saygısız tavırları çoktu aileme bana küfür ederdi yeri geldiğinde herkesin içinde bana çocugu olmuyor olmuyor diye rencide etti ogünden sonra toparlanamadık ve boşandık benimki severken çocuktan dolayı oldu Ama ALLAH büyük elbet herkes çektiğini yaşar...
İnşallah bunu bnde yapacamYani evli kalmak sürekli kendine o acıyı yaşatmak demekmiş. Bitti artık lafı olmuycak sözü de olmuycak. Çoook şükür