Günaydın kızlar, dün eşime avukatla görüştüm akşam konuşalım dedim süreç hakkında. Erken geldi (ona göre erken saat 8) neyse ben de sakin davranayım dedim. Bak ne hale geldik falan duygusal yumuşak tavırlar. Süreci anlattım. Altın konusunda ben para peşinde değilim beni tanıyorsun dedi, ki bu konuda hakkını yiyemem bu zamana kadar hiç para hesabı yapmamıştır. Sonra işte ne yapacaksın dedi, ev alırsın belki dedi, bir süre annemlerde kalacağım dedim, başta tek başıma eve çıkamam malum yaşadığımız yer belli annemler de izin vermiyor dedim. Sen ne yapacaksın dedim, burda da kalmak istemiyorum ailemde de dedi ama belli ki bir fikir falan yok. İşte annenlerde yer yok nasıl sığacaksın, bak komşular sıkıntılıydı falan diyor...Sığarım dedim, komşular da eskisi gibi değil, yapacak bir şey yok dedim. Tarih falan konuşmadık.
İşte biz zaten bu zamana kadar seninle hiç kötü olmadık ki, hep iyiydik, yazın gittiğimiz tatil en güzeliydi. Sadece anlaşamadığımız noktalar vardı vs vs....Neyse dedim ben yatıyorum yorgunum. Sabah da getirdi beni. İkna falan olmuş değilim, ama kötü davranmak istemiyorum. Babam ona mesajlar atmış, çok bozulmuş, akşam da yazıştık çok kızgın ailem, benim ömrümdün ömür gitti ne bu oyuncak mı falan diyor babam haklı da, haklısın baba sakın üzülme dedim ben üzülmüyorum dedim. Kardeşim istemiyor, halam istemiyor (halam süreci biliyor kv hep onunla konuşuyordu annemi muhatap almıyordu göya).
Esas bana sorarsanız ben de istemiyorum, ama insanın içinde hep acaba yanlış mı yapıyorum duygusu oluyormuş
Beni kendime getirin acilen...